HOE KOM IK AAN EEN BAAN?

Ze had me enkele maanden geleden een wervende, open sollicitatie gestuurd. Leuke foto erbij, niet van zichzelf maar zo eentje die illustreert waar je goed in bent. Het vormgeven van je product of dienst, onder het motto dat één plaatje meer zegt dan duizend woorden. Dat is ook zo, mits goed uitgevoerd. Want al die volzinnen over “start-up’s”, simpele sabbaticals en gewauwel over mislukkingen bij het bedrijf, slechte bazen, teruglopende vraag – maar je bent toch zo’n goede verkoper? – en het niet uit te bannen en dus eeuwige cliché van een nieuwe uitdaging, die kende ik allemaal al.

Nee, dit was anders. Fris, intrigerend. Ze schreef wat ze wilde en waar ze goed in was, gestoffeerd met klinkende voorbeelden en bewijzen. Dit wás iemand, zo gaf ze impliciet aan. Toen dus die baan voorbijkwam, die zo fraai op haar verhaal aansloot, had ik haar snel genoeg gebeld. Oh ja, niet te vergeten: uit zowel haar brief als cv bleek dat deze dame ook de Nederlandse taal heel goed beheerste. Niet onbelangrijk, want de academen en communicatiespecialisten die zo hun best doen om aan te geven hoe goed ze zijn, maar ondertussen het eenvoudige stam+t niet beheersen, die zijn absoluut in de meerderheid.

Bellen en een afspraak maken. Luisteren naar de stem als spiegel van de ziel. Het klopte allemaal nog met het beeld dat ze zelf had opgeroepen. Het interview was goed, leuk contact, en de kandidaat is dus ook met ster gepresenteerd bij mijn opdrachtgever.

Nou, om een lang verhaal kort te houden: om goede redenen is ze niet doorgedrongen tot de laatste ronde. Nu hadden we afgesproken dat zij mij op de hoogte zou houden van de ontwikkelingen in de procedure. Hoe het gesprek was verlopen, wat háár ideeën waren, hoe het “voelde”, of het mee- dan wel tegenviel. Dat soort zaken. Heel belangrijk om over en weer in zo’n driehoeksverhouding de vinger aan de pols te houden. Ik hamer daar voortdurend op, zowel bij opdrachtgever als kandidaat.

Maar ik heb niets meer teruggehoord van deze kandidaat. Niks, nul, nada. En daarover blijf ik me verbazen. Ze zit in een hoek waar de klappen vallen, moest het doen met een bijstandsuitkering, had al veel tegenslagen gehad. Dan komt dat telefoontje, en krijg je een prachtkans. Iedereen blij. Maar niet iedereen kan altijd onmiddellijk die topbaan bemachtigen. En er komen ook altijd nieuwe kansen. Nieuwe mogelijkheden om je te onderscheiden, om te kunnen presteren, die ene job te scoren… Waarom houd je zo’n contact dan niet warm?

Je leert elkaar steeds beter kennen. Inderdaad. Zo blijkt papier opnieuw heel geduldig, en is een eerste indruk ook niet allesbepalend. Ik zeg wel eens: een procedure bestaat uit een puzzel van zo’n 1000 stukjes. Dat ze allemaal op hun plaats vallen, dat bestaat niet. Maar voor minder dan 800 doe ik het niet. Deze kennelijke topkandidaat heeft door haar gedrag toch zeker 150 puzzelstukjes ingeleverd, door elkaar gegooid. Een volgende keer zal ik me extra bedenken om haar te bellen.

Waarmee ik maar wil aangeven dat iedereen het wel heeft over netwerken en je contacten onderhouden, maar dat zo weinig mensen dat ook DOEN. Je moet zorgen dat je ‘top of mind’ blijft. Dat zegt en schrijft Jan en alleman op en rond de arbeidsmarkt.

Geen aandacht trekken, maar aandacht krijgen. Dát is de kunst. Dat probeer ik al 25 jaar, maar dat geldt natuurlijk ook voor kandidaten. Wat jammer nou dat zo weinig mensen dat doorhebben. Over die brief en cv zijn al hele bibliotheken volgeschreven. Maar als je dan doordringt tot de piste, het warme contact, de persoonlijke ontmoeting, doe daar dan ook iets mee. Geef eens wat terug, en dat gaat verder dan feedback. Aandacht en belangstelling, de persoonlijke “touch”. Het lijkt zo simpel, maar het is ook een techniek. De gemiddelde manager of personeelschef is doorgaans niet zo naïef om te denken dat iedereen die aardig is voor hem of haar, ook aardig ís. Maar het helpt ons allemaal wel een eindje verder. En het kost niks.