RESPECT

Dit zijn weer de dagen dat je overal het woordje ‘respect’ hoort. Als er één begrip aan inflatie onderhevig is, dan is het wel respect. Respect hier en respect daar. Met name allochtonen – ja, ik gebruik dat woord gewoon nog, hoor. Ik heb niets met politieke correctheid, ik zou zeggen: integendeel – hadden en hebben het bepaaldelijk nog altijd voor op hun tong liggen. Marokkanen, die respect verlangen. Waarvoor? Het is zo’n begrip geworden dat doodslaat.

Maar nu heeft die uitstekende, ja, ik ben serieus, Kamervoorzitter Khadija Arib het woord ook weer gebruikt. En zo’n Theresa May. Mag ik even? Als je in politieke kringen respect vraagt, dan begint dat natuurlijk met luisteren naar de burgers. De mensen die hun stem uitbrengen. Zij die hun democratische recht uitvoeren. En dan zijn al die politiek correcte mensen in de politiek er als de kippen bij, na de zoveelste verkiezing waarin ze fors op hun bek zijn gegaan, om van de daken af te roepen dat ze nooit met hun rivalen zelfs ook maar aan één tafel zullen plaatsnemen.

Onlangs liet de Zweedse premier Stefan Löfven zich in die zin nog kennen. Zweden, waar 20% van de kiezers echt ernstig wil dat het anders moet. Wég met al die – daar is-ie weer – allochtonen. De gelukszoekers die als vluchteling worden bestempeld. Zweden barst er van. Zweden is erdoor veranderd. Misdaad floreert, grote en kleine criminaliteit nemen schrikbarend toe en het heeft allemaal een kleurtje. Nee, dat is ook al niet politiek correct, maar mag de waarheid misschien ook worden gezegd? Er is een groot verschil tussen wegkijken en zien.

Hoe dan ook, de blonde Zweden vinden dat het anders moet. Het is niet alleen zo dat de anti-immigratiepartij een vijfde van de stemmen wegkaapt, het is ook zo dat de sociaaldemocraten van diezelfde Löfven deze maand hun slechtste verkiezingsresultaat in honderd jaar hebben geboekt. En dan sta je niet alleen te zwaaien met je bosje rode rozen, je zegt ook nog doodleuk dat je verder gaat op de ingeslagen weg. En je noemt je virtuele overwinnaar immoreel. Daarmee werp je als regeringsleider in één keer twee van je tien landgenoten ver van je af, en vertel je hen ook nog doodleuk dat ze dom en immoreel zijn. En dan hebben ‘we’ het over respect.

Viktor Orbán trekt in Hongarije bijna de helft van alle stemmen naar zich toe. De Hongaren willen hém als premier. Dat heet democratie. Maar ondertussen wordt hij als een halve en volgens velen zelfs volwaardige crimineel, door iemand als Angela Merkel toegesproken. Er wordt gedreigd, straf en zonde. Als een kleine jongen in de hoek gezet. In en met Polen gebeurt iets vergelijkbaars. In Slowakije, in Tsjechië en natuurlijk ook in Nederland. Het spel is op de wagen. Ondertussen ziet Merkel dat de AfD, lees nog maar eens goed waar die letters voor staan: Alternative für Deutschland, haar op de hielen zit. De tweede partij, als er nu verkiezingen zouden worden gehouden. De SPD is in geen velden of wegen meer te bekennen. (Maar wat wil je ook als je met zo iemand als Martin Schulz in zee gaat…) En de partij van Merkel staat lager, lees: heeft minder vertrouwen, dan langer dan tien jaar is vertoond. Maar, hou vast aan je beleid. Zet je politieke tegenstander letterlijk buitenspel. Span samen met alles en iedereen om de overwinnaar buiten te sluiten. May heeft daar de laatste keer een mooi voorbeeld van ten beste gegeven, om een paar zetels van een uiterst dubieuze partij in Noord-Ierland aan haar magere totaal toe te voegen, waardoor ze net weer even kon blijven zitten. En de kiezer… who cares? En dan hebben ‘we’ het over respect.

En overal draait het om immigratie. Nog een keer: DE MENSEN WILLEN HET NIET! Ze zijn er dus tegen! Hallo, politiek correcte krabbelaars op het regeringspluche, je eigen mensen vinden dat dat ANDERS MOET.

Kort door de bocht, je verliest van alle kanten in bijna alle landen van Europa, alle seinen staan op rood, maar je houdt vol dat je goed bezig bent. Dat is heel erg gevaarlijk, en dat meen ik werkelijk ook serieus. Je luistert niet naar grote groepen in je eigen samenleving. Dat is de dood in de pot. Een ravijn tussen de ene en de andere kant. Zoals in de VS. En dan hebben ‘we’ het over respect.

Misschien moeten we de democratie dan maar afschaffen. De facto doen we dat dus al, maar formaliseer dat dan ook met een regering van wetenschappers en andere specialisten. Mensen die boven de wet staan, maar die er wel naar handelen. Knappe en creatieve koppen, die zich niet druk maken over het aantal volgers op Twitter en zo. Omdat ze wel wat anders aan hun hoofd hebben, zoals het redden van hun land. Spreek termijnen af, en schets de grenzen. Bouw volksraadplegingen in. Dan kijken en praten we over zes jaar verder. Go ahead.