Gisteren kreeg ik de vraag uit mijn omgeving, of ik dat begreep van Imtech. Zó’n bedrijf, zo werd er veelbetekenend achteraan gezegd. Ja, zó’n bedrijf. Waarschijnlijk verklaart dat alles. Hoe groter, hoe kwetsbaarder. Hoe meer mensen, hoe bureaucratischer. Macht wordt belangrijker dan prestatie. Het is van alle tijden.
Het zal zo’n 35 jaar geleden zijn. Ja, de tijd vliegt, maar ik weet het nog goed. Zakelijk op bezoek binnen één van de vele vestigingen van de Koninklijke Philips. En altijd die overal rondzingende, flauwe grapjes: “Weet je waarom er zoveel wordt verbouwd? Dan is er tenminste nog iets dat werkt: het hout!”. Toe maar.
Die oubolligheid kreeg wat meer inhoud door mijn eigen constatering, dat er mensen in de grote schappen van het magazijn lagen te slapen. Of als me werd uitgelegd dat er in het bedrijfsrestaurant speciale bouillon werd getrokken voor Piet, die zich niet helemaal lekker voelde. Met die onvergetelijke blik van dat kan hier allemaal, want we zijn heel sociaal. Wij vinden dat normaal. Lekker onder elkaar, en morgen weer een dag. Daarna is het weekend. Wie doet ons wat? Letterlijk: het kon niet op. Toen al dacht ik: dat houden ze hier niet vol. Dit kán niet goed blijven gaan. Als kind van een hardwerkende, kleine ondernemer wist ik toen al dat de wereld heel anders in elkaar zit.
Wat er inmiddels met “Philips” in Nederland is gebeurd, weten we allemaal. Over reorganisaties gesproken! Massaal. Al die vestigingen. Zo helemaal Philips, met die bankjes tussen de gazons langs de bedrijfswegen. Ze zijn weg, aan het creperen of met een beetje geluk verzamelgebouw geworden. Er zit van alles en nog wat in, behalve Philips-medewerkers. Hoe kon dat nou toch gebeuren?
Nu dus de deconfiture van Imtech, ook al zo’n in naam Koninklijke onderneming. Maar zonder ondernemers. Managers. Die hebben ze wel. In soorten, in maten en sowieso veel te veel. Dat zijn die jongens in die grijze pakken, met die grauwe stropdasloze overhemden die standaard een knoopje te ver open staan. Met natuurlijk – eveneens standaard – die bruine puntschoenen met een slechte kwaliteit zool daaronder. Je kunt ze uittekenen. Smartphoontje in de aanslag, de blik op gewichtig. Ze kunnen alles, maar ze weten niks. Imtech is een schoolvoorbeeld.
Ook van dat bedrijf heb ik in de loop der jaren de nodige (ex-)medewerkers gesproken. Daarvoor hoeven we helemaal niet zo ver terug. Bijvoorbeeld technici in de buitendienst, die – niet gespeeld – hoofdschuddend aan tafel zaten. Het huilen stond hen nader dan het lachen. “Alles gaat verkeerd!” Ze trokken het niet meer, ondanks alle overuren, soms zeven dagen per week. Dat is andere koek dan die obligate Philipsgrappen uit de begin tachtiger jaren van de vorige eeuw, maar ze hebben dezelfde oorsprong. Wanbeleid. Onkunde. Gebrek aan toezicht. Verkeerde mensen op verkeerde plaatsen.
Gisteren kreeg ik bij No Nonsense Consultancy de vraag uit mijn omgeving, of ik dat begreep, van Imtech. Zó’n bedrijf, zo werd er veelbetekenend achteraan gezegd. Ja, zó’n bedrijf. Waarschijnlijk verklaart dat alles. Hoe groter, hoe kwetsbaarder. Hoe meer mensen, hoe bureaucratischer. Macht wordt belangrijker dan prestatie. Het is van alle tijden.
Je moet het anders organiseren. Dat heeft te maken met vertrouwen, vrijheid, talent, verantwoordelijkheid en niveau. En natuurlijk boven alles de juiste mensen. Cultuur. Als “Royal Imtech” terug naar je Rotterdamse roots, waar je kennelijk alleen in het clipje hieronder zo trots op bent (ben benieuwd hoe lang dat nog online blijft staan). Die grootheidswaanzin. Je hebt meer ondernemers nodig, en minder managers. Op je bek gaan is niet erg, als je er maar van leert. Maar de pratende pakken van Imtech zwelgen in hun eigen gelijk, nog steeds. Je kunt een koe niet in de kont kijken, zeggen ze daar. Nou, ik denk dat je juist dát nu maar eens heel snel moet gaan doen… Word je echt beter van, domkop.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 