Eerlijk gezegd volg ik het in tegenstelling tot voorheen even niet iedere dag meer op de voet. Al het gestuntel, en erger, van politici. Weet u nog wel, dat zijn de mensen die u en mij vertegenwoordigen op lokaal, provinciaal en landelijk niveau. Aan hen heb je verantwoordelijkheid gegeven om naar eer en geweten te handelen, in het belang van de burgers. Of je nu socialistische, liberale of meer confessionele ideeën hebt, dat maakt eigenlijk helemaal niet zo veel uit. Het gaat er om dat die mensen op wie je stemt jouw belangen behartigen. Zo ontstaan coalities, verbanden van groeperingen die niet alleen een meerderheid, maar vooral consensus hebben gevonden om hun achterban zo voortreffelijk als maar enigszins mogelijk is, te dienen. Dat heet democratie.
Zo mooi als concept, maar zo achterhaald in de praktijk. Nederland wordt geregeerd door twee partijen die amper 30 zetels van de benodigde 76 hebben. Dat is veel minder dan de helft, daar hoef je geen Einstein voor te zijn. Die optelsom is niet iets van de laatste weken of maanden. Het is een uitkomst die zich al enkele dagen na het aantreden van Rutte II begon af te tekenen. Om dan te blijven roepen dat het “maar peilingen” zijn, treft geen doel. Het is een splinter die voor u en voor mij, en ook nog uit onze naam de belangrijkste beslissingen doordrijft.
Ondertussen maken de politici kapot, wat ze maar kapot kunnen maken. Het belangrijkste slachtoffer is vertrouwen. Dat past in de context van hoop, positivisme en een goed gevoel. Opeens blijkt weer hoe krachtig de verkiezingskreet was van Barack Obama: “Yes, we can”. De Verenigde Staten trekken zes jaar later economisch gezien plotseling weer de kar in de wereld. Niemand had dat voor mogelijk gehouden. Yes, we can. Met alle kritiek die uiteraard ook op Obama kan worden afgeschoten – de perfecte wereld is een droom – , hij levert wél.
VERRAAD
In Nederland plegen de politici niet veel meer dan verraad. Hooijmaijers, Van Rey, Verheijen, Opstelten en Teeven. Als u dacht dat die laatste twee inderdaad wel even de laatsten zouden zijn, dan vergist u zich. Het is een dagprogramma geworden. Ene Kathalijne de Kruif (VVD), daarvoor zakken we even af naar het lokale niveau van, of all places, Stichtse Vecht, heeft de gemeenteraad verlaten, zo lees ik in mijn speciale krantje waarvan het abonnement morgen afloopt. Ze zit in de cel op verdenking van hennepteelt en witwassen. Ook lekte ze vertrouwelijke informatie, een geliefde hobby onder haar partijgenoten. Trouwens, dit hele rijtje namen is VVD.
“Het is niet in het belang van de gemeente, de inwoners, de gemeenteraad, haar partij en haarzelf als ze nog langer politiek actief is.” Dat zijn de gebruikelijke zinnetjes, op ieder niveau.
Als al die mensen nu eens van meet af aan dát voor ogen hadden gehad toen ze aantraden. Maar de gemeente, de inwoners, de gemeenteraad en de partij kwamen doorgaans sowieso allemaal ver achter “haarzelf”. Op die manier had ik het niet bedoeld toen ik hier eerder schreef dat het in de politiek veeleer om de poppetjes gaat, en minder om het partijprogramma, of je al dan niet wordt gekozen…
Zo kom ik vanzelf bij de afsluiter. Soort zoekt soort. Kijk naar de VVD anno 2015.
Leiderschap, zoiets als een ethisch reveil, voorbeeldgedrag. Iets waar je bij wilt horen, waar je je thuis voelt, waarmee je je kunt vereenzelvigen. Of dat nu een land, een vereniging (sport, carnaval…) of een politieke groepering is, het is allemaal zo belangrijk. Die identificatie, je eigen cultuur, het volgen van bepaalde tradities. Dat draagt allemaal bij aan wat we “geluk” noemen.
Waar geen hoop meer is, is ook geen toekomst. Breng daarom volgende week vooral uw stem uit. Dat zal aan deze kant overigens een felle proteststem zijn. Want in het alternatief heb ik, zoals hierboven ook al aangegeven, geen vertrouwen (meer). Het spijt mij.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 