Het begin van een nieuw onderwerp, zeg maar gerust de memoires van No Nonsense Consultancy, zou u vorige week misschien op het verkeerde been kunnen hebben gezet. Daarom meteen maar een tweede stukje in deze categorie ‘Bedrijfsherinneringen’. Dan gaan we het de volgende keer hebben over mijn zesde – en definitief laatste – rafelige randen-reis door Griekenland.
Nee, het positieve gevoel over dertig jaar werving en selectie overheerst niet. Tot zover waren we bij. Maar als er een meerderheid is, dan is er ook een minderheid. En die doet het heel erg goed. Daar komt alle inspiratie vandaan. Vaak zijn dat de ondernemers onder de opdrachtgevers. Maar zoals één van hen ooit heeft gezegd: “Ik kan niet zo goed met vrouwen”. Dat is mij ook overkomen, enkele uitzonderingen daargelaten. Maar zij hebben dan ook statuur en persoonlijkheid. Echte professionals, en dus fijne gesprekspartners.
Als ik te maken kreeg met personeelsmensen, kwamen doorgaans de dames in beeld. Gek eigenlijk, net als binnen de verpleging en bij andere verzorgers, winkelpersoneel, op de weinig overgebleven reisbureaus en in het basisonderwijs vormen vrouwen op “de afdeling personeelszaken” – die tegenwoordig HRM wordt genoemd (…) -, de absolute meerderheid. En inderdaad, dan ging het vaak niet goed.
Op voorhand zetten ze zich af tegen de adviseur die het beter weet. En, ook al opmerkelijk, ze zijn volledig proces- in plaats van prestatiegericht. Ze willen alles weten over het hoe en waarom, waardoor het uiteindelijke resultaat, en dus de voortgang, dreigt te verzanden. En maar schrijven, hele blokken vol. Overleg en communicatie, tot uw dienst, maar laat mij nou gewoon mijn werk doen. Want dan komt het goed. Stop niet zoveel energie in het bewaken van allerlei procedures, dat doe ik wel. Reken me af op de uiteindelijke kandidaat, en niet op al die waardeloze sollicitanten die daaraan vooraf zijn gegaan. Waarom wil je dat weten, waarom moet ik dat verklaren, waarom wil je ze überhaupt zien? Bang om wat te missen, is het dat misschien? Het gevoel ‘in charge’ te zijn, is dat zo belangrijk voor je? Oh, je wilt je antwoorden klaar hebben voor als je baas ergens naar vraagt. Dat is het natuurlijk.
Daarom heb ik dat soort dames altijd graag overgeslagen. Je kunt beter maar direct naar die baas gaan, of nog beter: de ondernemer. De directeur/grootaandeelhouder.
Mensen die aan hun organisatie bouwen. Vaak hebben ze die ook opgericht, met niks begonnen. Dan weet je van wanten. Hoe hebben ze dat gedaan, met wat voor soort mensen? Wat vinden ze belangrijk, en waarom? Dan ontstaat er iets, krijgt een bedrijf smoel en kleur. Een lach en een traan. Gewoon jezelf zijn. In plaats van in je rol blijven, je functie uitoefenen en “Keeping Up Appearances”. Kom op! Dat is zo belangrijk voor een juiste invulling van die belangrijke vacature. Je zit dan aan de basis, in plaats van op de afdeling. Het moet passen, niet in de eerste plaats qua opleiding en ervaring, maar wel wat betreft attitude. Passen bij. Dan kun je ook wat uitleggen, iets wat met die vakjes, de illustratie uit mijn vorige blog heeft te maken. Verder kijken, grenzeloos selecteren. En dat laatste heeft echt niets met geografische kennis te maken.
Dat waren de leukste opdrachten. Iets toevoegen aan een bedrijf, en dat zelfs in de meest letterlijke betekenis. Maar dat niet alleen. Het contact, de Relatie, samen groeien. Met emotie, en dat kan natuurlijk ook samen heel hard lachen betekenen. Over van alles en nog wat, met onder aan de streep weer een goede invulling. Anders doe je het toch geen dertig jaar?
Tot besluit nog een waarschuwing, voor al die (overige) ondernemers en ‘Managing Directors’, die “mensen” overlaten aan de afdeling. Dat kost alleen maar geld, van (heel veel) verschillende kanten. Een hoop gedoe om niks. Ik zou zeggen: ga er zelf op zitten. Want, open deur, het is uw belangrijkste investering. Moeilijk? Valt reuze mee. Blijf gewoon jezelf, en verlang dat ook van je gesprekspartners. Want dat zijn ook net mensen. Nou dan?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 