Gek hè, na een paar weken nog eens even een paar keer terugkijkend naar “Griekenland”, bijvoorbeeld dankzij deze blogs, blijf ik een onbevredigend gevoel overhouden. Eigenlijk niet zo leuk, die reis. Teveel op m’n hoede, de centjes en het campingpubliek. Oppassen met m’n hond, niet alleen vanwege het vele commentaar – ook daar – maar ook door alle zwerfhonden in dat land. Als je een stukje gaat lopen, hond aan de lijn, word je binnen ja en nee vergezeld door drie, vier en soms nog wel meer verwilderde, in de steek gelaten andere honden. Die willen van alles, maar de één loopt mank, een ander mist de helft van zijn staart en weer een ander heeft kale plekken in zijn vacht. Zielig, het doet ook mij pijn. Maar ze zijn ook bedreigend, met name voor de gezondheid van Oscar. Wat hebben die beesten allemaal bij zich? En als ze er straks bovenop springen, met z’n allen? Dat is gelukkig niet gebeurd. Met vereende krachten (Oscar en ik) hebben we ze wel kunnen verjagen, maar als je de hoek om gaat dan staan, liggen en lopen daar weer een ander stel honden in de uitgedroogde bosjes.
Geblaf in de nacht. En waarom zijn ze allemaal toch zo groot? Dan hebben we het nog niet gehad over al die katten die de terrassen afstruinen. Mede daardoor heb ik het in m’n rug gekregen. De meest onverhoedse bewegingen aan de lijn, omdat je niet wilt dat je tafeltje ondersteboven wordt getrokken en er achter je plotseling een kat opduikt. Geen pretje.
Je moet niet naar het vasteland van Griekenland gaan met je hond. Die mag u opschrijven.
Eerder heb ik hier opgeschreven dat ik niet in eerste instantie de indruk heb gekregen dat Griekenland zo verschrikkelijk armoedig is, kijkend naar het gedrag van de locals. Het zijn ras-overlevers. Maar hoe je omgaat met je huisdieren is ook een graadmeter. Die zet je dus op straat, zo vertelde mij ook een aardige dame in Thessaloniki. “Ze kunnen het niet meer betalen, niet alleen het voer maar ook de dierenarts, de entingen en zo. En ja, wat doe je dan? Dan laat je ze ergens achter, en rij je snel verder…”. Over rondkijken op terrasjes gesproken (Rienk Kamer). Dan hebben we het opnieuw over het verantwoordelijkheidsgevoel, de mores van een volk. Ook dit hoort daarbij, en is veelzeggend.
Maar ik wil het over leuke dingen hebben. Bijvoorbeeld het avontuur in Thracië, Noem het gerust mohammedaans Griekenland, waar je ook nog eens tussen de tabaksplantages rijdt. Op slechts een paar uur rijden van Istanboel in het oosten, en nog korter naar Sofia als je noordwaarts trekt. Nee, daar vind je geen toeristen. Valt buiten de route. Maar een stad als Xanthi is meer dan de moeite waard. Ik viel er ook nog met mijn neus in de boter, want het was een feestweekeinde. De viering van de oude stad. Met veel muziek, zang en dans. En nog veel meer eten en drinken. Overal volle, dampende barbecues. Heerlijk. Uitgelaten, goedgeklede mensen. Heel erg druk op straat, spelende kinderen, groot en klein, tot laat in de avond.
En pak zo’n schiereiland als Pilion. Dan ga je naar Camping Sikia, niet te ver van Volos, de grootste plaats. Want dat doet iedereen. Ze hebben daar een fantastisch restaurant, en ik heb er in de Egeïsche Zee gezwommen met Oscar, een primeur. Campertje naast campertje, caravan naast caravan, met veldjes voor de verschillende nationaliteiten. Afgebakend en gereserveerd, voor de club. Dus verder. Want op een schiereiland wil ik de vuurtorens zien, de uiteinden, de kleinste vissershavens. Away from it all. Daar eet je samen met de Grieken inktvis, die een paar uur daarvoor is gevangen en nu hangt te drogen aan de luifels. Ook daar vieren ze het weekeinde, en ook daar hebben ze meer aandacht voor de smartphone dan voor die kleine jongens die willen leren vissen. Je hebt ze voor het vakantiegevoel wel een eerste, kleine visuitrusting gegeven, misschien blijven ze dan rustig, maar ze moeten het voor de rest zelf maar uitzoeken. Geen aandacht. Geen tijd. Oh ja, nog wel even snel een paar selfies met je vrouw, weekend!, lachen!, op wie overigens alle zorg voor die kinderen terecht komt. Ze was al doodmoe, en loopt nog steeds alleen maar te redderen. Terwijl je zelf onderuit gezakt je drankje drinkt en je beeldscherm teistert. Modern times, maar het blijft me verbazen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 