Het was deze zomer. Een prachtige dag. Twee bedrijfsbezoeken, vlak bij elkaar. Ik denk dat er hemelsbreed geen 500 meter tussen zit. Bepaaldelijk vergelijkbare bedrijven qua grootte. En het ging ook al om vergelijkbare functionarissen. Maar werelden van verschil qua cultuur. Interessant om te beschouwen.
De onderwerpen waren en zijn zaken als openheid en transparantie, directe communicatie, zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Hoever kun je gaan om je medewerkers te informeren? Wat houd je achter? En waarom zou je dat doen? Hoe snel mag je communiceren wanneer de organisatie wordt versterkt, of misschien wel wordt afgeslankt? Of het beleid rond woon-werkverkeer, waar op het ene adres met grote stelligheid wordt beweerd dat iedere medewerker mag wonen waar hij of zij wil – mits de prestatie daar is – , maar een halve kilometer verderop met vergelijkbare vastberadenheid wordt vastgesteld dat 15, nou vooruit, 25 kilometer toch wel de grens is. “Mensen moeten dichtbij het bedrijf wonen, we willen ze iedere dag zien, ze moeten contact met hun collega’s houden…” Dus: bedrijfsattitude. Oude wetten of nieuwe normen?
De hele wereld hangt inmiddels aan een smartphone. Waarom zou je dan dicht bij je bedrijf moeten wonen? Die werkplek bepaal je zelf, dat is dus je auto, je woonkamer en als het nodig is de slaapkamer. Of het wegrestaurant. Direct contact met je relaties en je collega’s, als het moet 24/7. “Als ik dat allemaal verwacht van m’n medewerkers, wie ben ik dan om te bepalen waar ze gaan wonen? Wat is afstand vandaag de dag?”
Of de houding ten opzichte van continuïteit van je bezetting. Waarom zou ik bang zijn dat m’n medewerkers vertrekken? Als wij er als organisatie voor zorgen dat ze kunnen groeien, dagelijks kunnen leren, dat we iedereen faciliteren om het beste uit zichzelf te halen, op welke manier dan ook, maar met de focus op gezamenlijk bedrijfsresultaat, dan gaan mensen niet weg. En als ze dat wél doen, dan passen ze niet helemaal bij ons. Dan is dat dus prima.
Het andere adres vindt juist dat we daar heel voorzichtig in moeten manoeuvreren, “anders gaan mensen weg”. Je kunt niet alles zo maar gaan communiceren. Dat moet je voorkoken, een bepaald scenario volgen en afwegen tegen een breder belang. Want als je niet oppast krijg je onrust, en daar is niemand bij gebaat. Het geeft een verkeerd beeld. Mensen gaan denken dat er wat (anders) aan de hand is.
Op het ene adres hoorde ik over groei, zij het een moeizame. Er moest heel hard aan worden getrokken, door alles en iedereen. Maar er was sprake van een zekere “vibe”, er gebeurde iets. Dynamiek, vertrouwen, optimisme. Vernieuwing, de mogelijkheden zien en daarnaar handelen.
Vijfhonderd meter verderop werd er ingekrompen. Als er iemand weggaat, gaan we hem even niet vervangen. We kunnen het ook wel anders oplossen. Eerst maar eens kijken wat de toekomst op korte en iets langere termijn voor ons in petto heeft. Iedereen weet dat het buiten koud is, ondanks deze fantastische, zonnige dag. Het is crisis, weet je wel. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Daar heeft iedereen mee te maken.
Iedereen?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 