Via Leo Beenhakker en Clairy Polak naar de Mihoen Singapore. Moet kunnen. De overeenkomst is afscheid nemen, en je voorbereiden op, en aanpassen aan “verjonging”. Of je dat nu wilt of niet. Maar ik houd nou juist zo van bepaalde tradities. Misschien ben ik soms wel een gewoontedier, in die zin heel voorspelbaar. Bepaalde dingen doe ik wel, en andere niet. Punt. Dat geldt dus ook voor de restaurants die ik bezoek. Bijna twintig jaar vaste klant bij die ene Chinees in de buurt, zie mijn vorige stukje. Totdat de nieuwe generatie de zaak ging voortzetten.
Het andere restaurant, nóg dichter bij huis, zette ik in als ‘afhaalchinees’. Altijd een superieure Mihoen Singapore. En ik kan het weten, want zelfs in Singapore heb ik geen betere voorgeschoteld gekregen. Als ik dat aan de restauranthouder vertelde, dan glom hij. Altijd even een kort praatje. Eerst over de opleiding, en een paar jaar later ging het over de carrière van zijn kinderen. Leuk en vriendelijk. Langer dan 25 jaar (!) haalde ik daar op die manier mijn Mihoen Singapore, met een constante kwaliteit. Super.
Totdat ook deze “Chinees” er kennelijk geen zin meer in had, in Mihoen Singapore. De in de afgelopen decennia samen besproken nieuwe generatie was aan boord, één van zijn zoons. Met zijn schoondochter, het blijven toch vaak familiebedrijven. Zij verwisselde de luier van zijn kleinkind op een tafel in het restaurant. Dat is nog niet het ergste, want aan die tafel heeft in een kwart eeuw bij deze specifieke afhaalchinees toch nooit een gast gezeten. Aan de andere kant zou je zeggen dat je dat soort dingen niet doet, “in de zaak”. Maar goed. De echte overtreding zat ‘m in het feit dat ze vervolgens niet alleen de baby, maar ook de vuile luier pardoes mee de keuken in nam. Zo eindigde vorige week ook deze traditie. Twee keer vaste prik rondom een Chinees restaurant, maar desondanks anno 2015 toch volledig in rook opgegaan. Dat komt nooit meer goed.
De nieuwe generatie. Wat en hoeveel lezen die mensen? Wát wordt er geleerd? Wordt er nog iets overgedragen, van generatie op generatie? Wat weten ze wél, en wat allemaal niet? Wat wíllen ze überhaupt weten? En wáár gaat het over, letterlijk en figuurlijk.
EEN GROTE(RE) FLEXIBILITEIT
Kóm je er met – inderdaad – een grotere flexibiliteit, maar ook met gemakzucht, eenvoudig en snel zaken kunnen loslaten, soepel schakelen? Redden we het met alleen een paar smartphones? Staat er een straf op luisteren en dupliceren? Ik houd er al enige tijd rekening mee in mijn personeelsadvertenties. Niet te ingewikkeld graag. KISS. Maar ook mijn vragen in het interview heb ik aangepast. Zelfs mijn hele gedrag. “Heeft u nog meer pijlen op uw boog?”, was ooit een terugkerende vraag aan de kandidaat. Ze snappen het niet, en “u” is ook iets waar ik vorig jaar afscheid van heb genomen. Dat vindt de nieuwe generatie maar raar, “u”. Nou, dan zal ik de vraag anders formuleren: “Heb je nog meer ijzers in het vuur?” Dat is dus lachen. Zoals met die overigens uitstekende jongeman, die antwoordde op mijn vraag of hij een automobiel van de zaak had, dat zijn mobiel altijd aan stond…
Het instantgebruik van de nieuwste communicatietechniek en de netwerken rond tienduizend vrienden en meer brengt ons niet alles, zo vrees ik. Leren van fouten uit het verleden kan veel teleurstelling voorkomen. Het brengt je winst op een breed terrein, waar relatief heel weinig energie tegenover hoeft te staan. Dat geldt voor jong en voor oud. Ondertussen moet ik op zoek naar een nieuwe afhaalchinees 😦 .
Ton Westphal + No Nonsense ++ 