Dan zou ik het aan het eind van weer een enerverende week natuurlijk even over Zomergasten kunnen hebben. Zondagavond, 2 augustus. Ja, Wilfried de Jong kan het dus wel. En wat een prima gast: Peter Buwalda, met die heerlijke glimlach. Televisie op hoog niveau. Een avond is niks. Even lenen van de NRC: slijpsteen voor de geest. God, wat heb ik daar toch behoefte aan. Werken in je gemakkelijkste fauteuil, nadenken, toetsen. Kijken, luisteren, zien en begrijpen.
Maar ja, de vorige keer ging het ook al over Zomergasten.
Nou, dan pakken we maar die uitglijer van Jeroen Dijsselbloem (PvdA). “De heer Huges krijgt geen cent mee, natuurlijk niet. Ik kan daar stellig over zijn.” Natuurlijk kan deze excellentie zo’n spierballenuitspraak niet waarmaken. Iedereen die ook maar één bladzijde van het boek “Arbeidsrecht in de praktijk” heeft gelezen, weet dat. Dus hup, een paar weken later krijgt diezelfde Timo Huges EUR 175.000,- op zijn bankrekening gestort. Opzegtermijn en vrije dagen. Dat is hetzelfde als met dat leugenachtige geneuzel van Mark Rutte (VVD): “Geen euro meer naar de Grieken!!”. De politiek kletst maar wat, zonder enige kennis van zaken. Alles voor de bühne. Trek het je niet aan, verbaas je slechts. Het enige dat je kunt doen is er rekening mee houden bij de volgende stembusgang.
Maar ja, zovele vorige keren ging het ook al over de stuitende onbetrouwbaarheid van Den Haag.
OK, dan maar over alle stakingen die te pas en te onpas Europa teisteren, nu en steeds meer. Hou er allemaal maar rekening mee. Het wordt vaker en vervelender. De argeloze burger/werknemer denkt inmiddels – niet geheel verrassend – dat het geld in Europa niet op kan, en eist zijn of haar deeltje op. Meer, meer, meer. Betalen zullen ze! Het gaat nu bovendien weer wat beter, denken zij. Ze zijn minder bang voor ontslag, ze durven ineens weer. Dus goedschiks of kwaadschiks, “we” halen ons gelijk (dat er overigens niet is). En voor iedereen geldt: met alle gevolgen van dien.
Maar ja, je hebt al zo vaak voorspeld wat er gaat gebeuren, en dát het gaat gebeuren.
Dan maar wat kleiner nieuws, zo vlak voor alweer een zonnig weekeinde. Heel dicht bij huis. Micro-economisch. De kandidaat die een scheiding achter de rug heeft, en zijn zoontje van inmiddels een jaar of acht zelf wil blijven opvoeden. Op zoek naar een commerciële buitendienstfunctie, want dat is professioneel zijn ding. De baan op. Maar natuurlijk wel op tijd thuis. Zijn nieuwe werkgever wilde het graag proberen, want deze man had ook een aantal dingen mee. Maar zijn kind ging altijd voor. Altijd. Het zal u niet verrassen dat dát zakelijk gezien uiteindelijk geen stand heeft gehouden. Dus: geen contractverlenging. Soms is de klant ook belangrijk, toch? Die betaalt de uitjes van jou en je zoon. Die zorgt ervoor dat je een auto kunt rijden om in het weekeinde al die pretparken te kunnen bezoeken, of om die pizza buiten de deur te eten. Want dat communiceert deze alleenstaande vader zeer uitgebreid en allemaal op Facebook.
Nu heeft hij dus geen werk meer. Maar zijn Facebook-pagina zorgt voor compensatie. Met al die zogenaamde vrienden, wat trouwens bijna allemaal vriendinnen zijn, die hem sterkte wensen. Veel sterkte. Ze vinden hem zielig. En adviseren hem in alle vormen bargoens dat hij vooral maar veel plezier moet blijven maken met zijn (inmiddels veel te dik geworden) manneke. En ze schrijven dat zoonlief toch maar gelukkig mag zijn met zo’n vader. Dat vader de goede keuzes maakt.
Goede keuzes?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 