Emmanuel Macron heeft een ontzettende verantwoordelijkheid op z’n schouders. Iedereen ziet hem, de nieuw gekozen president van Frankrijk, als de redder van Europa. Hij heeft daar zelf ook zo zijn ideeën over. Geen wonder, want eerder al heeft hij laten weten dat de Fransen behoefte hebben aan een nieuwe koningsfiguur, iemand die groter is dan alles en iedereen. Hij wil die rol wel oppakken. Geen bescheiden jongen, zullen we maar zeggen. Maar Macron heeft wel meer eigenaardige trekjes. Bijvoorbeeld als minnaar van zijn juf, die vanwege hem later is gescheiden en met die klassendeugniet is getrouwd. Ze schijnen samen heel gelukkig te zijn, al jaren. En dat vind ik nou wel weer mooi. Maar toch denk ik: waarom kan het nou nooit eens gewoon “gewoon” zijn. Niet in de States, en dus ook niet in Frankrijk.
Volgens mij ben ik niet de enige die hunkert naar gewone, maar – net als Macron – ook slimme mensen in de politiek. Met op z’n minst een vleugje artisticiteit (Macron heeft zijn Brigitte met gedichten verleid) en nog wat meer intellectualisme. Zeg maar: je kunt nadenken waar het met je land en de wereld naar toe moet, en vervolgens zet je daar de nodige maatregelen voor uit. Je toetst, huurt de beste mensen in en je controleert. Vervolgens stuur je bij en wordt het met de ontwikkelde kennis en ervaring uiteindelijk nog een beetje beter ook. Oh ja, je communiceert regelmatig je plannen, de voortgang en later ook de uitkomsten met het volk. Is dat nou zó moeilijk? Kennelijk wel, maar ik geloof het desondanks niet. Dat heet “politiek”, u zegt het.
Macron mag en moet het gaan doen. Heeft u ook die hoop gezien in de ogen van al die Fransen op de pleinen? Opnieuw de heilige verwachting dat het beter gaat. Dat er zoiets als een redder bestaat, iemand die je begrijpt. Die weet wat je wilt, die betrouwbaar is en als zodanig aan het werk gaat. Macron zegt dat hij juist dát allemaal is en gaat doen. Voor alle Fransen. Ondertussen blijken niet minder dan 11 miljoen mensen op Marine Le Pen te hebben gestemd. En een heel groot gedeelte van de Macron-stemmers, heeft niet voor deze Emmanuel gekozen, maar louter anti-Le Pen. Dus je kunt niet zeggen dat de nieuwe president breed gedragen wordt. Hij is dan wel de lieveling van Brigitte, maar allerminst van het Franse volk. Dat helpt hem straks niet.
Kijk nog even terug naar de andere kandidaten, twee weken geleden. Huichelaars, fraudeurs, losers en anderen zonder enig idee. Zelfs de zittende president, François Hollande wist alleen maar dat hij zo snel mogelijk weg wilde. Een vlucht, als iemand zonder enige steun. Monsieur rien du tout. Maar daar hebben we er verdorie zoveel van! Van Jean-Claude Juncker en Mariano Rajoy tot, binnen de dijken, pak’m beet, Alexander Pechtold. Die man krijgt straks wél, in mijn eigen land, een belangrijke ministerspost. Gisteravond weer even gezien bij Pauw. Pure en bepaaldelijk zelfs fysieke walging. Dus een hele grote afkeer. En ik ben opnieuw niet de enige.
DIEP WANTROUWEN
Dát is het probleem, bijna overal in de wereld. De samenleving vertrouwt haar vertegenwoordigers niet meer. Er heerst diep wantrouwen en minachting. Als we nog even in Frankrijk blijven, dan is François Fillon natuurlijk illustratief. Een sjacheraar van het zuiverste soort, achter de ellebogen en corrupt, maar hij verwacht toch ‘gewoon’ president te worden. President! Met andere woorden: hij durft vanwege het landsbelang om het vertrouwen van de kiezer te vragen. Maar die kiezer is niet gek. Niet in Amerika, niet in Frankrijk, niet in Spanje en ook niet in Nederland. Ook deze François is uitgekotst. Terecht. Dus kiezen we “maar” voor Macron. We willen toch onze stem niet verloren laten gaan, we hopen misschien wel tegen beter weten in. Laten we het maar proberen… Dát is niet het draagvlak dat je nodig hebt voor enorme veranderingen. Van arbeidsmarkt tot immigratie en integratie, van Europa en Rusland tot milieu en werkeloosheid.
Ondertussen heb je, we blijven nog altijd in Frankrijk, een verslagen Front National dat zich niet verslagen voelt, en ook niet verslagen weet. Die gaan er met gestrekt been in. Allemaal niet uniek, want overal gebeurt hetzelfde. Dat zijn die steeds groter wordende tegenstellingen, vooral in – maar ook tussen landen. En ook die gaan niet gepaard met ook maar iets van die eerder aangehaalde artisticiteit en intellectualisme. Niks van een politiek/filosofisch discours, nee, ze breken de ander alleen maar af. Ze bespotten, veroordelen, bespugen, kleineren en zagen af. Onmiddellijk en sans rancune. Louter omdat de ander de ander is. Dat is geen goede voedingsbodem voor positief/constructieve verandering. Wel voor revolutie, opstand en erger.
Ik wens Macron het beste, maar ook hij en zijn ideeën worden, vrees ik, door cynisme en bittere haat gestopt. Met opnieuw zoveel teleurstelling tot gevolg. Weer niet. Nee, weer niet. Kunnen we de democratie niet een paar jaar op non-actief zetten? En aan de gang gaan met gekozen mensen die vervolgens hun beleid mogen gaan uitvoeren. We rekenen ze over zeven jaar af. Of zoveel eerder met een referendum. En geef tot die tijd ruimte aan, nog eenmaal, een vleugje artisticiteit en nog wat meer intellectualisme.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 