DWEILEN MET DE KRAAN OPEN

Het is oorlog. We zijn er in volle discussie over “goed en kwaad” ingetuind, en hebben het nog altijd niet door. In het weekeinde dat de val van de Muur wordt herdacht, stuurt diezelfde Poetin zijn oorlogsmaterieel de grenzen met Oekraïne over. Het kan niet cynischer.

Weer een nationale herdenking achter de rug. Locaal, regionaal, nationaal en internationaal. Er is heel veel om bij stil te staan. Keer op keer op keer. Herdenken en gedenken. Dat lijkt ten koste te gaan van bedenken en nadenken.

Het zal langer dan tien jaar geleden zijn, dat ik toen nog in mijn driewekelijkse column in het Eindhovens Dagblad en het Brabants Dagblad mensen die zonder werk dreigden te komen het idee aan de hand heb gedaan, om een kaarsjesfabriek te starten. Lees er ook deze blog maar eens op na. Gouden handel. Doe er ook pluche beertjes bij, die kun je in zoveel soorten, maten en uitvoeringen aanbieden… Liggend, staand, zittend. Daar kun je dan weer allerlei boodschappenkaartjes bij verkopen, plus een reep chocola of zo. Werk het online af, met een perfecte logistiek. Op tijd, en exact op locatie bezorgd. Gevoelig neergevleid, met ‘personal touch’. Neem het containerbegrip “zorgvuldig” op in uw marketing, plus “persoonlijk”. “Voor die ene, zo bijzondere gebeurtenis”. Ik garandeer u: u wordt rijk. Van de ellende van een ander, ik weet het, maar zeg me niet dat dat niet eerder is vertoond.

Het is dweilen met de kraan open, al die herdenkingen. Er zijn nooit genoeg pluche beesten om al dat water op te zuigen, nooit genoeg kaarsen en waxinelichtjes om met hun warmte het vocht te verdrijven. Ja, misschien dat al die bloemenpracht er nog wat aan heeft, maar het water blijft hoe dan ook stromen. Natte voeten, en erger.

Steek ik de draak met al dat vreselijke leed? Denkt u dat echt? Natuurlijk niet. Ik vraag aandacht voor die kraan. Die, als hij niet vol open wordt gedraaid, zoals door Poetin die 17e juli jl., anders wel continu staat te druppelen.

Jihadgangers zitten er voortdurend aan te draaien, criminele Marokkanen doen niet anders. Geradicaliseerde moslims – dat zijn er evenveel als de gehele bevolking van de Verenigde Staten, dus een dikke 300 miljoen -, willen ons dood hebben. Dus ook die kunnen maar niet van die kraan afblijven. Ze leven er voor. En wij, in het zogenaamde vrije westen, met onze hoogstaande ethiek, goede manieren, al die politieke correctheid, het respect, dat begrip en medeleven, wij dweilen dat water wel weer op. Toch?

DE LOOPGRAVEN VAN DE 21STE EEUW

Kapot maken wat al kapot is, vernietigen wat de mensen toch al niet hebben. Al Shabaab, IS, Boko Haram, Jemaah Islamiyah. Een colonne van 300 miljoen. Bewaking en controle. Bescherming tegen het immer loerende gevaar. De loopgraven van de 21ste eeuw.

De dader van “MH17” wordt natuurlijk nooit officieel erkend, maar de oorzaak is klip en klaar. We konden er bij wijze van spreken op wachten.

Maar wat dan? In plaats van zogenaamd omzichtig manoeuvreren – wat hier in werkelijkheid betekent “naar je schoenen kijken” – zou Mark Rutte namens al die slachtoffers eens met zijn counterpart in het Kremlin hebben kunnen bellen. Niet stiekem, maar transparant. De gevoelens van zijn landgenoten overbrengen, en ondertussen regelen dat al die zo belangrijke persoonlijke resten, stoffelijk en materieel terugkomen. Niet straks, of over een half jaar als er een laag sneeuw en ijs overheen is gegaan, maar nu. Of beter: toen. In de week na 17 juli. Dat was al iets geweest, zoveel beter dan wéér een ceremonie met kaarsen, beertjes en bloemen. Meer loodgieter dan diplomaat, ik weet het. Ook: dapper, voorbeeldstellend en heel functioneel, de menselijke maat. Maar omdat we zo bang zijn voor koude voeten, nemen we die natte voeten wel voor lief. Dus blijven we dweilen.

Bedenken en nadenken. Over hoe je die kraan kunt dichtdraaien. Doen. Nu.