MANIAKKEN EN ANDERE IDIOTEN

Al vele en lange jaren worstelen landen en gemeenschappen met het verschil tussen roeptoeterij en beleid. Zo vervallen we met z’n allen van kwaad tot nog erger. Enig uitzicht op verbetering, laten we daarvoor in Nederland blijven, is er niet.

In Italië weten ze het wel. Althans, de bevolking. Die zegt: “Weg Ermee!”. Ze zijn het daar zat. Liegende politici, baantjesjagers, zelfverrijking, corruptie. Voeg daar gerust nog een aantal kwalijke eigenschappen aan toe, ze zijn zonder uitzondering toch gewoon van toepassing. En als kiezers de kans hebben, dan straffen ze dat af. In Italië wat vaker dan elders in Europa, omdat het daar nu eenmaal bij de parlementaire geschiedenis hoort dat die kabinetjes – na lange tijd soebatten, geven, nemen en vooral beloven – er iedere keer toch wel weer komen, maar snel daarna ook weer gaan. Dan mag het electoraat opnieuw zijn gram halen. En morgen gaat gewoon de zon weer op boven de Dolomieten.

Voor het eerst in Europa hebben daar de zogenaamde populisten de meerderheid van de stemmen gekregen. Ik vind het een doorbraak. Trouwens, wat zijn dat eigenlijk, populisten? De gevestigde orde doet zijn best om het populisme af te schilderen als gevaarlijk en slecht voor iedereen. Maar welbeschouwd betekent populisme niets meer of minder dan luisteren naar het volk. En die ‘gevestigde orde’ gelooft alleen nog maar zelf dat ze gevestigd is. Dat dat vervolgens inderdaad de meest domme figuren aantrekt, is meer dan vervelend. Het kan zelfs dramatisch uitpakken. Maar Emmanuel Macron laat in Frankrijk zien dat het kan. Fatsoenlijk bestuur-met-een-visie, op basis van een volledig volksmandaat.

Terug naar Italië, waar de mensen zich niet alleen verraden voelen door hun politieke vertegenwoordigers, maar ook bang zijn. Voor hun werk, voor hun geld, voor hun toekomst. En natuurlijk voor een aanhoudende stroom Afrikaanse gelukszoekers. Wie heeft er een oplossing die werkt? Daar ligt een cynische parallel met de brexit. Immers, in de kern is die alleen maar ontstaan door angst voor immigranten. De overgrote meerderheid van het volk wil die niet. Punt. Niet in geheel Groot-Brittannië, niet in het noorden en niet in het zuiden van Italië, ook niet op de eilanden daar, en ook niet in Hongarije, Duitsland, Polen of Nederland. Luister daar naar, of je bent verloren.

Dat inmiddels de hele Europese gemeenschap op zijn grondvesten staat te trillen en in haar continuïteit wordt bedreigd, is óf nog niet volledig doorgedrongen tot het spreekwoordelijke pluche, óf wordt gebagatelliseerd, óf, en ik vrees dat dat het dichtst de werkelijkheid benadert, het wordt ontkend. Dat biedt al die ruimte aan de eerder aangehaalde weirdo’s

(zonderlingen, griezels, engerds, freaks en maniakken, aldus het woordenboek)

en andere idioten. Of ze nu Poetin heten of Trump, of – op het werkelijk aller- allerlaagste niveau – Ramautarsing en Hegedüs. Ze zijn in steeds frequentere voorstellingen te zien op het politieke schouwtoneel. Overal.

Maar goed, luisteren is één en het begrijpen en aansluitend ook iets doen is een tweede. Bijvoorbeeld zo’n Theresa May is goed in het eerste, maar faalt opzichtig in al het andere. Dat geldt ook voor de mensen om haar heen, dus ook Boris Johnson. Over zonderlingen gesproken. Ze weten het niet. Ze kunnen het niet. Trek dat gerust door naar een land als Italië. Al vele en lange jaren worstelen landen en gemeenschappen met het verschil tussen roeptoeterij en beleid. Zo vervallen we met z’n allen van kwaad tot nog erger. Enig uitzicht op verbetering, laten we daarvoor in Nederland blijven, is er niet.

Daar wordt Stef Blok de minister van buitenlandse zaken. Nog maar enkele maanden geleden heeft deze rariteit gemeld dat hij niet meer zou terugkeren in een kabinet, ook niet op speciaal, persoonlijk verzoek van Mark Rutte. Maar zie daar, de man is back in town. Geen enkele ervaring op buitenlands gebied, natuurlijk al helemaal geen diplomaat. Gekozen noch gedragen. Maar het maakt niet uit of het volk zich herkent in haar representanten, nationaal of internationaal. Het maakt niet uit wie of wat het beste is. Het gaat echt alleen maar om eigenbelang. Wat schreef ik hierboven ook alweer? Oh ja: liegende politici en baantjesjagers. Rutte dekt zich in, denkt dat hij sterker wordt van gebrek aan kritiek. Hoe lang nog?