BUENOS AIRES EN ZO

Argentinië. Niet de hele reis was natuurlijk tegenvallend. Je zou zomaar die indruk kunnen krijgen, als je de vorige twee afleveringen van deze serie van vier over de Grand Voyage met Holland America Line van Milia en Ton Westphal leest. In dit derde stukje een grote, tamelijk onverwachte verrassing en een reeds op voorhand benoemd ‘hoogtepunt’, dat gelukkig ook als zodanig is uitgekomen. Oftewel, de grote steden aan de Rio de la Plata en de belevenis van die andere, machtige rivier: de Amazone.

Holland America vond slechts twee Argentijnse steden interessant genoeg om aan te leggen: Ushuaia en Buenos Aires. Dat is natuurlijk een misvatting, vooral ook omdat in Brazilië plaatsen als Santos, Ilhéus en Natal wél zijn aangedaan. Maar daar kom ik liever in het slotdeeltje op terug. Laten we het nu nog even leuk houden. Dus eerst maar even dat romantische Ushuaia. Romantisch? Nou, vooral ook toeristisch, want dit is de poort voor expedities naar de Zuidpool. The last stop. Daar koop je dus de beste kleding, hightech laarzen, brillen en een plethora aan onverwachte kampeerartikelen. Maar daar ging het mij niet om.

Eindelijk proefde ik hier, inmiddels halverwege de reis, die prikkelende sfeer van ontdekking en avontuur. Er gebeurde iets. Mensen zijn verwachtingsvol, ze bereiden zich voor op die legendarische oversteek tussen de Pacific en de Atlantische Oceaan, de Drake Passage. Met als bestemming de Zuidpool. Het expeditiegevoel. Drukte alom, opwinding, die laatste controle. Hebben we alles, niks vergeten, klopt het allemaal wel? Als onze kapitein dan ook nog laat weten dat hij alle watertanks heeft laten vullen, helemaal vol, om ballast aan boord te nemen waardoor het schip zoveel mogelijk aan stabiliteit wint op die bijzondere oversteek, dan draagt dat bij aan al die gevoelens. En oh ja, we vertrekken enkele uren later dan verwacht, niet aan het einde van de middag maar om twaalf uur ’s nachts. “Ik vaar liever achter de storm aan dan dat we er midden in terecht komen…”. Zo is Holland America dan ook wel weer. Je bent in goede handen, dat is zeker. De organisatie en informatievoorziening is perfect. Militaire precisie. Inderdaad, een operatie. Als ik dan een expeditieschip, veel kleiner en dus ook veel lichter, wél in de vroege avond de haven uit zie koersen richting het Arctische schiereiland, dan ben ik toch blij dat ik aan boord van de MS Prinsendam ben.

Diep ademhalen, daar gaan we. Kaap Hoorn! Er zijn boeken over vol geschreven, we hadden er een werkelijk fantastisch museum in het Chileense Punta Arenas over bezocht. Toen begon het al te kriebelen. En nu gaan we zelf! De oversteek was zoals aangekondigd: als over een meer. Met volle zon. We behoren daarmee tot de happy few.

GEEN POESPAS

Na Antarctica – lees daar hier meer over in mijn vorige stukje – kwamen de Falkland Eilanden (alsof je in Noord-Ierland bent, 13.000 kilometer verderop, 100% overeenkomst, en ik kan het weten), Montevideo en dus ook Buenos Aires. Twee fascinerende steden, met Buenos Aires als de glinsterende diamant, en Montevideo als de stad waar Milia en ik het lekkerst hebben gegeten. Gewoon, in alle drukte van een zondagse markthal, aan de haven. Geen poespas, maar veel eerlijk vlees. Ontspannen, jezelf zijn. In gedachten heb ik een stamtafel uitgezocht. Dáár, als je Ton Westphal wilt spreken en hem niet kunt bereiken, dan vind je hem altijd op zondagavond rond acht uur aan die tafel van dat restaurant. Achterin, bij het raam.

Maar wat een arrenmoe! Favela’s heb je echt niet alleen in Brazilië, alleen worden ze hier villas miserias genoemd. Midden in die toch nog altijd prachtige stad Buenos Aires vind je tentenkampjes. Mensen die niks meer hebben, behalve een paar lompen, een kip en wat dekens. Het speelt zich af voor je ogen, voor de overheidsgebouwen die de vrijheid bezingen en voor de paleizen van justitie. Grote en historische boulevards, waar de gaten in de trottoirs met de jaren steeds groter worden. Mensen die druk doen en mooi zijn. Of mooi weer spelen, in het koloniale verleden dan wel in de moderne tijd van een ernstig gecorrumpeerde democratie.

Uren, nee dagen wandelen door de geschiedenis. Hier heeft het zich allemaal afgespeeld. Evita Perón! De kathedraal van Paus Franciscus, die toen nog gewoon Jorge Mario Bergoglio heette. Leren en gewoon kunnen zien waarom Maradona typisch een jongen van Boca Juniors is, en Messi bijna voor River Plate had gespeeld. Passie, en daarmee afkomst, geboorte en opvoeding. Het ligt in Buenos Aires zeg maar gerust letterlijk op straat.

Het wordt te lang. Ik ga te ver. En nou ben ik nog niet aan de Amazone toegekomen. Plakken we er straks toch gewoon een vijfde deeltje aan vast?