Met een zekere regelmaat moet ik nog weleens terugdenken aan een opdrachtgever van No Nonsense Consultancy, vele jaren geleden. Zijn belangrijkste eis op mijn zoektocht naar zijn nieuwe medewerkers was ‘dat ze er goed moeten uitzien’. Ik vond dat in eerste instantie een beetje infantiel. Immers, kwaliteit, goed functioneren en continuïteit ontstaan ergens anders. Maar gaandeweg begon ik hem, met in zijn kielzog een collega-ondernemer voor wie ik ook regelmatig in actie mocht komen, toch wel wat beter te begrijpen. In hun sterk modegevoelige branche.
Maar beiden hadden de neiging om door te slaan. Dan ging het dus echt niet meer om welk diploma of wat voor relevante ervaring dan ook. Als de bril verkeerd was, of de nagels te lang of te kort, dan kon ik het wel vergeten. En daarmee ook de topkandidaat die ik had weten te vinden. Allemaal niet belangrijk, succesvolle ervaring. De kop klopt niet. Punt. Toen een werkelijk hele goede kandidaat die ik in die sfeer had voorgesteld en waar mijn opdrachtgever eigenlijk niet omheen kon, desondanks al na twee weken werd weggestuurd, ben ik met dat soort klanten gestopt. De zelfstandige retail, en dat blijven natuurlijk, hoe je ook wendt of keert, middenstanders. Op elk terrein. Kleine wereld, burgerlijk, je weet het zelf het beste en het allesoverheersende: my way or the highway! (Ik ben daarna dus maar wat meer gaan reizen…)
Die kandidaat die van alle kanten paste, paste evenwel en jammer genoeg minder goed in de bedrijfskleding. Maar gelukkig kon haar moeder goed met naald en draad overweg. De lieverd had ’s avonds laat nog de kleding van haar uitwonende dochter versteld, zodat die de volgende ochtend helemaal klaar zou zijn voor haar eerste werkdag. Opgewonden spanning, positief, iets nieuws, en vastbesloten om er het beste van te gaan maken. Maar hoe triviaal kunnen beoordelingen uitpakken. Ze was en bleef gewoon een kilo of vijf te dik. Hij wilde haar bij nader inzien toch niet aan de balie hebben.
Een excellente werknemer, maar einde verhaal.
Met verbijstering kijkend naar bijvoorbeeld iemand als staatssecretaris Sharon Dijksma, die volgens mij wel honderd kilo te zwaar is, komt datzelfde verhaal regelmatig weer bovendrijven. Of wat te denken van Hans Spekman, die iedere avond als hij gaat slapen zijn trui niet over een stoel gooit, maar naast het bed zet. Alles op, rond en aan die man is vettig. Dan denk ik terug aan de wervingseis dat mensen in functies die veel rechtstreeks, persoonlijk contact met klanten hebben, er ‘goed moeten uitzien’. Nu we toch bij de PvdA zijn, Diederik Samsom kreeg dat werkelijk op het aller-, allerlaatste moment ook door. Hij deed dus eensklaps een stropdas om, en haalde uit het niets minimaal vijf extra zetels binnen. Want er stond een andere vent. Maar dat was vier jaar geleden.
Inmiddels wordt opnieuw bewezen dat het ook in de politiek nog steeds om de poppetjes gaat. Laat die inhoud nou maar achterwege, die wordt ons grotendeels toch (nog) opgelegd door het buitenland. Doe niet zo belangrijk, bespreek en vooral becommentarieer niet alles door en door en analyseer ook niet alles en iedereen tot appelmoes. Dus kijk gerust naar ‘de koppen’. Nou, dan ga je straks natuurlijk niet glimlachend naar de stembus. Maar dan doet Jesse Klaver het juist wel weer heel erg goed. Die past prima bij dat beeld van die middenstander. Minder inhoud – doet er niet toe – , maar een leuke kop. Altijd een lach, en gelukkig ben ik daar nog niet zo op uitgekeken als op die grimas van zijn concurrent Rutte. Een beetje verluchting, daar zorgt Jesse wel voor. Niet zo gewichtig en geen ach en wee. Het kan ook anders, en dat wordt door hem absoluut met charme over de bühne gebracht. Als enige.
Omdat Donald Trump aan de andere kant van de oceaan inmiddels niets minder dan de hele wereld probeert te manipuleren, en daar voor een groot gedeelte nog in slaagt ook, zal Geert Wilders minder stemmen krijgen dan verwacht. Dus ik pas bij deze mijn voorspelling van 24 januari aan, of misschien moet ik zeggen: hier volgt Plan B voor een nieuwe regering na 15 maart. Het lijkt er op dat het met vier partijen nog steeds gaat lukken. Maar de kleurtjes veranderen. Want Jesse doet zoals gezegd niet zo moeilijk, en schuift op zijn beurt aan bij VVD, CDA en D66.
Of er moet hier of daar, bijvoorbeeld door Wilders nog ergens een konijn uit de hoge hoed worden getoverd… Dan valt die hele optelsom in duizend stukjes. Een briljante zet, op het uur u. Spannend wordt het zeker, of liever: fascinerend!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Het lijkt er bijna, een heel klein ietsjepietsje, op dat je, heel misschien, zou kunnen gaan denken, dat de kans misschien wel bestaat dat de door jou verguisde (en inderdaad niet helemaal vertrouwenwekkende) Mark R. weer premier zou kunnen gaan worden. We houden wat slagen om de arm, maar……..de kans is (niet geheel theoretisch) aanwezig.
Misschien krijgen we die 1000 euro dan toch nog, bekostigd door het terughalen van het geld, dat ten onrechte naar Griekenland is gegaan.
Of wordt Jesse K. de nieuwe premier en gaat het grote (linkse) uitdelen weer beginnen en stijgt de staatsschuld weer naar onmetelijke hoogten? Nog 13 nachtjes slapen en de contouren van het “Nieuwe Nederland” worden zichtbaar.
LikeLike
Leuk dat je op deze manier even reageert 🙂 . Jesse K. kan, als hij al de meeste stemmen zou krijgen (en verdomd, ik sluit het niet uit…), zo’n weggeef-kabinet toch niet vormen. En als hij het als minderheid aandurft, dan duurt het één dag. Pff, die constatering geeft me toch tenminste enige rust.
Trouwens, dat van die 1.000,- en het Griekenland-verhaal van Rutte, dat was ik eerlijk gezegd al weer vergeten. Het gaat me veel meer om de poel van leugens, fraude en misleiding in die hele VVD, die gek genoeg nog altijd scoort bij het electoraat. Wie kan me dat verklaren? Gebrek aan alternatieven? Dommigheid? “Dat doen ze toch overal?” Dan maar de Piratenpartij, zou ik zeggen, zoals hier eerder in een commentaar al eens is opgemerkt.
LikeLike