Doorgaan, doorgaan, doorgaan. Dat geldt voor ons allemaal, ongeacht wat er gebeurt. En ja, ik realiseer me dat het gekke tijden zijn. Nog nooit meegemaakt, en dan bedoel ik niet slechts mijzelf. De geschiedenis kent zeker precedenten, maar daar moet je dan wel behoorlijk voor open staan. Er even de tijd voor nemen. Ook eens een boek lezen, en niet alleen naar RTL kijken als je op de bank zit met je spreekwoordelijke zak chips.
Adjiedj Bakas is één van de mensen die het door heeft. Ik ben blij dat we niet toevallig juist hem als gastspreker hadden op de viering van het 25-jarig bestaan van No Nonsense Consultancy. Net weer een filmpje online gezet, met hém in de hoofdrol in Riethoven, bij NNC.
Zelf heb ik tijdens die bijeenkomst verleden, heden en toekomst van No Nonsense Consultancy geschetst. Van 1989 tot 2014 en dus vooral hierna… Ooit gedacht om te stoppen? Jawel. Dit werk is niet altijd leuk. Terwijl ik juist was gestart, in 1989, om weer veel plezier in het werken te krijgen. Het ging toen al niet in de eerste plaats om de centen, maar vooral om de fun. Anders had ik beter in mijn loondienstfunctie kunnen blijven zitten, zoals links en rechts al die anderen. Vasthouden (aan) wat je hebt. Dikke auto van de baas, en een op het oog luxe pensioenregeling. Zogenaamde zekerheid, en zo. Een bepaalde status, de baas van 100+. Perspectief in de organisatie. Maar ja, ik vond het dus helemaal niet meer leuk. Dat had te maken met, heel kort samengevat, “bedrijfscultuur”. Zwart en wit, en nooit eens mooi pastel. Weinig nuance; geen tijd – laat staan aandacht – voor overpeinzingen van uiteenlopende aard. Zowel zakelijk als persoonlijk liep dat dus dood (in enkele gevallen zelfs letterlijk, dus buitengewoon tragisch en dramatisch). Ik heb in de loop van de jaren mijn gelijk gekregen, maar daar gaat het nu niet om.
Wel: zelf iets gaan doen. Op tijd. Vijfentwintig jaar geleden. Samen met Milia. Maar werving en selectie is, als je niet oppast, een schrikbarend vervelende activiteit. Zeker in deze tijd, waarin iedereen denkt gelijk te hebben, de beste te zijn, alles te kunnen… De assertiviteit is volledig doorgeslagen. Al dat gezeur ook vaak. Bij een beetje weerwoord word je meer dan eens onderwerp van cynisme, wil men niets meer met je te maken hebben, worden alle positieve aspecten van bepaalde zaken overruled. Geldt voor sollicitanten, geldt ook voor sommige opdrachtgevers. Die wil ik dus niet meer. Ik zocht en zoek de nuance, de uitwisseling van ideeën en gedachten. Het open staan voor elkaar.
Doorgaan dus. Maar wel met plezier. Met paradijsvogels als kandidaten, en Relaties als opdrachtgevers. Heerlijk duurt het langst!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 