Het jaar is nog geen twee dagen oud, en dan vervallen we alweer in oude fouten. Werkelijk met ingehouden adem en open mond, heb ik een paar dagen geleden, nog met wat resterende oliebollen op tafel, naar het sportstukje van Nieuwsuur zitten kijken. Daarin werden we vergast op een vooruitblik van de Nederlandse “medaillematrix” op de Olympische Spelen van Sotsji.
Die worden over een maand gehouden, maar “wij” – ja, daar is-ie weer, “wij” weten altijd alles beter en zijn ongevoelig voor enige twijfel – weten al wie van “ons” wat gaat winnen.
Tamelijk bijzonder, want die Spelen hoeven voor ons dus niet meer te worden gehouden. “We” weten toch al met verrassende stelligheid, dat er 22 medailles mee terug komen uit dat schurkenland. Want vergis je niet in Poetin. Als je voor sneeuw zorgt in een subtropisch klimaat, dan kun je wat. De man is nóg machtiger dan ik al dacht. Extra eng.
Die vreselijke beelden van eenvoudige burgers die van hun land worden gejaagd en zich in hun bestaan zien geknecht als nooit tevoren, dat is overigens van alle tijden. Alle Olympische Spelen, ’s zomers en in de winter, en alle grote voetbaltoernooien laten in hun aanloop dezelfde opnamen zien. Met Amerika als uitzondering. Sport moet daar een feest voor iedereen zijn, dus ook voor de ongelukkigen die om de hoek wonen, werken, jagen en vissen. Hoe anders is het Russische Sotsji, of China, of Zuid-Afrika… En straks Brazilië, waar ze nu al dood uit de steigers vallen omdat ze zichzelf schromelijk overschatten. Wanneer gaan we in Nederland eigenlijk weer eens iets organiseren? Sinds Poetin weten we dat dat zelfs de Winterspelen zouden kunnen zijn, aan de boorden van het IJsselmeer. Yes, we can!
Maar goed. Het gaat om winnen. En wat Nederland betreft weten we dus al dat we dat gaan doen, en hoe vaak, en welke kleur. Zo is er op de 10.000 meter schaatsen geen enkele plaats over voor een buitenlander.
We weten al dat
- Sven Kramer er met het goud vandoor gaat, dat
- Jorrit Bergsma het zilver pakt en
- Bob de Jong op zeker brons.
- Kramer en Bergsma zijn ook op de vijf kilometer goed voor respectievelijk goud en zilver. Komt niemand meer tussen. De sprint is een prooi voor
- Michel Mulder: goud op de 500 en brons op de kilometer, terwijl
- Jan Smeekens en passant op de 500 meter het brons meeneemt. Uiteraard wordt zowel bij de vrouwen als de mannen goud opgehaald in de ploegentijdrit. Het succesverhaal bij de heren wordt gecompleteerd door
- Koen Verweij: gewoon zilver op de metrische mijl. Niks aan de hand.
- Ireen Wüst pakt ook drie keer goud (1.500 meter, 3.000 meter en dus die ploegenwedstrijd). Komt ook al niets en niemand meer tussen, aldus nog steeds Nieuwsuur. Toch een serieus programma van de NOS, dat straks ook alle wedstrijden bij u in de huiskamer brengt. Diezelfde Wüst pakt ook nog zilver op de 5.000 en brons op de 1.000 meter. Op die manier krijgt ze een bagagetoeslag voor de thuisvlucht, met zoveel zwaarwegend metaal aan boord.
- Lotte van Beek zorgt voor zilver op de 1.000 meter en brons op de 1.500, terwijl tot besluit
- Carien Kleibeuker nog even vijf kilometer moet schaatsen om haar zekere bronzen plak op te halen. Ook dat is slechts een formaliteit. Verder liggen er reeds zilver en twee keer brons klaar voor onze shorttrackers. En natuurlijk is
- Cheryl Maas zeker van het zilver bij het snowboarden in de slopestyle.
Als u even heeft meegeteld: dat zijn er dus 22. Twee keer zeven goud en zilver en acht keer brons.
ZWARTKIJKERS EN AZIJNZEIKERS
Och, toen Ajax een paar weken geleden Barcelona versloeg in een poulewedstrijd, wisten de kenners ook al te vertellen dat de halve finale van de Champions League zeker haalbaar moest zijn. Niks Mickey Mouse-competitie, riepen ze in koor. Dat was iets voor zwartkijkers en azijnzeikers. Ajax was gewoon terug aan de Europese top, “waar het thuishoort”. Een paar dagen later – toen het er werkelijk om ging – droop datzelfde Ajax roemloos en zonder enige inspiratie en vechtlust af tegen AC Milan, een onbescheiden middenmoter in Italië. Maar we vonden het een prestatie.
Wat is dat toch altijd met die Nederlanders? Altijd maar denken dat we beter zijn. We worden met Oranje Europees kampioen, zomer 2012, maar we winnen letterlijk geen enkele wedstrijd. Dat past niet bij elkaar.
Tegen beter weten in hoop ik dat 2014 een beetje realistischer wordt voor “we”. Wat meer bescheidenheid, wat vaker op zoek gaan naar de nuance, minder hoogdravend ook, alstublieft, en met beide beentjes op de grond. Harder werken, minder praten. Gebruik je verstand en denk dus een keer na. Of twee keer. Ireen Wüst wordt geacht met niet minder dan vijf Olympische plakken thuis te komen, waarvan drie in de kleur goud. Toch is het allemaal maar heel normaal, zeggen we.
Ik gun het “ons”, en met name Sven Kramer, straks bijzonder. Maar ik sluit niet uit, zoals Nieuwsuur dat zo ongeveer wél doet, dat er straks – vrij naar Hilbert van der Duim – weer “één of andere malle Rus” (destijds Igor Malkov) opstaat, of een stuk of wat malle Russen en Russinnen, die er “ineens” met de hoofdprijzen vandoor gaan.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 