Er gebeurt zoveel dat ik eigenlijk niet goed weet waarover ik deze week een stukje wil schrijven. Allerlei gedachten flitsen door mijn hoofd. Laat ik beginnen met het onderwerp waar ik al een paar dagen mee rondloop, dan zal ik daar straks ook mee eindigen. Maar een paar tussendoortjes, twee om precies te zijn, dat moet kunnen.
Te beginnen met iemand waarvan ik me oprecht afvraag, zonder ironie, of hij wel helemaal lekker is. De man laat zich uitgebreid interviewen door Karin Kuijpers in de zaterdagse bijlage van Het Financieele Dagblad, fd persoonlijk, van 17 februari jl. Hij vindt zichzelf in ieder geval geweldig. Dat mag, en past zelfs helemaal in deze tijd. Het Dikke Ik. Maar het ligt er hier wel heeel erg dik op. Dan vraag ik me ook af of deze Karin Kuijpers het welbewust zo heeft gelaten en ook heeft opgeschreven, of dat de interviewster “gewoon” het gesprek op papier heeft gezet. Begrijpt u wel? Met andere woorden, is het een min of meer vilein verslag van een ontmoeting, dat wil zeggen een gewogen redactioneel stuk met overigens uitstekend passende, bijbehorende foto’s, of is het de weerslag van een vraag- en antwoordspelletje dat dankzij de bandopname, of het kladblok, keurig op papier is gekomen?
Heeft de geïnterviewde überhaupt wel door hoe belachelijk hij zich heeft gemaakt met dit verhaal? Ik denk het niet, vandaar ook mijn suggestie inzake zijn mentale gezondheid. Want dit moet je niet willen als man in bonis. Over poseren gesproken! Ik kreeg bij mijn zondagse brunch een schoolvoorbeeld opgediend, waarvan ik me een dag later nog steeds afvraag of ik hier heel hard om moet lachen, of dat het juist stof is voor ergernis over de tijdgeest. Graaien maar, en het bij voortduring aanscherpen van de verschillen in de samenleving. Hedonisme en exhibitionistisch gedrag. Oftewel, is dit nou de perfecte nar of juist een grote boerenlul?
Mooi bruggetje naar Ralph Hamers en ING, mijn eigenlijke onderwerp.
Maar eerst nog even mijn tweede tussendoortje. Voor mij adembenemend mooie televisie, in de vorm van Over de rug van de Andes. Ook al op zondag, maar dan na het avondeten. Twee afleveringen nu gezien uit een serie van zes, gemaakt door Stef Biemans. Kijk en luister, dan heb je het dus wél over authenticiteit en creativiteit, over empathie en geweldig reportagevermogen. De makers, met een speciale vermelding voor regie en camerawerk, krijgen van mij nu al de Zilveren Nipkowschijf. Zuid-Amerikanen, dit keer in Chili. Echte en mooie mensen, met hun geluk en hun problemen. Het volle leven, waar ze veel te vaak ook uit stappen door bijvoorbeeld van het hoogste gebouw in Zuid-Amerika af te springen, het Costanera Center in Santiago de Chile. Dat staat symbool voor neoliberale vooruitgang en kapitalistische trots, net als die geïnterviewde uit het fd. Maar dan anders.
Eindelijk, de beloning van een topman in de bankenwereld. Niks bijzonders, want al jaren geleden heb ik hier opgeschreven dat er daar toch niks verandert. Dan hoef je nu ook geen ach en wee te roepen, en dat geldt al helemaal voor de politiek. Als het je als klant/consument niet bevalt, open dan een rekening elders. Of haal daar je hypotheek weg. Daarin schuilt je kracht, in plaats van leeg te lopen in ingezonden brieven en op sociale media. Doe een keer normaal.
ING is een zelfstandige, respectabele onderneming, die ook qua beloningsbeleid moet kunnen doen en laten wat het wil. Daar moeten politici zich niet tegenaan gaan bemoeien, want die hebben er überhaupt geen verstand van. En al helemaal niet zo iemand als Jesse Klaver, met zijn MBO Vakkenvullen. Maar zoals hoofdcommissaris Jeroen van der Veer terecht heeft geconstateerd: het is twee weken voor de verkiezingen. Kijk, daar zit ‘m de kneep. Rutte geeft een paar maanden geleden op dubieuze gronden en met een ongewisse uitkomst anderhalf miljard weg aan belastingdouceurtjes voor het grote bedrijfsleven, en kapittelt nu ING omdat ene Hamers loonopslag krijgt. Mensen, prik er toch doorheen, en dan bedoel ik die vreselijke politici die alles exploiteren om publiek, dus niet in hun taken, expertise en verantwoordelijkheden, te kunnen scoren.
Blijft er nog één vraag over. Als Van der Veer die verkiezingsdag zo scherp in zijn agenda heeft staan, waarom hebben ze daar dan niet even gewacht met die salarisronde? Dan had er geen haan naar gekraaid, of anders misschien maximaal een paar uur. En dan had je Klaver niet die prachtige gelegenheid gegeven om zijn nummertje volksverlakkerij op te voeren.
Heeft dat vanuit ING nou te maken met hun ingebakken arrogantie, of hebben ze er gewoon helemaal niet over nagedacht? Zijn ze (ook) daar zó dom? Of was het bedoeld als briljante voorzet voor rechts, waar de andere kant uiteindelijk kwijlend mee vandoor is gegaan?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 