Al een paar weken loop ik met een heikel onderwerp rond, waarover ik dacht binnenkort eens een blogje te schrijven. Heel relevant, al zeg ik het zelf, maar ook nogal vergaand. Kun je dat wel zo stellen en ‘ga je inderdaad niet te ver’ zijn zomaar een paar vragen die dan bij je opkomen.
Dus extra tijd voor reflectie. Maar mijn gedachten en waarnemingen zijn er niet door veranderd. Sterker nog, die worden bijna dagelijks, keer op keer, bevestigd. Dus het moet er dan maar van komen. Bij deze.
Het is momenteel niet heel erg druk bij No Nonsense Consultancy. Dat komt voor een belangrijk deel omdat wij niet meedoen aan de hausse van “no cure/no pay”. Wij zijn niet van de snelle cv-handel. Dat is een weloverwogen keuze. Even wat ‘op de mail zetten’, op basis van een al dan niet externe database, daar gruwelen wij van. Werving en vooral selectie is een heel persoonlijk proces, waarbij je – over en weer (!) – wel duizend puzzelstukjes op zijn plaats moet zien te krijgen. Pas dan heb je “een herkenbaar en betrouwbaar plaatje”. Dat impliceert de nodige contactmomenten. Nee, niet online, maar face to face en per telefoon.
Maar bij NNC lijken we te behoren tot een uitstervend ras. Dat vinden Milia en ik, eerlijk gezegd, niet erg, maar nu komt het. Al die anderen van een jaar of 45 en (nog) ouder, die in groten getale op zoek moeten naar een andere baan. In dagelijks toenemende mate. Ze zijn een jaar of tien, twintig van hun pensioen verwijderd, nog los van de vraag of dat tegen die tijd nog wel bestaat. Velen hebben nog studerende kinderen, hun huis staat zoals dat zo treffend wordt verbeeld “onder water” en hun partners zijn ook al weggereorganiseerd, ontslagen door de curator of afgevloeid, dan wel teruggezet in uren.
En al die cv-staarders, die van “no cure/no pay” aan de andere kant van hun tafel, waar ze zelden of nooit aan zullen verschijnen, vinden hen “te oud”. Ieder jaartje extra telt dubbel. Dus vijftigers kunnen het al wel helemaal vergeten, tot mijn grote spijt. Het is ook erg dom van iedereen die zo, en keihard dogmatisch, op leeftijd discrimineert. Maar ik kom eigenlijk geen uitzonderingen meer tegen. Nou vooruit, een enkele. (Dat zijn volledig verklaarbaar dan ook meteen niet de minst succesvolle organisaties, maar dat terzijde.)
Ik heb mijn strategie daar inmiddels dan ook maar aan aangepast, want het gaat niet goedkomen. Ooit heb ik geroepen dat ervaren mensen, op zoek naar een andere baan, niet hoeven te wanhopen, want als het wat gaat aantrekken – een beetje is al genoeg – dan staan we met z’n allen weer te springen om hun talenten, inzetbaarheid en kennis. Maar het trekt niet aan. In Nederland lopen we al de polonaise als we een groeicijfertje van 0,6 kunnen laten zien. Hosanna in de hoge. In de Verenigde Staten vinden ze daarentegen 3% groei – dat is dus het vijfvoudige – te weinig, en weet iedereen dat het beter moet, en beter kan. In China zijn ze nog maar amper gewend aan groeipercentages die niet uit twee cijfers vóór de komma bestaan. Ik bedoel maar, om het even in perspectief te plaatsen. Een perspectief op een andere baan dat er niet meer is voor mensen met een jaar of 25 ervaring.
Maar dit verhaal wordt te lang. Toch wil ik het hier en nu niet afbreken. We gaan gewoon nog even door, daar is het ernstig genoeg voor. Over een paar dagen, ergens volgende week, dus deel II.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 