Rienk Kamer was ooit een beursgoeroe. En niet zomaar eentje. Als het om wereldwijde beleggingen ging, dan had hij een grote schare volgers. Hij exploiteerde die kennis op breed terrein. Maar hij had dan ook verstand van geld: hoe je het verdient en hoe je het maakt. Van het een komt het ander, zeg maar.
Naar goeroes moet je luisteren. Volg daarna vooral jezelf. En ja, dit stukje gaat over mijn Griekenlandreis. Want ik moest ineens terugdenken aan wat ik Kamer ooit had horen zeggen als hij investeringen in een of ander buitenland overwoog. Dan ging hij geen rapporten lezen, maar hij boekte een vlucht naar de hoofdstad. Kamer bezocht het land met een open mind, ging links en rechts op de terrasjes zitten en keek. Kijken naar de mensen. Hoe gedragen ze zich, hoe hard lopen ze, wat doen ze wel en wat doen ze vooral ook niet. Knoop ook gewoon eens een praatje aan met hem of haar. En hou dan je mond, laat ze eerst en vooral vertellen. Ik vond dat mooi en herkenbaar. Eigenlijk doe ik dat – onder andere – ook op mijn rafelige randen-reizen. John Steinbeck deed ook al niet anders in zijn klassieker – voor mij althans – “Reizen met Charley”. Daar is het wat mij betreft allemaal mee begonnen, en nu dus geëindigd in Griekenland.
Die Grieken zijn best wel aardige mensen. Veel vriendelijker en toegankelijker dan bijvoorbeeld Italianen, vind ik. Maar ze houden zich nergens aan. Regels bestaan niet. Punt. Daar regeert de zwarte economie, met zoveel mogelijk cash. En in het verkeer bestaan ook al geen regels. Inhalen, ga je gang. Doe maar. Dubbele ononderbroken strepen? Ik ben de enige die er op let. Tevergeefs. Als regels niet worden gevolgd door, laten we zeggen de overgrote meerderheid, dan bestaan ze dus niet. Je moet je een beetje aanpassen, anders bestaan er juist daardoor gevaarlijke situaties… Trek het gerust breed door, van de maximum snelheid via parkeren tot de voorrangsregels. Dan hebben we geldstromen en maatschappelijk gedrag al aardig in beeld. Doe maar (niet). Over attitude gesproken.
Daar zit de Europese gemeenschap dus mee opgescheept, met die Grieken. Een afspraak is geen afspraak, en dat hebben we geweten. Je hoeft maar te doen als Rienk Kamer, en je weet dat het met Griekenland binnen de Europese Unie niet goed komt. Per inwoner torsen ze een schuld mee van EUR 30.000,-, onder meer aan u en aan mij. Maar op mijn voorstellen om dan maar al die zwarte rekeningen überhaupt niet te betalen – “Dat heb ik al ruimschoots gedaan.”– werd niet gereageerd. Alle gekheid op een stokje, zo heb ik niet rondgereisd. En bovenal, daar vond ik de meeste Grieken ook veel te aardig voor. Maar het was mij eens te meer al wel weer duidelijk.
IEDEREEN DOET HETZELFDE
Dat geldt ook voor de meer toeristische kanten van het land. Druk met Bulgaren, Nederlanders (opnieuw, waar niet?), Duitsers en Fransen. Dat zijn, op de eersten na, toevallig wel de grootste schuldeisers. Maar dat zal inderdaad wel toeval zijn, want ik heb niemand niet opnieuw de portemonnee zien trekken. Maar ook hier zijn de oplossingen simpel, en is het leven eenvoudig. Want die drukte is op het vasteland gemakkelijk te omzeilen. Je hoeft maar een kwartiertje verder te rijden, of de andere kant op te gaan. De meesten maken dezelfde cirkel, startend vanaf de ferry in Igoumenitsa. Zoiets als The Ring of Kerry in Ierland. Zwaan kleef aan, terwijl ook Ierland zoveel andere en vaak ook nóg mooiere regio’s kent. Natuurlijk. Maar Menschen sind gesellige Tiere, zo heb ik al eerder opgeschreven.
Goed, dan bezoek je de meren van Prespa, tegen en bepaaldelijk ook over de grenzen met Albanië en Macedonië. Daar sta je dan met nog vier andere campers, waaronder – inderdaad – natuurlijk ook een andere Nederlandse (je kúnt ze niet ontlopen). Daar heb ik, samen met Oscar, een privé-excursie van langer dan twee uur gehad op de beste boot van het meer, aldus mijn gids. Perfect Engels, want hij heeft jaren in de zware metaalindustrie in de buurt van Toronto gewerkt. Maar was blij nu zijn laatste jaren in alle rust te kunnen volmaken op zijn eigen grond, in zijn eigen biotoop. Een mooie man, met mooie verhalen. Die het heel fijn vond dat er eindelijk eens iemand naar hem luisterde, want hij had als lokale held heel veel informatie te delen. Maar, zo zei hij “de meeste mensen die ik meeneem zitten altijd met van die oortjes te klooien, daar hebben ze veel meer belangstelling voor”.
“Dus voor wie doe ik al die moeite? De jeugd, meneer, ze doen van alles wat God heeft verboden, Kijk die boot verderop, en de golven die die maakt. Ze varen veel te hard, wat verboden is, ze maken herrie. Altijd. Gaan ze feesten op een of ander strandje waar je niet mag komen omdat het beschermd is. Maar wie houdt zich daar nog aan? Jonge mensen doen precies waar ze zin in hebben, wanneer hun het uitkomt. De omgeving doet er dan niet meer toe.”
Deze meneer Papadopoulos is ook een wijze man. Hij heeft mij heel veel laten zien, wist de beste plekjes. En ook Oscar heeft veel geleerd, boot op en af.
Op mijn Flickr-pagina’s kunt u nog een paar plaatjes bekijken.
Omdat die vaak zoveel meer zeggen dan een paar woorden. Wordt vervolgd, want ik ben nog niet klaar met deze reis.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 