VEEL TE OUD (DEEL II)

De vorige keer waren we blijven steken. Op het gebrek aan perspectief voor mensen van 45+. En als je de vijftig bent gepasseerd, dan houdt je werkzame leven – als je al dan niet per ongeluk werkloos wordt – al helemaal op. In Nederland.

Langzamerhand voel ik me een missionaris. Maar daar heb ik inmiddels geen zin meer in, missionarissenwerk. Uitleggen wat iedereen kan begrijpen, maar niet wil weten. Meer dan vermoeiend. Oplopen tegen muren van onwil, onbegrip en dus gebrek aan kennis. An sich is dat niet erg, maar niet willen bijleren, niet openstaan voor, laten we zeggen, een andere werkelijkheid is dodelijk.

Zoveel mensen die het allemaal beter weten. Ze willen een stapeltje cv’s. Maar ondertussen zien ze de winst verdampen, kunnen ze geen stappen zetten en realiseren ze te weinig, of geen groei. Geen goede mensen. Wat een onzin. Er zijn zoveel goede mensen beschikbaar voor hen die willen zien, luisteren en leren. Het geboortejaar is daarbij betrekkelijk vaak een te veronachtzamen parameter. Maar hij staat, anno 2014, op de eerste plaats. Daarna volgt een tijdje het lege niets, en dan komt leeftijd. Helemaal achteraan sukkelen

• kennis,
• loyaliteit,
• betrouwbaarheid,
• ervaring en
• goede wil.

Attitude. Dus daar komen we nog maar amper aan toe, op de arbeidsmarkt aan werkgeverszijde.

Ik zie die rijke cv’s dagelijks in grote aantallen voorbijkomen. Maar de markt dwingt mij agressief om in eerste instantie te kijken naar de leeftijd. Jaartallen als 1964, 1967 en 1959 vallen onmiddellijk af. En ik schaam me. Want die mensen zijn vaak zó goed, zó stabiel, zó waardevol. Maar niemand gelooft me meer. Aan de andere kant van de tafel. “Nee Ton, had ik al niet gezegd dat we jonger dan 40 willen?” En er kan gebeuren wat er gebeurt, bijvoorbeeld geen geschikte kandidaten in die leeftijdscategorie, nou dan wachten we nog maar. Een paar weken, soms zelfs maanden. Ze denken dat ze zich dat kunnen permitteren, en uiteindelijk valt de keus op een hoe dan ook mindere kandidaat, maar dan wel van 28 jaar. Of 32.

Een groeicijfertje van 0,6. Als we geluk hebben. Geen goede mensen. Keer op keer de verkeerde beslissingen. Ondertussen worden we allemaal ouder, en de kansen steeds schaarser. Een negatieve spiraal in optima forma. Goed bezig!

Bijna op de kop af twee jaar geleden (opmerkelijk, en voor sommigen steeds weer bevestigend, hoe bepaalde dingen in dag en tijd bij elkaar komen), kreeg ik een reactie van een kandidaat uit mijn bestand. Ik had hem benaderd voor een bepaalde job (dat was in een tijd dat ik zijn leeftijd nog wel durfde te verdedigen), maar hij legde uit dat hij inmiddels in China was neergestreken. Hij was daar zeer succesvol, en bijna 60 jaar oud (!).

Iemand anders die niet meer aan de bak kwam, in Europa, was elders een cateringbedrijf begonnen. Vanuit zijn eigen keuken, met opslag in de garage. Toen de klanten niet naar hém kwamen, ging hij de klanten maar opzoeken. Door slim te selecteren. Zo kwam hij terecht bij een grote onderneming in een buitengewoon competitieve markt, waarvan hij te weten was gekomen dat de catering een belangrijke arbeidsvoorwaarde was. De organisatie werkte 24 uur door, zeven dagen in de week en 365 dagen per jaar. Dan wil je je mensen wat extra’s bieden, toch? Hij mocht offerte maken, en aansluitend een proefperiode invullen. Maar alleen voor de ontbijten.

In zijn eentje werkte hij dag en nacht om zijn gasten het beste van het beste te kunnen voorschotelen, dat hij met zijn eigen busje iedere ochtend om 05.00 uur wegbracht. Hij hield niet alleen rekening met presentatie, smaak, kleur en versheid, maar ook met voedingswaarde, vitamines, de verschillende culturen, de hygiënische omstandigheden ter plaatse en wat al niet meer. De cateraar kreeg een kwartaal de tijd.

De opdrachtgever maakte daarna de balans op, en toen bleek dat niet minder dan een paar honderd werknemers inmiddels een duidelijke voorkeur hadden voor hele vroege diensten, zodat ze op de zaak zijn ontbijt konden “meenemen”, viel de beslissing. De nieuwe cateraar kreeg het hele contract, inclusief lunches en avondmaaltijden. Hij heeft inmiddels een dikke 20 medewerkers op zijn loonlijst staan.

Dat zijn prachtige voorbeelden van hoe het ook kan. Maar daar heb je eigen initiatief voor nodig. Wie laat zich toch iedere keer maar weer als standaard afwijzen, terwijl je als kandidaat weet dat je zoveel beter kunt? Kijk toch eens verder dan die afwijzing, op basis waarvan je dan nog wel je uitkering kunt vangen, maar die je verder helemaal niet verder brengt!

Over een paar dagen deel III, dat is dan meteen de slotaflevering van deze miniserie. Met de ultieme consequentie voor iedereen die “veel te oud” is.