‘Daniel mopperde wat, maar stapte wel halsoverkop in de auto. De hele terugreis hingen we aan de telefoon, want er moesten nog tienduizend dingen gebeuren. Eerst raakte zijn mobiel leeg. Toen die van zijn vriendin. Uiteindelijk hebben we de laatste twee uur onderhandeld via het mobieltje van zijn 11-jarig dochtertje.’
De zaterdagkranten probeer ik toch wel bij te houden. Toegegeven, soms zijn de stapels te groot geworden, en ga ik er in één keer te snel doorheen. Inderdaad, ‘te’ is nooit goed. Alhoewel ik een goede bekende nu hoor zeggen: “Behalve bij te-vreden en te-huis!”.
Ik wilde hier helemaal niet over bloggen. Mijn onderwerp voor deze week is de vertrutting van het land, in combinatie met altijd maar online zijn. En wat dat met elkaar te maken heeft. Inderdaad. Heel wat anders. Maar dit moest er even uit.
De zaterdagkrant van 1 juli 2017. NRC. Ligt hier nog op de tuintafel. Brunch. Koffie. En een beschouwend stukje over de vertrekkende topman van bol.com. Daniel Ropers. Altijd leuk, temeer omdat ik daarin ook nog een kandidaat uit vroeger tijden aan het woord hoor. Ad Scheepbouwer vindt het opmerkelijk ‘dat zo’n eigenwijze jongen het zo lang heeft volgehouden binnen zo’n groot concern’. Maar goed, diezelfde jongen heeft de omzet wel omhooggekrikt van een lullige 355 miljoen in 2012 naar 1,2 miljard vorig jaar…
Maar daar gaat het hier ook al niet over. Ik bedoel één alinea uit dat verhaal, dat volgens mij de hele westerse maatschappij in dus een paar zinnen neerzet. Nee, ik ga dat verder niet toelichten. U mag er zelf even over nadenken, als u het mogelijk zo één, twee, drie niet herkent. Dus niet begrijpt wat ik bedoel. Geen probleem. Laat het gerust even inzinken, ik heb er welbewust niets aan veranderd. Ga ook niets cursief zetten, of vet, of met een kleurtje extra aandacht geven. Er staat wat er staat. En ik werd er werkelijk bijzonder door getroffen. Zo onbedoeld door alles en iedereen, zo onschuldig. Maar tegelijk ook zo veelzeggend. Dat heet een impliciete boodschap.
De feiten, uiteraard in kort bestek. Bol.com zit in zo ongeveer zijn belangrijkste bestaansmoment. Ahold wil het wel hebben. Er ligt 350 miljoen op tafel, maar Daniel is aan het skiën. Hij laat de onderhandelingen over aan zijn financiële man, Marijn de Wit. Maar dan komt zoiets in de welbekende stroomversnelling. De baas is nodig. Immers, we hebben het hier wel over een beursgenoteerde onderneming (Ahold), en dan wordt transparantie een dingetje. Dan moet je dus ‘naar buiten’. En vanaf nu haal ik met permissie even dat alineaatje aan, op basis waarvan ik dit hier en nu moest opschrijven:
Daniel mopperde wat, maar stapte wel halsoverkop in de auto. De hele terugreis hingen we aan de telefoon, want er moesten nog tienduizend dingen gebeuren. Eerst raakte zijn mobiel leeg. Toen die van zijn vriendin. Uiteindelijk hebben we de laatste twee uur onderhandeld via het mobieltje van zijn 11-jarig dochtertje.
Zo, dan kom ik later in deze week heel graag nog even bij u terug over die vertrutting. Want het kan verkeren.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 