Eigenlijk durf ik er niet over te schrijven. Nee, serieus, ik ben soms bang van de macht van een koningshuis. Saoedi-Arabië is natuurlijk wel een buitengewoon bloederig, verziekt en uitermate corrupt voorbeeld, maar de Oranjes kunnen er ook wel wat van, hoor. Deze beide koningshuizen zijn overigens dik bevriend. Youp van ’t Hek schrijft er gedurfd over in de NRC van afgelopen zaterdag. Hij wel.
Zo bestaan er allerlei lijntjes – bloed, geld, handel en meer – tussen de mondiale royalty en wat daar lekker dicht tegenaan zit te schurken. Dwarsverbanden en connecties. Zoals destijds Juan en Eva Perón, met wie Prins Bernhard zulke warme contacten heeft onderhouden. Bert Wagendorp schreef al in januari 2001 een hoogst verhelderend en bijna alles verklarend stuk in de Volkskrant hierover: De Argentinië-connectie. Nee, de samenstelling van het huidige koningskoppel komt niet uit de lucht vallen.
Toen ik dat verhaal op het spoor kwam, las ik ook de naam van rijksmaarschalk Göring. Typerend, in bepaalde kringen zingen ook altijd dezelfde namen rond. Is dat de illustratie van het gezegde ‘soort zoekt soort’?
Bij Göring gaat het vaak over geld en kunst. Een paar dagen geleden heb ik “Speer in Spandau” uitgelezen. Albert Speer, architect in dienst van Hitler. Ook al zo’n nazi-kopstuk, die twintig jaar in de Berlijnse gevangenis heeft uitgezeten en in die tijd op wc-papier en wat dies meer zij allerlei geheime dagboeknotities heeft bijgehouden. Er is een dik en fascinerend boek uit tevoorschijn gekomen. Op 23 april 1952 schrijft Speer over een ontmoeting met Göring in 1944. De twee nazi’s hebben het dan over loyaliteit aan Hitler, het volgen van de leider. Speer, toentertijd minister van bewapening, schrijft (natuurlijk) dat hij steeds meer problemen heeft bij het laten prevaleren van die hele oorlogsmachinerie ten koste van het eigen volk. Het gaat over gezag, waarbij Göring opmerkt dat wanneer Speer kennelijk zoveel moeite daarmee heeft, nota bene als minister, hij dan misschien beter naar het buitenland kan vertrekken (in plaats van een onzekere factor te worden). Göring tegenover Speer: “Ik zou via Bernhard geld voor u kunnen laten overmaken naar Spanje”.
Zo komen we via Van ’t Hek, de Oranjes, Argentinië en Bernhard bijna als vanzelf uit bij Geert-Jan Knoops. Die is ook niet bang uitgevallen. De man weet heel goed waar hij mee bezig is, en wat en wie het waard is om te verdedigen. Samen met zijn vrouw en collega Carry, staat hij Julio Poch bij. U weet wel, de gepensioneerde Transavia-piloot die op zijn laatste vlucht in 2009 werd gearresteerd door de Spaanse politie, en aansluitend werd gedeporteerd naar Argentinië om daar terecht te staan voor zogenaamde dodenvluchten. Een Nederlandse staatsburger. Die vliegtochten zou hij hebben uitgevoerd ten tijde van de junta, waar ook de schoonvader van Willem-Alexander, en dus – nóg dichterbij – de vader van de huidige Koningin van Nederland deel van uitmaakte. Wir haben es nicht gewusst, zoals wel vaker is opgemerkt. Niets nieuws onder de zon. Maar als je niet van onbesproken gedrag bent, dan kom je in Nederland niet in aanmerking voor een lintje op Koningsdag. Hoe schijn-heilig kun je zijn? En dat in de meest letterlijke betekenis.
KLASSENJUSTITIE
Dat verhaal van Poch is inmiddels een heel dik dossier, waar een bijna bedwelmende, penetrante putlucht uit opwalmt. Het komt er overduidelijk op neer dat de man ten onrechte en zonder enig spoor van bewijs bijna acht jaar in Argentijnse cellen heeft doorgebracht. Daar wil hij een vergoeding van de staat voor ontvangen, want die heeft vrolijk meegewerkt aan zijn arrestatie op nota bene vreemde bodem, door een buitenlandse mogendheid. Het gekke is ook nog eens dat de voor Poch belastende getuigen voor hun rechtshulp staatssteun hebben ontvangen. Die zijn bijgestaan door nota bene Liesbeth Zegveld, die eerder hoog van de toren heeft geblazen over klassenjustitie en de ernst van de zaak-Zorreguieta…
De raadslieden Knoops vroegen inzake Poch jarenlang tevergeefs om vergoeding van rechtsbijstand. “Het feit dat belastende getuigen wel financiële bijstand kregen en de verdachte niet, bewijst de absolute partijdigheid van Nederland”, aldus Knoops. Volgens mij heeft hij heel veel meer dan een punt.
Het grotere belang zit’m natuurlijk in de rol van de staat (het koninkrijk van de Oranjes) bij de uitlevering, of beter gezegd de ruil van Poch. Jullie krijgen Poch, wij Zorreguieta. Daarom wil Knoops c.s. niet alleen Jan-Peter Balkenende als premier, maar ook de de betrokken ministers én Michiel Meijer, de voormalige president-directeur van Transavia horen. Uit dezelfde NRC van 3 november jl: “Meijer had in 2009 een gesprek met officier van justitie Guus Schram. Meijer zegt toen van Schram te hebben begrepen dat Nederland meewerkte aan het proces tegen Poch, opdat de Argentijnse justitie Jorge Zorreguieta, staatssecretaris tijdens de junta en vader van koningin Máxima, ongemoeid zou laten”. Dat zal hij zich nu wel niet meer weten te herinneren. Het is ook al zo’n tijd geleden.
De uiteindelijke uitkomst kunt u hier al lezen: schikken tegen een aanzienlijk bedrag. Vervolgens heffen we het glas, we doen een plas en alles blijft zoals het was. Niet meer over lullen. Waarvan akte.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 