Eerlijk gezegd valt het me mee dat Hennis-Plasschaert gisteravond is afgetreden. Maar ik ben natuurlijk een beetje naïef, zo verwijt ik mezelf. Gelukkig probeer ik iedere dag wat te leren. Ik denk daarom bij nader inzien dat dit in feite een briljante move is om dit blondje – want meer is het in mijn ogen echt niet – voor het volgende kabinet te kunnen behouden. Ze heeft zich ten langen leste ferm verweerd, en verantwoordelijkheid genomen. “Dat soort mensen hebben we nodig in moeilijke tijden.” Rutte mag deze quote wel van mij hebben, hoor. Je kunt mensen die ergens voor staan niets verwijten. Hooguit dat ze fouten maken, maar dat is heel leerzaam. Niemand is perfect, en juist die menselijke kant maakt haar zo sterk.
Ik heb hier eerder om een teiltje gevraagd. Tegenwoordig staat het naast mijn stoel, want ik zal het nog nodig hebben bij de introductie en de ideetjes van Rutte III. Alhoewel, eigenlijk sta ik al sinds enige tijd steeds meer met mijn rug naar de nationale politiek. Die blijkt mij onverbeterlijk, en er verandert toch niets. Alles waar je je (vreselijk) aan stoort, maar wat je toch niet kunt veranderen, leidt tot depressie. Dus ik leer er mee te leven, pak wat vaker een boek. En plan weer een reis(je). Of ik ga in Ierland over een verlaten strand lopen. Maar als ik voor de spiegel sta, dan weet ik als geen ander dat dat hoe dan ook vluchtgedrag is. Want ik word misselijk van dat foutenfestival dat de samenleving, ons land, zo verpest. Scholing, zorg, huisvesting, onderwijs, milieu en defensie… Maar ondertussen debatteren we over de genderneutrale pot en over een paar weken is Zwarte Piet alweer aan de beurt, de slaafgemaakte knecht van de witte ridder die zo hoog te paard zit.
Mijn god, ooit heb ik een boek geschreven over de absurde discrepantie tussen functie-eisen in het bedrijfsleven, zeg maar gerust de gewone wereld, en in de politiek. Ervaring en achtergrond, geleverde prestaties op een bepaald niveau en natuurlijk: opleiding. Hennis-Plasschaert is niets meer of minder dan een meisje met Schoevers. We mogen haar gerust een zeer gewaagd experiment noemen, zeker in de positie van defensieminister. Het is uiteindelijk op alle gebieden fout uitgepakt, met doden, gewonden en heel veel beschadigde en ongelukkige mensen als direct gevolg. Dood door schuld, maar dat is haar juridisch in dit geval niet na te dragen. Spijtig. Ik denk dat je dan ook eerder bij Rutte uitkomt. Want die staat aan de basis van alle kwaad in Den Haag, al jaren en jaren.
Maar diezelfde Rutte wordt nerveus als hij niet een bataljon loyalisten om zich heen heeft. Dat zegt veel, zo niet alles, over zijn zelfvertrouwen. Hij weet zelf heel goed wat hij waard is, zeg maar. Ik zie nog de knapste koppen naast hem plaatsnemen, vooral ook tijdens partijcongressen kort na de veldslag met Rita Verdonk. De mannen met het grootste gewicht, de meeste autoriteit. Letterlijk tegen hem aan, om hem heen. Zijn leermeester Ivo Opstelten, en natuurlijk Uri Rosenthal. Uiteraard zijn zij passend beloond, alhoewel Opstelten zich terecht zou mogen beklagen over de manier waarop hij later, toen hij niet meer nodig was, zonder enig respect aan de kant is geschoven. En ik bedoel dat niet als minister. Ook dat zegt weer veel over Rutte. Zo zijn er zoveel vriendjes en vriendinnetjes die nog steeds om hem heen staan. Soms minder zichtbaar en evident, maar de lijntjes zijn duidelijk. Die zullen hem niet afvallen, whatever it takes. Rutte heeft dat nodig, kan niet zonder. Nepotisme aan de Hofvijver.
Hennis-Plasschaert hoort daarbij, en volgens mij ook na gisteravond. Dus zal zij wel terugkeren in Rutte III. Buitenlandse Zaken werd al genoemd, en waarom ook niet. Je kunt mensen die ergens voor staan niets verwijten. Hooguit dat ze fouten maken, maar dat is heel leerzaam. Niemand is perfect, en juist die menselijke kant maakt haar zo sterk.
Wat kunnen u en ik eraan doen? Straks zijn er weer verkiezingen. De VVD maakt de meeste brokken, vooral ook op ethisch gebied. Het is daar in feite een onbetrouwbare zooi geworden. Maar zit je dan wél goed bij een Asscher, of Pechtold? Of toch maar Wilders? Nee, ik word hier niet vrolijk van. Maar zonder hoop is er geen leven. Dus wacht ik op de Emmanuel Macron van de polder.
Ja, ik wil blijven dromen. Want vluchten kan niet meer.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 