DE WIJZE WOORDEN VAN ALBERT HEIJN

Zelden kom ik er nog. In winkels. Ik ervaar het al langere tijd als een verschrikking, winkelbezoek in Nederland. Maar soms lijk je er niet aan te kunnen ontkomen. Zoals een paar weken geleden, toen ik een extra slotje nodig had voor een koffer. Dan wil je even kijken, passen, ervaren hoe of zo’n slotje sluit, en hoe het werkt op een speciaal plekje waar eigenlijk geen slotje op hoort. Begrijpt u het nog? Geeft niet, het gaat om de winkel.

Dan is het makkelijk als er zo’n kofferzaak om-de-hoek zit. Zoals in Valkenswaard. Koffertje mee, hij paste onder de snelbinder van mijn fiets. Het is dus geen standaard verhaal, zo’n slotje op die plek. Maar dat had u al begrepen. Het zou een feestje moeten zijn voor een “speciaalzaak”. Denkend aan de oude Albert Heijn, die altijd te vuur en te zwaard heeft bestreden dat hij de traditionele winkelier de nek om zou hebben gedraaid. “Letterlijk naast iedere supermarkt van ons is ruimte voor een andere ondernemer, maar dan moet hij zich onderscheiden.” Met een (desnoods maar enigszins) ander product, een specialisatie, een verrassend assortiment. En met veel persoonlijke aandacht voor de klant.

Terug naar die zogenaamde speciaalzaak. Op de toonbank zag ik al iets liggen dat letterlijk en figuurlijk zou kunnen passen. Onmiddellijk werd mij in niet mis te verstane bewoordingen luidkeels uitgelegd, dat ik daar mijn handen vanaf moest houden. Maar het lag op de toonbank, voor het grijpen door de klant… Verweer had geen zin. Het was een afvalproduct, zei de “verkoopster” in een ander idioom en met een veel te lang verhaal, en ik zou er niets aan hebben.

Maar ze wist helemaal nog niet wat ik zocht. Kijk, daar begint het natuurlijk al mee. Luisteren. Welkom, hoe kan ik u helpen? Ze begreep er niets van, ook niet van mijn vraag. Dus schreeuwde ze opnieuw door de winkel: “Truus, die man hier heeft een slotje nodig voor een rits. Hebben we dat?” Truus, die voor in de winkel om maar wat bezig te zijn de tassen op de rekken aan het opschuiven was, kwam er even bij. De uitbaatster, zo schat ik in. Kennelijk had ze haar buurvrouw op een klein contractje aangenomen. Dom binnengekomen, en nooit wat bijgeleerd. Dat zal zo blijven. Want Truus stelde voor dát slotje te proberen, zo eentje die ik trouwens al helemaal in gedachten had. Alleen, de kans werd me niet geboden om dat even goed uit te leggen. En ondertussen was Truus weer verder gegaan met het verhangen van de tassen.

De hulp wist het na lang zoeken – we waren zo al een klein kwartiertje verder – eindelijk te vinden, na nog een paar keer heen en weer geblèr door de winkel. “Het past niet! Hij heeft wat anders nodig! Zal ik dan toch dat slot van Samsonite maar even te voorschijn halen? Maar waar liggen die?” Mijn oren tuitten. Maar er was verder toch niemand in de speciaalzaak, hartje Valkenswaard.

Uiteindelijk ben ik weggegaan met precies wat ik zocht. Toch helemaal blij. Eind goed, al goed. Mission accomplished.

Thuisgekomen vertelde ik over mijn bevindingen. En over de wijze woorden van Albert Heijn. Milia had binnen een paar seconden een webshop op haar scherm, met mijn slotje. Gelukkig was het ongeveer net zo duur als mijn nieuwe bezit, inclusief verzendkosten. En met een retourgarantie. Een euro of 14. Het bonnetje zit nog in mijn portemonnee: “Goed bewaren, want het is uw garantiebewijs en anders kunnen we niks meer voor u doen!”.

Het schalt nog na.