BALLEN

Alweer de voorlaatste, oude dagbladcolumn van Ton Westphal. Op Tweede Kerstdag dus de laatste uit deze wekelijkse serie. Dit is trouwens ook wel een toepasselijke, nota bene van 15 maart 2002, als je kijkt en luistert naar de Ruttes, de Plasschaerts, de Dijksma’s, de Plasterks en de Weekersjes van dit huidige kabinet.

Als ik zo naar het inmiddels beruchte lijsttrekkersdebat kijk in de gedenkwaardige verkiezingsnacht van vorige week, dan snap ik werkelijk niet wie die drie partijbonzen heeft geselecteerd. Nog maar enkele maanden geleden zou ik “vier” hebben geschreven, maar ik moet zeggen: ga niet altijd af op de eerste indruk (Balkenende). Die man had natuurlijk “geen gezicht”, maar inmiddels horen we daar niemand meer over. Gelukkig maar, de inhoud blijkt toch belangrijker te kunnen zijn dan het smoel. Alhoewel; diezelfde “smoel” appelleert juist nu aan veel sentimenten onder de bevolking, maar dat gaat hier en nu te ver. Ter zijde dus.

Maar terugkomend op de ideale invulling voor een functie, blijkt dat kunstje voor de paarse partijen te hoog gegrepen te zijn. Het is ook niet makkelijk. Maar soms denk ik wel eens, dat aan de keuze voor een doorsnee salesman hogere eisen worden gesteld dan aan het profiel voor een lijsttrekker.

Zo’n commerciële man moet in ieder geval

representatief zijn, goed in de veren zitten en
altijd plezierig zijn in de omgang. Hij moet
vertrouwen kunnen winnen.
Uitstraling hebben.
Er moet iemand staan, cq aan tafel zitten. Een goede verkoper stelt altijd
de juiste vragen en is een
prominent luisteraar. Hij is
betrouwbaar en weet dat ook over te brengen. Laat zich niet verleiden tot
ondoordachte uitspraken over prijs, product en concurrentie.

Zo kan ik nog wel even doorgaan en ik moet u bekennen: het is bijna altijd hetzelfde rijtje waar we naar kijken, en het wordt letterlijk geëist bij de eerste de beste showroomverkoper.

Een ondernemer vertelde mij over één van zijn eigen sollicitaties, om daarmee te illustreren wat voor vent hij nu zelf zocht. Bloemrijk verhaalde hij over de hem door het bedrijf toegestuurde sollicitatieformulieren, inclusief een retourticket Amsterdam-London Heathrow, waar zijn toekomstige werkgever een suite had afgehuurd voor de gesprekken. Hij kwam daar binnen in een enorme “balzaal” met achteraan een brede tafel, waarachter drie “executives” hadden plaatsgenomen. U begrijpt het al, het ging om een Amerikaans bedrijf dat iemand zocht om de Nederlandse vestiging op te starten. Na zo’n drie uur durend interview was het duidelijk. Baan en vent pasten precies op elkaar. Afgesproken werd dat hij aan de gang zou gaan en hij stond op om de suite te verlaten. Vlak bij de deur werd hij teruggeroepen. Ze hadden het nog niet over salaris gehad. Waarop de man zei dat hij dat nu ook niet wilde bespreken, omdat hij weliswaar wel wist wat hij wílde verdienen, maar niet wat hij kón verdienen. En voor zijn nieuwe werkgever gold precies hetzelfde, echter in omgekeerde volgorde… Daarop stelde hij voor dat de organisatie zou zorgen voor boodschappengeld voor zijn vrouw, voor een slordige zakcent om zijn hypotheek te kunnen betalen en voor een auto. De rest zou hij zelf bespreekbaar maken over enkele maanden, ondertussen de managers stomverbaasd achterlatend met de opmerking dat hij nu toch graag wilde gaan om zijn vlucht niet te hoeven missen. Zo’n soort kandidaat zocht hij, met ballen, met durf en met flair.

Het verhaal is goed afgelopen, want ik heb hem gevonden. Goede mensen bestaan nog steeds, alhoewel het ras zoals hier beschreven met de dag schaarser wordt. Maar dat de politiek mensen naar voren schuift (lees Melkert en Dijkstal), die als potentieel toekomstig Minister President aan geen van die hierboven genoemde kwalificaties voldoen, dat gaat me echt te ver. De juiste mensen moeten er zijn, ook hier, maar hoe typerend dat ze er op dit niveau niet in slagen om ze te recruteren. Ik ben beschikbaar.