Een paar dagen geleden kreeg ik ‘zomaar’ een telefoontje van een kandidaat. Wat moet ík daarmee, zo vraagt u zich als lezer misschien af. Begrijp ik. Een telefoontje, is dat nou zo bijzonder? Moet je daar nou echt over bloggen? Wel, om u de waarheid te zeggen: ik krijg zelden nog telefoon. Is het dan zo rustig? Valt ook wel mee, in alle eerlijkheid. Maar bellen, dat doen we niet meer.
Deze kandidaat had van mij een afschrijving op zijn sollicitatie gekregen. Daar wordt überhaupt weinig mee gedaan, behalve dat een enkeling nog wel even in vier woorden of twee zinnen omgaand zijn of haar frustratie uit. Natuurlijk per mail. Op een onplezierige wijze. Wéér een afschrijving, dat zal het wel zijn.
Maar van iedere teleurstelling kun je wat leren. Deze kandidaat begreep dat, en belde vriendelijk even op voor een toelichting. Hoe gek het ook klinkt: dat is dus inmiddels heel bijzonder geworden. Dan komen de vragen over het waarom, en meteen een goedbedoelde poging om zijn ervaringen toch zo uit te leggen dat het best zou kunnen passen. Ik begrijp het bijna allemaal, alle respect, maar vaak leg ik dan uit dat ik er ben voor de opdrachtgever, en dat deze organisatie daarom en daarom op zoek is naar een ander profiel, met andere ervaring, een andere opleiding, meer specifieke studie daarna, een andere woonplaats en misschien ook nog wel een ander salaris… En/of. Dan is het vaak helder en klaar. Maar dit keer niet.
Deze man moest nog even wat kwijt. Daar ben je als professional ook voor, vind ik. Immers, we doen bij No Nonsense Consultancy niet aan cv-schuiven. Passen en meten, dát is het vak. Maar op zijn sollicitatiegesprekken kwamen ze daar amper aan toe, zo vertelde hij. Hoe bevestigend. Hij was al wat ouder, “en ze begrepen hem niet” aan de andere kant van de tafel. Een andere generatie, een ander idioom. Ook: een hele waardevolle opleiding, maar niemand kent die nog. Dan wordt zoiets dus vanzelf waardeloos. Toch hebben we het hier bijna over een halve ‘captain of industry’. Trouwens, hoort of leest u dat begrip nog wel eens ergens? Maar deze captain ging door, en biechtte mij op dat hij een baantje had aangenomen bij een verzendbedrijf, om met de bus pakjes te bezorgen. “Ja, je moet toch wat en ik heb gewoon dat geld nodig. Ja, je wordt uitgebuit hoor, ik heb er geen ander woord voor, maar er is geen andere keuze.”
Zijn uitstekende cv nog eens bekijkend, vond ik het bijna schokkend. Deze man kan en wil van alles, er is niets mis mee. Maar als je talent niet wordt (h)erkend, dan zit je – zoals hij – dus al een jaar of tien in de verkeerde baantjes, misschien wel als koerier. Zo word je vanzelf oud en onbemiddelbaar. En ongelukkig. Je teert op allerlei terreinen in. Het gebeurt, en vaker dan dat u denkt.
‘WAT MOET IK DOEN?’
Wat moest hij doen? Wat kán hij nog doen? Had ik misschien nog een idee? Per mail komt hij er niet meer doorheen, en aan de telefoon wordt hij sowieso afgescheept.
Ik heb hem voorgesteld om via LinkedIn, maar er zijn online ook zoveel meer mogelijkheden, op zoek te gaan naar de bestuurders, de ondernemers en de beslismanagers van de bedrijven die wél begrijpen waar zijn kracht zit. Hij kan die zelf als geen ander selecteren gezien zijn kennis van hun producten en diensten. Probeer hoe dan ook de jongens en de meisjes van personeelszaken te omzeilen, want die begrijpen het toch niet. Dat wordt er ook niet beter op, dus schiet hoger in. Meer niveau. Leg uit waarom je denkt van toegevoegde waarde te zijn, to the point. Probeer het persoonlijk te maken, ga voor de rechtstreekse dialoog. Mailen naar of vriendjes proberen te worden met die mensen (LinkedIn) is zinloos. Want, je moet echt op en aan het bureau terecht komen van die voor jou zo belangrijke ‘targets’. Schrijf een foutloze en ook overigens goede brief (ik had inmiddels zelf ervaren dat hij dat heel goed kan), doe er een bondige cv bij en zet Persoonlijk/Vertrouwelijk boven de adressering. Per post. Doet niemand meer, dus dat verhoogt in ieder geval de attentiewaarde. Dat voorkomt (mogelijk) ook dat je door 23 sluizen gaat en die geloofsbrieven alsnog in de prullenbak verdwijnen. De mensen waar het om draait, en die jou misschien wel heel hard nodig hebben, in onwetendheid achterlatend.
Ja, er is zoveel talent, kennis, kunde en ervaring. De arbeidsmarkt trekt hier en daar aan, maar dit soort mensen worden niet gelezen, niet gehoord en dus ook niet gezien. Die brengen nu dan maar pakjes rond, of zo. Tegelijkertijd roepen die bestuurders, ondernemers en beslismanagers “dat er geen mensen meer zijn”. Als je openstaat voor het zogenaamd onmogelijke en onverwachte, leer je al heel snel dat dat de grootste onzin is.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 