Ooit heb ik begrepen dat beleggers niet van onzekerheid houden. Maar als ik naar de financiële markten kijk, dan zie ik stijgingspercentages zoals onder omstandigheden zelden, of misschien wel nooit eerder vertoond. Week na week en dag na dag.
Volgens mij worden we in de maling genomen. En wel op bizarre wijze. Natuurlijk, zult u denken, want wie valt er nog te vertrouwen? Bovendien, Ton, je hebt al wel vaker aangegeven, laten we zeggen, niet over te lopen van vertrouwen in de medemens, zeker waar het gaat om politici. “Je wantrouwt ze praktisch allemaal ten diepste”, zegt u, en niet geheel ten onrechte. Dat klopt dus. Maar dit is anders.
Nog een paar dagen en de Amerikaanse overheid gaat misschien, of waarschijnlijk, weer op slot. Dat heeft nogal wat impact, wat ook weer met dat vertrouwen te maken heeft. Eigen belang, eigen stokpaardjes en hoe dan ook niets willen toegeven. Als de één wint, dan heeft de ander dus verloren. Een mediator voelt dan pijn. Ravijnen van verschil tussen Republikeinen en Democraten. Ondertussen roept die gek van een president daar, ja, ik bedoel Donald Trump, dat hij hoe dan ook die muur op de Mexicaanse grens gaat neerzetten. Al moet hij daarvoor de noodtoestand uitroepen.
Nog een paar weken en dan loopt Europa in de val van de Brexit. Ik heb eerder volgehouden dat die Brexit er niet komt, omdat ze – weer die politici – gewoonweg niet over de creativiteit en de intelligentie beschikken om ook maar iets te regelen. En ik herhaal: eigen belang, eigen stokpaardjes en hoe dan ook niets willen toegeven. Maar Theresa May heeft inmiddels een psychologisch uiterst interessant overlevingsmechanisme ontwikkeld, dat met de dag hardnekkiger wordt. Zij gaat die Brexit leveren, zo roept ze zonder enige twijfel en bij voortduring. Ik denk inmiddels dat ze dat ook gaat doen, hard of zacht.
Italië is failliet. Ze zakken daar door iedere benedengrens heen, en Matteo Salvini wil daarom de goudvoorraad te gelde maken. Als je echt niks meer weet, niks meer hebt en dus ten einde raad bent, dan ga je je goudstaven opeten. In wezen staat dat voor de dood in de pot. Ook dat heeft impact, voor een land dat deel uitmaakt van de EU. Het goud is van het volk, zegt die Salvini, maar om het dan maar op te maken aan leuke dingen voor je achterban is ook zoiets. Maar anders houd je je verkiezingsbeloften niet, en word je de volgende keer echt helemaal weggestemd. Nog maar een keertje: eigen belang, eigen stokpaardjes en hoe dan ook niets willen toegeven.
Dus de noodtoestand afroepen, bewust de confrontatie aangaan van een harde Brexit of als natiestaat je goudreserves opsouperen. Who cares? En dat is wat ik bedoel. Het is hier overigens niet of/of, maar zoals het er nu naar uit ziet en/en.
Dan laat ik een woedende handelsoorlog tussen de twee financieel/economisch belangrijkste blokken van de wereld, China en Amerika, voor het gemak maar even achterwege. Net als een (be-)dreigende rapportage van Peter Mueller (die volgens mij helemaal niet meer komt).
Ooit heb ik begrepen dat beleggers niet van onzekerheid houden. Maar als ik naar de financiële markten kijk, dan zie ik stijgingspercentages zoals onder omstandigheden zelden, of misschien wel nooit eerder vertoond. Week na week en dag na dag. Hoger, hoger, hoger. Niet met enkele tienden, zoals dat ooit het geval is geweest – beetje erbij en beetje eraf, met uiteindelijk een redelijk stabiele groei – maar met procenten en meer. En morgen weer zo’n dag.
OMMEZWAAI
Op het einde van het vorige jaar deed de centrale bank in Amerika wat een centrale bank moet doen: handelen naar bevind van zaken en bijsturen, afremmen dan wel stimuleren waar nodig. Door die afzichtelijke groei kon het grootkapitaal wel wat minder worden gesubsidieerd. Dan hebben we het over het rentewapen. Inflatie, werkgelegenheid en economische groei. Amerika moest het op basis daarvan zélf kunnen, in plaats van met vele miljarden overheidsgeld. Fed-voorzitter Jerome Powell wilde terecht en volledig verklaarbaar langzamerhand wel wat gaan afbouwen.
Die nieuwe werkelijkheid zorgde in december voor een koersval die voor het laatst in 1931 was gezien. Toen waren de rapen gaar. Het verhaal ging dat hij zelfs ontslagen zou worden, want Trump, de domste Amerikaanse president ooit, vond Powell de domste Fed-voorzitter ooit. Een paar weken geleden kwam diezelfde Fed weer bij elkaar en hoe zou het toch komen dat daar eensklaps een ommezwaai werd gemaakt. We houden de overheidssubsidie tóch overeind, zo luidde ongeveer de boodschap. Doe maar, we staan paraat om te helpen met gratis geld.
Die financiële markten, van New York tot Tokio en van Hong Kong tot Amsterdam, zijn zo kunstmatig als wat. Die worden gestuurd door Trump. De koersen waar hij zo graag naar verwijst, zijn nog zijn enige ‘verdienste’. Dat zal hij vast willen houden, ook gezien zijn miljardairsvriendjes die eind vorig jaar allemaal zo boos op hem zijn geworden. Laat de algotrumpjes hun werk doen. Benieuwd hoe lang hij die troef, de laatste die hij heeft, nog kan uitspelen. Nog meer benieuwd ben ik hoe de geschiedenis daar straks over zal oordelen. Maar wees voor nu op uw hoede, want alles is anders.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 