Ooit vertelde een goede collega mij dat hij binnen 10 seconden wel wist of een cv klopte, of niet. “Je kijkt er even naar, weet precies waar je op moet letten. Je ogen scannen een paar items, en dan ben je er al wel uit. Goed of niet goed. Die ervaring die je in al die jaren hebt opgebouwd laat je zelden in de steek. Jij zal dat ook wel hebben.”
De man is al vele jaren geleden uit het vak van werving en selectie gestapt. Ik begrijp hem – ik zou bijna zeggen – als geen ander. Want ja, ik meen bijvoorbeeld ook vrij snel door te hebben wat voor vlees ik in de kuip heb. Geldt trouwens niet alleen voor de cv.
In godsnaam, wat wordt er toch veel gejokt, gelogen en bedrogen. In slecht Nederlands waar op een gegeven moment je ogen pijn van gaan doen. Of in nog slechter Engels. Ze leren het maar niet af. Ze lezen niet wat er nodig is, wat de minimale eisen zijn. En ze willen maar niet leren hoe je je het beste kunt presenteren. Dat je bij een Nederlands bedrijf dat prat gaat op zijn regionale afkomst en cultuur, niet met een Engelstalig kletsverhaal moet aankomen. Vol met fouten. Alles verkeerd. Je cv zou je visitekaartje moeten zijn, opgesteld met alle denkbare zorg. Controleren en nogmaals nakijken. Een eerste indruk maak je maar één keer, toch?
Nu we bij No Nonsense Consultancy onder druk van de marktomstandigheden – er is geen nieuw personeel te vinden, overal schrijnende tekorten – weer regelmatig worden gevraagd om te hulp te schieten bij de meest onmogelijke vacatures, ontvang ik ook zelf weer dagelijks cv’s. En ik begrijp eens te meer waarom die collega van toen eruit is gestapt. Al die sollicitanten die zich op werkelijk geen enkele manier kwalificeren. Ja, dat is nog erger dan voorheen. Een advertentie hoef je niet meer te plaatsen. Die tekst is volledig ondergeschikt aan de sollicitatieknop: ‘verzend je cv’. En de slechtste sollicitanten hebben de grootste mond als ze die impliciet gevraagde afschrijving hebben ontvangen. Onmiddellijk, dus opnieuw zonder nadenken. En, daar gaan we weer, zonder te lezen. Want ik ben nog zo iemand die zelfs vraagt en aanbiedt om even persoonlijk contact te hebben. In plaats van altijd maar mailen. Dan krijgen ze een toelichting. Maatwerk. Het blijken maar al te vaak parels voor de zwijnen.
AANROMMELEN
Nee, ik ben niet optimistisch over de arbeidsmarkt. Te veel mensen op de verkeerde plaatsen. Enerzijds omdat de goede mensen er domweg niet zijn, maar aan de andere kant ook omdat de bestudering van cv’s, en de interpretatie daarvan, een schaars talent is geworden. Wat heet, het is aan het uitsterven. Datzelfde geldt voor het kunnen voeren van een goed gesprek. Dat werkt dus van alle kanten vernietigend. Het zij zo. Ik kan er niets aan veranderen. Rommel maar lekker verder met z’n allen.
Zelf ben ik constant op zoek naar die ene, zo positieve uitzondering. “Goede mensen” kunnen onmogelijk volledig zijn uitgestorven. Natuurlijk niet, ze zitten alleen niet bij je sollicitanten. Je moet ze op een andere manier weten te vinden. En kortgeleden dacht ik zo iemand bij mij aan tafel te hebben.
Terugkomend op de cv: die was werkelijk helemaal goed.
- Alle af te tikken vakjes kleurden groen.
- Zo was de volledige opleiding afgerond, netjes in de jaren die daar voor staan. Stapsgewijs, op het gevraagde niveau. Ook dat nog, wow!
- Een werkervaring waar mijn opdrachtgever wel wat mee zou kunnen. Tenminste niet helemaal uit de richting.
- De continuïteit, zowel wat functies als organisaties betreft was prima.
- Een logisch verhaal over een logisch geheel.
- Hier en daar nog wel een spelfout, maar als ik nóg kritischer word dan houd ik helemaal niemand over.
Dus dit was het gesprek waard, ervan uitgaande dat de cv naar eer en geweten was opgesteld.
Aan tafel, en dat twee uur lang. Interessant interview over zijn internationale ervaringen, zijn werkzaamheden, zijn leermomenten, zijn visie. En waarom dat bij zijn huidige werkgever niet meer synchroon liep. Hij had er zelfs wel een halvering van zijn heftige salaris voor over om weer plezier in zijn werk te krijgen.
Vooraf klopte dus alles, en ook gaandeweg viel er veel op zijn plaats. Maar achteraf had ik zo’n gevoel. Dat heet intuïtie. Trouwens, de auto op de oprit klopte niet. En met gemak 50% inleveren vind ik ook verdacht. En zo speelden er nog een paar dingetjes, vaak zijn het nuances die je moet kunnen voelen en duiden. Dus na een nachtje slapen belde ik met zijn bedrijf. Anoniem nummer, zo ben ik dan ook wel weer. Gewoon vragen naar die kandidaat, en dan meteen horen dat hij er niet meer werkzaam is. “Oh, sinds wanneer is hij weg bij jullie?” Drie maanden, zo meldde de dame aan de telefoon in haar (h)eerlijke naïviteit. Maar ze kon me wel doorverbinden met zijn opvolger, als ik dat wilde.
Naar eer en geweten. Liegen en bedriegen. Ik weet het, bij u gebeurt dat niet.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 