Dit is deel 9 uit een serie van 22, die doorloopt tot en met Tweede Kerstdag dit jaar. Iedere donderdag een oude column van Ton Westphal, zoals die eerder in zowel het Eindhovens Dagblad als het Brabants Dagblad is gepubliceerd. Waarom ik dat doe? Nou, gewoon, omdat er niets verandert… Software en machines worden iedere dag slimmer, de communicatiemiddelen vernieuwen in duizelingwekkend tempo, maar mensen blijven mensen. Met al hun tekortkomingen, hun vooroordelen en hun dogma’s. Vreemd eigenlijk, waarom leert ‘onze soort’ zo weinig? Onderstaand mijn bijdrage dd 8 december 2000.
“De laatste tijd krijg ik wel eens een opmerking van u, dat ik zo zuur of somber ben. Deels heeft u daarin gelijk, want wat er allemaal om mij heen (en dan bedoel ik de arbeidsmarkt, waar ik met beide benen middenin sta) gebeurt, dat is ook helemaal niet zo lollig. Als je niet oppast, dan maakt dat inderdaad depressief. Volop voorbeelden die dat kunnen illustreren, maar laat ik daar hier en nu even geen aandacht aan besteden. Want ik pas wèl op. En anders krijgt u nog gelijk ook, terwijl ik met dit voorbeeld juist wil aangeven dat ik zo graag de zonnige kant wil zien. Ik wel.
Maar de vrouw van deze kandidaat niet. Hij had gereageerd op een fantastische mogelijkheid om voor zichzelf te beginnen. Hij was er zelf helemaal klaar voor, en stak dat in ons gesprek niet onder stoelen of banken. Maar een andere vacature, een reguliere functie in loondienst, die had toch ook wel zijn belangstelling. Maar duidelijk als tweede keus, want hij had zijn zinnen gezet op “eigen baas zijn”. En hij verdiende dat ook. Degelijke carrière, doorzetter, bij uitstek goede opleidingsachtergrond en natuurlijk die motivatie. Kristalhelder verhaal, waarmee hij zo kon instappen.
Er hoort nog iets bij het geschetste profiel: zijn leeftijd. Die is 48 en dus – in mijn optiek, en is dat zonnig of niet – in de kracht van zijn leven. Zo denk ik er werkelijk over, maar sommige mensen niet. En dan bedoel ik de wijze waarop ze nota bene naar zichzelf kijken, of de manier waarop hun al dan niet nabije omgeving op hen reageert. Ongelooflijk. De één is al aan het afbouwen, de ander denkt aan zijn pensioen en voor een derde hoeft het allemaal niet (meer). Die weet inmiddels wat-ie heeft, denkt hij… En dan is er nog die omgeving, die ook iets vindt. Bijvoorbeeld een werkgever, die denkt dat mensen dan “oud” zijn. Dat ze niet(s) meer kunnen of willen leren, dat ze…, dat ze…. Allemaal vooroordelen! En dan ook nog met een negatieve correlatie, oftewel: het feit (van de leeftijd) voorspelt precies het omgekeerde van wat je denkt. Zelfs in deze tijd houden veel bedrijven, HRM-professionals en zoals zal blijken zelfs de partners nog krampachtig vast aan een leeftijdsidee. Dat is nou echt hopeloos ouderwets, krom, stom en onvergeeflijk. Ik hanteer al sinds twaalf jaar geen leeftijdseis, een welbewuste en noodzakelijke uitzondering daargelaten. Net als “ervaring”. Ook zo’n ongrijpbaar fenomeen dat partijen alleen maar op het verkeerde been kan zetten. De dingen die we allemaal zoeken, cq zo graag in iemand willen zien, die staan zeker niet in het paspoort (geboortedatum) en vaak ook niet op de cv (ervaring). Die komen tevoorschijn in enkele goede gesprekken! Met de nadruk op “goede”, maar dat had u natuurlijk al begrepen.
Terug naar het voorbeeld. Hij en ik zagen de zon, maar zijn echtgenote slechts de wolken. “Zou je dat nu wel echt doen? De kinderen zijn nu net uit huis, we kunnen het samen zo goed hebben. Hou toch gewoon een baan.” Ze heeft zodanig op hem ingepraat, dat hij het niet meer aandurfde. De stap om voor zichzelf te beginnen, waar hij zo naar had uitgekeken. Hij heeft het dus afgeblazen. En vroeg aansluitend naar zijn tweede keus, de gewone baan. Daar had men inmiddels gekozen voor een jonge hond. Zonde voor deze meneer, maar zeker zonde voor zijn vrouw. Of moeten we constateren: “haar verdiende loon”?“
Ton Westphal + No Nonsense ++ 