BEGIN, NU!

Op mijn zakelijke site heb ik net een stukje geplaatst over onze No Nonsense-ervaringen in 2013. Die waren zakelijk gezien opmerkelijk succesvol. Toch hebben Milia en ik niet al ons werk met zoveel plezier uitgevoerd.

Wij kijken bijvoorbeeld terug op twee procedures met 1000+ -reacties. Bijna allemaal dezelfde, het waren ook min of meer vergelijkbare vacatures. Moeten we die nog wel willen uitvoeren, dat soort jobs die gezien de explosie van respons praktisch onhandelbaar zijn? Vele dagen aan een stuk heb ik, zoals ik dat noem, Geachte heer/mevrouw-sollicitaties moeten lezen en beantwoorden. Nou ja, lezen. Meer “scannen”, gedwongen, op woonplaats, opleiding en continuïteit. Want dan blijft er ineens helemaal niet zoveel over. Ik heb daar eerder over geschreven, en doe het nu weer. Want ik blijf me verbazen.

Een derde, ook al vergelijkbare vacature heb ik na twee dagen van schrik van de vacaturesites verwijderd. Milia dacht dat er een virus binnenkwam toen ze de mail ging ophalen. Zoveel van hetzelfde. Honderden achter elkaar. Ja, dan heb je het wel druk. Maar waarmee?

Ik neem al die mensen niets kwalijk. Ze zijn te goeder trouw. Die werkzoekenden bedoelen het bijna allemaal goed. Ze willen een leuke baan, desnoods alleen “werk”. En ze hebben er in de afgelopen tien of twintig – en soms ook zelfs dertig – jaar nooit bij stilgestaan dat er een moment kan komen dat “de baas” je niet meer nodig heeft. Al het middelbare, administratieve personeel van de Rabobank heeft inmiddels bij NNC gesolliciteerd. En van andere banken. Hele bibliotheken lopen leeg. Eerst het publiek, en nu – natuurlijk – het personeel. Er was een tijd dat “verkopers binnendienst” niet te vinden waren. Hoeveel wilt u er nu hebben? Want ze worden per duizend afgestoten.

Dan denk ik: dat zie je toch aankomen? Hoe naïef kun je zijn? Wel heel druk met je hobby’s, het verenigingsleven, het gezin, je vrienden en de uitjes. Maar nooit meer een (studie-)boek opgepakt. De laatste cursus is van de tachtiger jaren. Vorige eeuw. WordPerfect 5.1. En al die niet afgemaakte Nimaatjes, die afgebroken dagopleidingen, bijna geen diploma. Gaan werken, zonder twijfel – en dat bedoel ik ook zonder enige ironie – trouw aan baan en baas, een goede collega, op tijd naar het werk (en op tijd weer naar huis). Lunchpakketje mee of eten in de kantine, gezellig. Wie wil er nog koffie. Men doet nooit tevergeefs een beroep op dat soort mensen. Ze staan er. Het is te lezen, de cv ademt loyaliteit. Huisje, boompje, beestje, en met alle respect. Voor alles en iedereen. Maar nu? In een tijd waarin werkgevers vinden dat je op je veertigste en een beetje al oud bent. Onbruikbaar. Maar ze moeten nog een jaar of tien, twintig… De hypotheek? Schoolgaande kinderen, in hun duurste tijd. Die langer thuiswonen, om dezelfde reden als waarom pa en/of ma nu zonder werk zijn of zonder werk komen.

Vele jaren geleden heb ik al geroepen en geschreven dat je voortdurend moet werken aan je werkzame toekomst. En ik ben er mee doorgegaan. Je moet interessant blijven voor potentiële werkgevers. Denk eens na welke kant het op gaat, ook geografisch. Je kunt niet blijven zitten en afwachten. Houd zelf het initiatief. Ga dus zoiets studeren als Mandarijn, want de industriële wereld schuift op naar het Oosten. Niet vandaag, laat staan morgen. Nee, dat is al enkele weken aan de gang.

Een afgeronde Meao uit de vorige eeuw, en dan maakt het niemand wat uit of dat Bedrijfseconomisch, Commercieel/administratief of Secretarieel is, is waardeloos. Anno 2014.

En ja, daar had de politiek iets aan moeten doen. Niet het vullen van opgehouden handen met een uitkering, en vooral ook niet het geven van zoiets als “sollicitatietraining”, maar het verzorgen van, en toezien op vorming, opleiding en training. Waar het bedrijfsleven op zit te wachten.

Techniek, ICT, bouwkunde, verpleging en verzorging. In plaats van marketing en logistiek, en administratieve kunstjes die al tientallen jaren geleden zijn overgenomen door computers. Wie belt er nog? En, heb je dan behoefte aan telefonistes? Wie verzendt er niet zijn eigen mailtje? Zit je dan nog te wachten op een keurige en discrete secretaresse, die tienvingerig blind kan typen? Bedenk zelf nog maar tien voorbeelden, of meer.

Het lijken overdrijvingen. Maar het is mijn dagelijkse praktijk. En bij weer duizend van die gevallen wisselen mijn emoties elkaar in hoog tempo af. Hulpvaardigheid, afkeer, medelijden, woede, agressie, nonchalance, lekker puh en zorgzaamheid strijden in een ontvlambare cocktail om de eer.

Zou het in 2014 beter gaan? Natuurlijk niet. Maar ik zal er aandacht voor blijven vragen, ook in dit soort stukjes. De politiek zal het niet oppakken, in onze mediacratie. Maar u, als individuele kandidaat: begin vandaag, ja, NU, met die cursus waardoor u zich in 2015 kunt onderscheiden op de arbeidsmarkt!

(John Lennon zong het al. ‘Another year over, and what have you done?’)