HAND IN HAND (?)

Arm, arm Feyenoord. Ik heb er eerder over geschreven, en was eigenlijk van plan om het daar dan ook maar bij te laten. Het was niks, het is niks en het wordt niks. Geen nieuws, hooguit wat leedvermaak. Plus het halen van je gelijk. Maar voor een Rotterdammer werkt dat toch niet zo. Aan de andere kant: waar gaat het nou helemaal over, in het Nederlandse clubvoetbal? Daar hoef je je eigenlijk toch niet druk over te maken, want “we” zijn al jaren geleden afgehaakt. Net als ik.

Ik volg gefascineerd de grote competities, en kijk in Nederland inmiddels alleen nog maar, als het zo uitkomt, naar de uitslagen en de stand van “het linkerrijtje”. Voor een liefhebber is de C3-league, oftewel de Comedy Capers Competitie – door mij al zo genoemd voordat Johan Derksen die term heeft overgenomen, ik wil het maar even gezegd hebben – al tijden een gepasseerd station.

Maar toch. Er is op Zuid weer van alles aan de hand. Het zou ook eens niet zo zijn. En het gaat wéér om mensen, toevallig mijn vak, en niet over voetbal. Soms zijn er ook beesten in het spel, maar daar kom ik straks nog wel op terug. De vergelijkingen met een slecht draaiend circus, waar een dronken spreekstalmeester zich gedraagt als de clown, liggen voor het oprapen. Ondertussen snuiven en brullen de wilde dieren rond de circustent (die desondanks altijd vol zit). De kooien gaan niet altijd op slot, en ze worden slecht verzorgd. Het stinkt er en het is er gevaarlijk, eigenlijk wil geen enkele gemeente nog een terrein beschikbaar stellen.

Fred Rutten. Wat waren ze blij met hem. En terecht, zo mogen we stellen na bijna weer een seizoen. Fatsoenlijke vent, die bereid was de enorme erfenis van Ronald Koeman te accepteren. Maar de kroonjuwelen waren even daarvoor wel uit de boedel verwijderd. Weggegeven door Martin van Geel. Fredje slaagde er desondanks in om in Europa te overwinteren, een prestatie van formaat. En ongekend in Rotterdam, waar ze al niet meer wisten dat dat überhaupt mogelijk was, “overwinteren”. Er werd zowaar weer wat verdiend, letterlijk en figuurlijk. Maar nu moet hij dus weg, zo lees ik links en rechts.

Ik denk dat Fred gewoon zélf graag wil gaan, en dat die beslissing pas is doorgezet ná de uitschakeling door AS Roma, een paar dagen geleden. Niet zozeer dat verlies, maar de wetenschap dat Feyenoord zonder enige twijfel zwaar zal worden gestraft door de UEFA voor het gedrag van die beesten – ik zou er nog op terugkomen, weet u nog wel – is voor een professional als Fred, hoe bescheiden dan ook, een absolute showstopper. Wat valt er nog te bereiken, als je de komende drie jaar Europees sowieso bent gediskwalificeerd? Want reken maar dat de UEFA zal optreden, met de Spaanse Trappen nog vers in het geheugen. Het één heeft helemaal niks, maar toch ook en vooral alles met het ander te maken. Fred is niet gek, zoals zijn baas.

ROLLATOR VOOR KUIJT

Wie wil er nog naar Feyenoord? Tegen de tijd dat Dirk Kuijt echt nodig is, moet hij een rollator gebruiken om het strafschopgebied te kunnen bereiken. Potjes tegen Excelsior, Heracles en FC Utrecht, daar lopen echt goeie mensen niet voor warm. Geldt voor spelers en voor trainers.

Adviesje? Laat Feyenoord zich richten op een nieuwe manager. Die is, zeker nu, een factor honderd belangrijker dan welke trainer of spits dan ook. Weg met Van Geel, nogmaals, want hij staat aan de basis van alle ellende, nu al jaren aan een stuk. Ga nu eens één keer, één keertje maar, voor de beste, want er moet heel, echt heel veel gebeuren.

• De complete selectie kan worden verkocht, want voorlopig is Europa toch een brug te ver. Wat heet, die brug is opgeblazen.
• Daarom moet er ook maar meteen een nieuw stadion komen, eindelijk.
• Belangrijk daarbij is, dat de architect gaat overleggen met zijn collega van Blijdorp, die lijntjes met de Rotterdamse dierentuin liggen er toch al. Hoe wordt Bokito daar in bedwang gehouden? Welke materialen gebruik je daarbij? Gewapend beton, hoogwaardig staal en onbreekbaar, hightech veiligheidsglas liggen voor de hand.
• Je overkapt niet het hele stadion, maar wel de tribunes. Van het dak tot aan de grond. Een wereldprimeur. Het gaat niet om sneeuw, regen en wind, ook niet om licht en frisse lucht voor de grasmat. Dat zit allemaal wel goed. Het gaat om rondvliegende projectielen, kenmerk van de clubcultuur.
• Bouwen is het motto, aan een stadion dat wildebeestenproof is en aan een selectie die over drie, vier jaar weer een keer Europees voetbal zou kunnen bereiken.

Wat een uitdagingen liggen daar toch…