Ariel Sharon is dood, en gisteren begraven. Ik hoorde de Israëlische president Shimon Peres daags daarvoor op de televisie. Hij had het over een staatsman, die een grote liefde voelde voor zijn volk, en zijn vaderland.
Niets dan goeds over de doden. Maar Sharon was zeker niet heilig. Was het toeval, dat op dezelfde avond Waltz with Bashir op televisie werd uitgezonden? Of bestaat toeval niet, en was deze in het licht van alle gebeurtenissen – nationaal, denkend ook aan Mali, en internationaal – zo schurende speelfilm/documentaire niet al veel langer geprogrammeerd? Hoe dan ook, het jaar is alweer uiterst fascinerend van start gegaan.
Peres roemde dus het kind van Israël. En iets daarvan raakte mij. Sterker, het ging dwars door mijn hart. Het was niet alleen dat Sharon zoveel van zijn land hield, het was vooral dat zijn landgenoten ook zoveel van hém hielden. Hij had zijn fouten, wie niet, maar hij heeft ook zo ontzettend veel betekend voor Israël. Sharon heeft heel veel voor elkaar gekregen, en het volk is in rouw.
Ik moest denken aan “onze” premier. Brrr. Mark Rutte. Wie houdt er van hém? Die is bij niemand geliefd. Betekent niets voor het land, integendeel. Het is een nul. Het volk, ons volk, vertrouwt hem zelfs helemaal niet. Het maakt het allemaal extra pijnlijk, dat je met of bij deze knaap niet ergens vóór of tegen kunt zijn. Hij hééft gewoon geen mening. En hij is daar nog trots op ook. Ondertussen kiezen de jonge liberalen Alexander Pechtold (D66!) als Liberaal van het Jaar, en stapelen de fraude-, zeden- en corruptiezaken zich binnen de partijgelederen op. Voor Vrijheid en Democratie. Hoe bedoelen ze dat daar, tegenwoordig?
Er was een tijd dat je respect had voor je eigen politici. Die stonden ergens voor. Je kon het eens of oneens met ze zijn, maar ze hadden zoiets als Sharon. Voor volk en vaderland. Een visie wat het beste zou zijn voor Nederland, en daar hou je vervolgens aan vast. Omdat je ergens in gelooft. Omdat je een missie hebt. Den Uyl, Lubbers, Kok, Bolkestein… Waar zijn dat soort mensen toch gebleven? Waarom moeten wij het thans doen met Ruttes, met Samsoms, met Plasterks en met Plasschaerts? Laten we de politiek met z’n allen alstublieft driemaal opwaarderen. Zodat er driemaal betere mensen (kunnen) worden aangetrokken. Alstublieft.
Een grote nul. Het kale niets.
Ik zou er nog mee kunnen leven tot de volgende verkiezingen, omdat het volk niet gek is. Maar het niets liegt er vervolgens ook nog – letterlijk en figuurlijk – vrolijk op los. Kletspraat, in een politiek/correcte uitleg. Kiezersbedrog, leugenachtigheid, misleiding van en dedain voor het volk als je het gewoon wilt benoemen.
Nu weer Sotsji. De man wil gewoon lachen en feesten, dat mag van mij natuurlijk, maar belooft ondertussen Poetin van repliek te gaan dienen “waar het maar kan”. Dus zegt hij eerst dat hij er maar even is, voor de opening en de 5.000 meter van de mannen, waar Nederland volgens Nieuwsuur dus op zeker goud en zilver gaat winnen, en later dat hij gaat doen wat in zijn vermogen ligt om een aantal schreeuwende Russische misstanden aan de kaak te stellen. Ga nou gewoon lachen en feesten en zit voor de rest niet zo te lullen, denk ik dan. Allereerst ligt er bitter weinig in je vermogen, niet alleen qua agenda. Maar geloof je nu echt dat Poetin tijdens die race van Sven Kramer naast je gaat zitten en bij een tijd van 5.14.72, met een rondje van 30.1, naar je zal luisteren over homo’s, mensenrechten en Anna Politkovskaja? Je wilt het óns in ieder geval doen geloven.
Ik weet het, Mark, van Politkovskaja heb je nog nooit gehoord. Want anders had je nooit de zwaarste nationale delegatie ooit opgetuigd. Om naar een ondemocratisch schurkenland te gaan, dat letterlijk gedicteerd wordt door de gevaarlijkste man op aarde. En daar wil jij nog naast zitten ook. Je zwelt van trots. Ik, Mark Rutte.
Gisteren is Ariel Sharon naast zijn vrouw begraven. Amerika had de Vice President afgevaardigd, Joe Biden. Nederland, vriend van Israël (?), stuurde niemand meer of minder dan Wim Kok. Goh, Mark, had jij nu juist niet geschiedenis gestudeerd? En, wat doe je daar dan mee? Wat hebben WIJ eraan? Hoe trots kunnen en mogen WIJ zijn? Of houdt het op bij Sven Kramer, straks? Brood en spelen? Maar ik wil staatsmanschap, duiding en een heldere koers. Linksom of rechtsom (want dat durf ik niet meer te vragen aan Gerard Kemkers). Daar hebben we jou toch voor?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 