Een beetje slimmer zijn dan de rest, zo schreef ik de vorige keer. Ik weet dat Alexander Pechtold mijn blog leest, en hij heeft het eerlijk gezegd goed opgepakt.
Nee, we gaan niet akkoord met het Belastingplan. Tegen, tegen, tegen. Zo dreigde de situatie te ontstaan dat je in dit land makkelijker 50 miljard bezuinigt, dan dat je 5 miljard aan de burger teruggeeft. Omdat iedereen, soms heel letterlijk, voor eigen parochie preekt. Bij gebrek aan iedere richting gaan ze overal alle kanten op, zo ook op het Binnenhof.
Ik vond het opmerkelijk. Want ik had gedacht dat D66 op het laatste moment toch wel akkoord zou gaan. Men zou daar als “constructieve” partij geen spelbreker willen zijn. Even je nummertje maken, laat ze maar even bengelen, en hup, we gaan het doen. Business as usual. Dus was ik verrast. Vond het eigenlijk wel sterk, je poot stijfhouden. Zou je straks bij de verkiezingen voordeel uit kunnen halen. Want natuurlijk gaat het alleen nog maar dáár om, welk kabinet komt er straks tevoorschijn?
Maar ik haal opnieuw mijn vorige blog aan: alles is anders. Ik had dus toch gelijk, D66 doet alsnog mee. Op het aller- allerlaatste moment. En ik moet bekennen: een briljante actie, after all. Dus, Alexander, “goed gedaan!”. De hoofdredactie van Het Financieele Dagblad maakte daags na zijn move gehakt van hem en zijn partij. En terecht. Maar het electoraat kijkt naar andere dingen. En is dit straks, bij de nationale debatten, allemaal al lang weer vergeten. Ze hebben een paar EURO meer in hun knip, dankzij Pechtold.
Op zijn eigen wijze trekt hij de winst van de paar centen die ‘de mensen in het land’ er links en rechts op vooruit zullen gaan, helemaal naar zich toe. Het is een D66-ding geworden. Typisch Pechtold. (Lees ook eens dit verhaal uit de Volkskrant, toch niet een medium dat altijd alles verkeerd voorspiegelt.) Maar, hij blijkt daarmee veel slimmer dan Roemer of Wilders, die zelfs het belastinggesprek nog niet wilden, of durfden aangaan. En de confessionele partijen hebben het nakijken. De redder des vaderlands. Hij heeft een gezicht.
Tel daarbij dat de man een besmuikt, maar overtuigd republikein is, dan maak ik mij maar op voor een kabinet Pechtold I. Alas. D66, VVD en CDA, aangevuld met wat kruimelpartijen, dan wel los-vaste steun, zoveel als nodig om die 76 zetels te krijgen.
Dat allemaal bij de gratie van het ontbreken van enig stabiel, gedragen en overtuigend leiderschap bij PVV en 50Plus. Godallemachtig, wat een brekebenen. Onbetrouwbaar, onberekenbaar, gebrek aan ieder niveau. Als dat toch eens anders was. Als. Die twee partijen zouden dan gemakkelijk de komende tien jaar een comfortabele meerderheid hebben om een regering-met-continuïteit te kunnen smeden. Want dát is wat het volk wil. Niet dat eeuwige gezeur, dat gesteggel. Dat gekuip, gekonkel en geschmier voor een paar zetels aan de ene of de andere kant van het Binnenhof. Doctor Faustus aan de Hofvijfer.
PVV, van de scherpste en dus eenzijdige kanten ontdaan (kijk naar FN in Frankrijk) en het enorme potentieel van 50Plus. Nu nog de passende politici. Het draait altijd maar weer om “de poppetjes”. Cultuur, achtergrond en niveau. Wie?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 