‘TREK HET U NIET AAN’

…de grootste prestatie die ik met NNC volgens mij ooit heb geleverd, was het vinden van iemand die niet bestaat. Een onmogelijke vacature. Dat vond mijn opdrachtgever nota bene zelf. Ik was er om een functie te bespreken, en al luisterend bleek er nog een andere vacature te bestaan.

Werving en selectie is een vreselijke activiteit geworden. Daarom doe ik het ook steeds minder. In overleg met enkele loyale opdrachtgevers blijf ik natuurlijk ook loyaal, maar zij weten als eersten hoe ik er over denk. Dus liever niet (meer). Ho, dit is geen nieuws, want eerder heb ik dat al aangekondigd, bijvoorbeeld in deze blog: EEN ONTLUISTERENDE ONTMOETING. Of in deze: GOEDE RAAD. Die is al van anderhalf jaar geleden, dus hier komt niets uit de lucht vallen. En het is ook niet erg, vind ik. Ieder het zijne, alles past in de geest van de tijd en de jaren.

Maar ik gebruik deze vaststelling nu even voor de start van een nieuwe categorie blogs, die u in de ‘wolk’ hiernaast dus kunt gaan terugvinden. Bedrijfsherinneringen. Memoires passen uitstekend bij het afsluiten van een bepaalde periode, die in mijn geval toch wel zo’n dertig jaar heeft geduurd. Natuurlijk, dat gaat discreet. Maar de mensen die de schoen past, zullen hem zonder enige twijfel ook wel aantrekken. Zo gaan die dingen. Dus leuk om af en toe nog eens terug te komen op deze plek, misschien zit u (kandidaat, dan wel opdrachtgever) er straks wel een keer tussen 🙂 .

Ik zou er ook een boek over kunnen schrijven, of het script voor een televisieserie. Zoiets als destijds Pleidooi, over het wel en wee in de advocatenpraktijk. Gijs Scholten van Aschat is er mee doorgebroken, als jonge advocaat die door zijn gevestigde vader werd weggezet als plakbandkantoortje. Toen wist ik het nog niet, want we schrijven 25 jaar geleden. Maar inmiddels weet ik wel dat de praktijk van, laten we zeggen, een headhunter heel veel aanknopingspunten biedt voor zoiets als een soap.

In de voorbereiding op dit eerste stukje, vroeg ik mijzelf af wat ik nu de leukste ervaring in al die jaren vond. En dan moet ik eigenlijk vaststellen dat de teleurstellingen overheersen. Meer frustratie dan geluk. Eigenlijk kon dat nooit de bedoeling zijn, maar ik ben in al die tijd zoveel eigenwijsheid, misbruik van macht, dommigheid, leugens en andere onbetrouwbaarheid tegengekomen, dat die gevoelens toch echt in de meerderheid zijn. Daarbij moet ik denken aan één van de aartsvaders van de executive search in Nederland, en dan ook nog in deze regio: Paul van Overveld. Ik bezocht hem in het eerste jaar van No Nonsense Consultancy, op zijn thuiskantoor, ergens in Veldhoven. Hij waarschuwde mij toen al: “Meneer Westphal, als u denkt ooit relatie te hebben met uw opdrachtgever, dan heeft u het mis. Ze zijn u heel snel vergeten, stappen voor een paar gulden over en je kunt eigenlijk niet op hen bouwen. Ze doen van alles achter uw rug, voor, tijdens en na de procedure. Ook al heb je iemand gevonden waar ze zeer blij mee zijn. Dit is een hele vluchtige business. Trek het u niet aan.”

Dat laatste heb ik dertig jaar grotendeels volgehouden, met in gedachten – daarbij soms geholpen door Milia – onder andere die ontmoeting met Van Overveld. En hij kon het weten, want hij zat toen ook al denk ik dertig jaar in de business… Maar als je dan een keer terugkijkt, zoals nu, dan heeft hij wel heel erg gelijk gehad. Want de grootste prestatie die ik met NNC volgens mij ooit heb geleverd, was het vinden van iemand die niet bestaat. Een onmogelijke vacature. Dat vond mijn opdrachtgever nota bene zelf. Ik was er om een functie te bespreken, en al luisterend bleek er nog een andere vacature te bestaan. “Maar zo’n vent bestaat toch niet.” Ik ging er eens goed voor zitten, want dat zijn natuurlijk de leukste klussen. Het ging om een Chinees, die in de buurt van Eindhoven/Venlo moest wonen, die behalve zijn moedertaal ook Engels en Nederlands moest spreken, verstaan en schrijven, die een werktuigbouwkundige opleiding op tenminste HBO-niveau moest hebben en die ook nog commercieel moest zijn. En natuurlijk moest hij een goede communicator zijn, zowel intern als extern. De Chinese klanten waar steeds grotere belangen speelden moest hij letterlijk en figuurlijk verstaan, en dan moest hij de technische oplossingen uitwerken en offreren. Het hele verhaal moest dan door de fabriek worden getrokken, op tijd en binnen budget. Dus cijfermatig sterk, dat moest hij ook zijn. En passen in het salarisbudget, zonder auto van de zaak.

Dat is dus zeker tien maal “moeten”. Een Chinees. Binnen tien dagen zat hij aan tafel bij mijn opdrachtgever. Hij is direct aangenomen. De rekening is betaald, OK, maar daar ging het mij toen ook al niet als eerste om. Je wilt relatie, vertrouwen, partnership en continuïteit.

Maar ik heb nooit meer wat gehoord.