Over de opening van een prachtig nieuw Picasso-museum in Parijs en champagne voor iedere passagier bij het failliete Air France. Pijbes verbaasde zich hogelijk over zoveel pracht, praal en luxe. De decadentie, opnieuw uitgevonden. En dat in Frankrijk, middenin Europa met zijn kennelijk onoverwinnelijke crises en de stresstest van de banken.
Dan zou ik nu natuurlijk iets, wat heet “iets”, zeg maar gerust heel veel kunnen schrijven over – nu weer – Henk Krol en zijn partij 50Plus. Als voorbeeld. Maar dat alles is hier al meer dan eens opgeschreven, aangehaald en met voorbeelden geïllustreerd. Incompetentie, bedrog en ijdelheid. De werking van de mediacratie. Enzovoort, enzovoort, enzovoort. Zoals vorige week aangehaald: het wordt inmiddels vervelend.
Nee, dan een weekje voetbalkijken! Genoten! En ik ben serieus, volkomen oprecht. Dinsdag en woensdag hele leuke potjes gezien. En dan bedoel ik natuurlijk niet de ontmoeting in Barcelona, waar Barça niet tegen, maar mét Ajax (dat zijn toch zelfbenoemde godenzonen) speelde. Gênant.
Met zaterdag natuurlijk de absolute hit: Real Madrid contra Barcelona. Gewoon competitie. Voetbal zoals voetbal moet zijn. Techniek en snelheid, echte passie (in plaats van dat clichébegrip bij allerlei stoethaspels en ander ongeregeld, dat op dat moment niets beters weet te bedenken), intelligentie en creativiteit, zowel binnen als buiten de lijnen. Met Real Madrid als zekere winnaar. Hoera, hoera.
Op zondag komt er dan ook nog zo’n wedstrijdje in Engeland overheen: Man United tegen Chelsea. Met een opmerkelijk goede Marouane Fellaini. Overduidelijk de hand van Van Gaal. Fascinerend. Spelers beter maken. De man die, voorzichtig gesteld, niet zo goed overweg kan met gevestigde vedetten.
MENTALE BEGELEIDERS FALEN
Voor de Nederlandse ploegen waren er negen punten te verdienen in Europa. PSV pakt als enige één puntje. En Depay presteert het om de teamprestatie “onvolwassen” te noemen, terwijl hij zelf zijn shirt uittrekt na een doelpunt, een maffe act op het veld opvoert – voor halfvolle tribunes – en daarmee geel pakt. Vedettegedrag van een twintigjarige. Hoe misplaatst kan het zijn? Gastgezinnen en mentale begeleiders falen, ook al speelt hij plotseling de ideale schoonzoon na de ontmoeting in en tegen de FC Utrecht. Nee, ook met zo’n Depay gaat het niet goedkomen.
Dan volgt natuurlijk ook de discussie achteraf, in een programma als Studio Voetbal. Hoe komt dat toch, dat grote kwaliteitsverschil? Jong Oranje wordt roemloos uitgeschakeld. Het Nederlands Elftal dat zo terugvalt? Is Guus Hiddink nu helemaal de weg kwijt? Wat moet er gebeuren?
We zijn helemaal niet zo goed. Het zijn verwende kinderen. Opgegroeid in overvloed, te snel gewend aan “alles is er” en “alles moet kunnen”. Dus ernstig verwend, plus geen tegenspraak. Heel Nederlands. De kinderen moeten het beter hebben dan de ouders. En daarvoor gaat alles aan de kant, n’importe wat de uitwerking is. Nou, dat zien we terug op het veld. Dát is oorzaak en verklaring in één notendop.
Ook al geen nieuws: de vergelijkingen tussen sport en management, tussen wat er op het speelveld en binnen het bedrijfsleven gebeurt. En natuurlijk in de politiek. We zijn niet zo goed als dat we denken, of willen doen voorkomen. De maatschappij, dat ben je zelf. Dat gaat over kennis, ervaring en gedrag. Willen en kunnen. Werken en afzien. Krijgen en verdienen. Vallen, opstaan en vooral: leren. Beter worden.
Wim Pijbes leverde in dit verband een prachtige bijdrage aan het televisieprogramma Buitenhof van gisteren. Schuim&As. Over de opening van een prachtig nieuw Picasso-museum in Parijs en champagne voor iedere passagier bij het failliete Air France. Pijbes verbaasde zich hogelijk over zoveel pracht, praal en luxe. De decadentie, opnieuw uitgevonden. En dat in Frankrijk, middenin Europa met zijn kennelijk onoverwinnelijke crises en de stresstest van de banken (nota bene in dezelfde uitzending). Hij begreep er niets van, leek zelfs wat in verwarring. Dat grote verschil tussen de werkelijkheid en de bühne.
Louis van Gaal heeft ons een lichtpuntje gegeven, ons doen juichen bij gebrek aan kwaliteit. Zou Wim Pijbes niet net zo’n prestatie kunnen leveren? Ons gevoel van trots een beetje kunnen oppoetsen? Niet alleen aan het Museumplein, maar ook op het Binnenhof?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 