Door omstandigheden die hier en nu te ver voeren, heb ik het boekje “Ben Ali Libi, Handelaar in illusies” voor mij liggen. Achter deze Ben Ali Libi gaat de kunstenaar Michel Velleman schuil. Ooit meer bekend dan beroemd, maar hij heeft een gezicht gekregen dankzij een werkelijk prachtig gedicht van Willem Wilmink.
Als het om verkiezingen gaat, dan heb ik hier altijd volgehouden dat het electoraat niet gek is. Daar wil ik na gisteren nog steeds niet van afstappen, maar ik geef anno 2018 toch liever een andere kwalificatie aan de meerderheid van de mensen die (nog) ter stembus gaan: ze zijn dom.
Dat past precies in deze tijd. Het gaat niet zozeer om de waarheid. Echt willen weten hoe het zit kost teveel moeite. En als je je op die glijdende schaal van domheid bevindt, dan wordt het steeds lastiger. Wáár moet ik kijken, wat kan ik dan zien en waarom zou ik het eigenlijk doen? Liever wentel je je dan in je eigen kringetjes, online en gezellig bij en met elkaar. Dan heb je het over dezelfde dingen, word je bevestigd en dat voelt helemaal goed. Weinig input, vooral jezelf uiten. Als dat je leven is, dan kom je niet verder. Dat mag u niet alleen figuurlijk, maar vooral ook letterlijk opvatten. Dan gebeurt er dus niets wezenlijks. Omdat het goed is zo, denken ze.
Vertaald naar verkiezingen stem je dan gewoon op de VVD. Immers, het gaat toch prima? We behoren toch tot de gelukkigste volkeren ter wereld? Nou dan, gewoon doorgaan. Maar waarom zijn ze in dit land zo gelukkig? En is dat wel waar? Aan wie vraag je het, wat zijn de vragen die je op welke manier stelt? En wie stelt überhaupt die onderzoeken op? Kijk, dat is al zoiets. GroenLinks wint ook slechts dankzij de voorman, die zich nog altijd vermomt als Justin Trudeau. Want dat werkt, zo blijkt. Heeft verder weinig om het lijf, niet te ingewikkeld maken. Spiegelen, op ieder gebied. Maar wie maalt daar nou om?
De PvdA zal blijven dalen, zo is ook opnieuw gebleken. Ze wisten er daar al van, de slimmerds, maar zolang babyface Lodewijk Asscher niet het veld ruimt, zal dat een repeterend thema zijn. Tot ook zij opgaan in de splinters. Het tij zal daar pas keren als Ahmed Aboutaleb naar voren wordt geschoven. Wanneer? Ondertussen pikken 50Plus, de PVV en Forum voor Democratie hun zeteltjes mee. Dom, weet u nog wel? Dat ze niet meer voor D66 kiezen, laat de stelling overeind dat het electoraat niet ook nog gek is. Gelukkig.
Wat ook positief is uit te leggen, is dat de helft van dit land zich niet voor het karretje van al die dubieuze figuren heeft laten spannen. Zo vaak lieden van twijfelachtig allooi, ook binnen de locale partijen. De goeden moeten hier dan maar even lijden onder de kwaden. Of moet ik zeggen: de dommies van de gemeentelijke samenleving. Vaak zie je dat locale groeperingen na vier jaar ernstig hebben ingeboet. Ze hebben niet geleverd. Goh. Veel beloven en weinig geven doet – jawel – de gek in vreugde leven. Dat is dus precies wat er aan de hand is. Toch vind ik het naar dat er ook zoveel mensen zijn die het nog altijd beschouwen als hun (burger-)plicht om hun stem uit te brengen. Dan kiezen ze vaak dus maar voor een nieuwe groepering, een nieuw gezicht, een nieuwe leugen. Dat is die versplintering. En over vier jaar zie je hetzelfde. Teleurstelling, frustratie en soms ook gillende woede. De bijl aan de wortel van de democratie, die al sinds Fortuyn sowieso weinig houvast vindt.
Door omstandigheden die hier en nu te ver voeren, heb ik het boekje “Ben Ali Libi, Handelaar in illusies” voor mij liggen. Achter deze Ben Ali Libi gaat de kunstenaar Michel Velleman schuil. Ooit meer bekend dan beroemd, maar hij heeft een gezicht gekregen dankzij een werkelijk prachtig gedicht van Willem Wilmink. Van Joodse komaf had hij toen de oorlog eraan kwam weinig meer te hopen. Afgevoerd naar Westerbork en vernietigd in Sobibor. Ze deden ze dat. Vanavond kunt u tegen middernacht een anderhalf uur durende documentaire zien over de bedenker van dat proces: Heinrich Himmler. Dat duurt dus tot 01.30 uur! Je moet je geschiedenis kennen. Van je land, van je familie, van je geloof en je overtuiging. Anders verzand je in geklets, je roept maar wat. Je raakt de weg kwijt. Je hebt geen doelstellingen. Je blijft dus hangen. Omdat je (van) niks weet. Geen wonder dat de mensen er intellectueel alleen maar op achteruit gaan. Want op deze manier bereik je ze niet. Op prime time zijn vanavond Dokter Deen en Bed & Breakfast. Kijk, dat is al zoiets (II).
De vader van Michel Velleman was Jacques Velleman. Dat was de uitvinder van de grote professor Kokadorus, waar het volgende mopje van bekend is dat ik hier kort, omdat het zo actueel is, even neerzet:
Onder vele fabelachtige genezingen en kunstverrichtingen die professor Kokadorus aan zijn steeds luistergraag publiek vertelde, was ook een operatie van een man die aan vreselijke hoofdpijnen leed. Kokadorus had de lijder de schedel geopend en de hersenen daaruit genomen, teneinde die schoon te maken. De onthersende vergat zijn hersens terug te komen halen, en toen Kokadorus hem op zekere dag ontmoette en hem eraan herinnerde dat hij zonder hersenen rondliep, gaf de man lachend ten antwoord: “Och, die heb ik niet meer nodig want ik ben nu raadslid geworden”.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 