1-0

Voor de negentiende keer even terug in de tijd, met een serie oude dagbladcolumns van Ton Westphal.  Deze is van 1 februari 2002. Wind je niet op, verbaas je slechts. Want er verandert toch niets.

Zondagmiddag 27 januari jl. De NPS presenteert het discussieprogramma Buitenhof. Tot de gasten behoren dit keer de kopstukken van het CDA en D66, Balkenende en De Graaf. Onderwerp is de integratie of assimilatie van “de allochtone medemens”. En ik moet u bekennen dan wel waarschuwen, dat ik zelden zoveel onzin over een bepaald onderwerp heb gehoord. Baarlijke nonsens op de vrije zondagmiddag, uit de mond van de man die D66 in de Kamer moet zien te houden. Ik herinner mij nog goed de schampere opmerkingen van De Hoop Scheffer, vier jaar geleden alweer, bij één van de credo’s van het kabinet op de avond van de verkiezingen: “Werk, werk, werk”. Deze voorganger van Balkenende wist fijntjes te melden dat we daar maar eens mee moesten stoppen, want de mensen waren er niet voor al dat werk, zo had hij zich laten vertellen. En wat hij gelijk had.

Allemaal kennen we inmiddels de ernstig verziekte marktverhoudingen. Geen handen meer aan het bed, personele tekorten bij het spoor, agenten zijn niet meer te vinden. Aan de andere kant Mavo-klanten die goed waren voor een ton plus Golf Cabrio. Schreeuwende borden langs de autoweg en haastig geschreven oproepen op A-viertjes, geplakt achter de zijruit van het servicebusje: “Wij zoeken collega’s”. Maakt niet uit wat je kunt, maakt niet uit wat je wilt, maakt ook al niet uit wat je wilt verdienen: werk, werk, werk. Iedere halve zool in een veel te duur koophuis met een beleggingshypotheek, een glimmende heilige koe op de oprit en één mobieltje voor in de auto, één voor op de zaak en één voor in de slaapkamer. Materieel kon het allemaal niet op, sociaal gezien zijn we nu aan het afbetalen. Met grote gevolgen als het niet snel beter gaat. Want op die borden langs de autoweg staat nu: “Te huur”.

Je mag het kabinet verwijten dat er met dat enorme tekort aan mensen te weinig is gedaan. Zo worden er nog immer miljarden gepompt in werkgelegenheidsprojecten, scholings- en begeleidingsprogramma’s. En niet te vergeten: in uitkeringen! In Amsterdam heeft men een half industrieterrein verbouwd tot een soort Disney-voor-losers. We moeten immers ook díe mensen aan het werk krijgen, dacht men. Dus kunnen die arme donders praten met mogelijk toekomstige collega’s, ze kunnen shoppen voor cursussen en al wat u verder kunt bedenken, dat is daar al in praktijk gebracht. Met bussen worden de werklozen gehaald en gebracht. Nou, achterop de fiets was voldoende geweest, want er komt geen hond.

Als ik dan De Graaf hoor kletsen over “begeleidingstrajecten” voor “kansarme mensen”, dan zakt mijn broek echt af. Amsterdam is het schrijnende voorbeeld en het levende bewijs dat het ook en vooral gaat om “goede wil”. En die is er vaak niet. Daar helpt geen enkel overheidsprogramma aan. We moeten daar nu werkelijk eens mee stoppen. Je kunt, en in een enkel geval moet je werk, activiteiten, scholing en aandacht naar de mensen brengen, maar als ze simpelweg weigeren om daar iets mee te doen, dan moet je stoppen met de uitkering. Dan moet je stoppen met die eeuwige “begeleiding” waar we ons in dit land vaak zo op voorstaan. Dan moeten de economische wetten hun werk doen. Want de werkelijkheid is, mijnheer De Graaf, dat die “losers” helemaal geen zielepoten zijn maar scherp-calculerende burgers. In die zin hebben zij al lang bewezen zich uitstekend te kunnen aanpassen aan “onze” maatschappij. 1-0 voor Balkenende.