LEUK EN LEKKER

Leuk en lekker. Dat mag ook wel eens een keer. Streeckgenoten, een luxe boterhambeleg bij Albert Heijn. Waar je komt in Nederland, tref je andere vakmensen aan die marketingtechnisch buitengewoon verantwoord hun worst, speck, corned beef, boeren gehaktbal en balkenbrij presenteren, inclusief foto van zichzelf. Het eet niet alleen lekker weg, het ziet er allemaal ook anderszins appetijtelijk uit. Dat doen ze daar goed. Ik heb iets met verpakkingen, zeker van voedsel. Kijk het vooral niet na op YouTube, zoals ik heb gedaan om hieronder eventueel een gezellig clipje te publiceren. Want dat oogt eensklaps heel anders. Goedbedoeld, maar (nog) weinig professioneel. Alsof het een act is, een stukje cabaret of zo. Volgens mij verdienen al die hardwerkende topslagers daar een betere begeleiding. Maar ja, worst moet je natuurlijk helemaal niet gaan opzoeken op YouTube. Die moet je proeven, en eten.

Dat heb ik bijvoorbeeld gedaan met de Woenselse berliner van Theo Beerens. En plotseling werd ik een kwart eeuw teruggegooid in de tijd. Jee, die mevrouw. De vrouw van één van mijn opdrachtgevers destijds, toen het vak van werving en selectie, de adviesverstrekking en het strickt persoonlijke onderlinge contact dat daar volgens mij altijd aan vooraf moet gaan, nog heel gewoon was. In de keuken, soms in de huiskamer met de koffiepot in het midden en een andere keer op het privékantoor aan huis. Of die keer in de bijkeuken, waar even de tafel werd vrijgemaakt van de schone was die daar nog klaar lag om te worden opgevouwen. Daar vond de ondernemersvrouw ook van alles, en dat sneed zeker hout. Maar ook al het andere werk gaat gewoon door, en dus liep ze af en aan naar wasmachine en droogtrommel. Ondertussen vulde ze haar man aan in ons gesprek. Over de kinderen bijvoorbeeld, en de mogelijkheden en onmogelijkheden van opvolging. Dat zijn allemaal zaken die je kunt, nee: moet meenemen als je bepaalde vacatures mag invullen. Mag, want je krijgt zoveel vertrouwen. Dat bleek toen ook maar weer. Letterlijk kijkjes in de keuken.

Hoe anders is dat nu. Als je überhaupt al aan tafel wordt uitgenodigd – voor mij wel van belang, anders doe ik het niet – dan is dat in een showroom, of op een spreekkamer ‘op de zaak’. Dat is natuurlijk een heel andere setting. Laat die etalage maar zitten, denk ik dan vaak. Maar dat is nog niet alles. Veel ondernemers laten dit soort gesprekken over aan hun personeelsmeneer, die in de praktijk in negen van de tien gevallen een vrouw is. Vaak doen ze het erbij, en zitten die types op of onder de afdeling administratie. Niet zelden jong en onervaren, veel boekjeswijsheid en vooral ook het idee dat ze zich niet moeten laten ondersneeuwen door het bezoek. Bijna altijd uitsluitend procesgericht, terwijl ik bij No Nonsense Consultancy juist van het resultaat ben.

Dat leidt dus tot niets. Het gaat mij om die ondernemer, en zeker als zijn vrouw meewerkt ook om haar. Dus terug naar die berliner worst. Ze vertelde dat ze daarvoor iedere week vanuit de andere kant van de stad “helemaal” naar Woensel reed. Het was het meer dan waard, en 25 jaar later vind ik dat eigenlijk ook. Met dat verschil dat die nu gewoon bij AH in Valkenswaard te koop is. Het zou een keer tijd worden…

Allemaal input. Je leert elkaar beter kennen, je voelt aan wat wel en niet past. Mensen moeten wél bij elkaar passen, of juist helemaal niet. Maar dan heeft ook dat een reden. Dat staat allemaal niet in de vacaturebeschrijving. Die tafel, daar gaat het om.

Soms levert het ook belachelijke taferelen op, natuurlijk. Het volle leven, ook binnen de werving en selectie. Zoals die vrouw-van, die plotseling, midden in het kandidateninterview, binnen kwam en pardoes aan de sollicitant vroeg wat zijn geboortedatum was. Om vervolgens weer even snel weg te benen. Huh, wat is dit dan? Bij het afscheid nemen van de kandidaat, hoorde ik al van mijn opdrachtgever ‘dat het goed zat’. Want ze had zojuist even bemoedigend geknikt. Deze vrouw zat diep in de sterrenwichelarij. En ze had nagekeken dat die geboortedag, laten we zeggen een dinsdag, de elfde van die maand in dat jaar, een goed teken vertoonde. De maan stond tegenover de zon en zo nog een paar hemellichamen. Dat betekende, ja wat betekende dat eigenlijk… Ik weet het niet meer. Wat ik wel weet, is dat ‘mijn’ kandidaat nog vele jaren goed werk heeft geleverd binnen die organisatie. Daar hadden we helemaal geen psychologisch onderzoek meer voor nodig.