Deze was al aangekondigd. Op zoek naar die eeuwige verkoper binnendienst, leek het mij een goed idee om de knaap een kans te geven. Hij had niet voor niets gesolliciteerd. Jong, dat zeker. Maar dat valt doorgaans goed bij de opdrachtgever. Geen verkeerde opleiding, met zijn afgeronde VWO. Maar wat hij precies wilde gaan doen, geen idee. Dat laatste meldde hij ook in het telefonische interview dat ik altijd doe voordat ik iemand in Valkenswaard uitnodig. Nee, je zit daar niet zomaar aan tafel. Dan gaat het ergens over, je weet waar je voor komt en het wordt sowieso hartstikke concreet. Praatjes voor de vaak, als, wie weet en misschien, daar doen we niet aan.
Eerst nog even die vacature: “Verkoper Binnendienst”. Ongelofelijk, dertig jaar terugkijkend, is dat een functie die 365 dagen per jaar via NNC vacant is geweest. En nog. Dan gaat het vaak over handelshuizen, maar ook over productiebedrijven met – uiteraard – een eigen verkoopafdeling. Vaak maakt het niet uit welke opleiding de kandidaat heeft genoten. Gewoon, een beetje commercieel gevoel volstaat al. Weten hoe je een telefoon beantwoordt, een mailtje kunnen tikken. “Snapvermogen”, noemde ooit één van mijn grootste opdrachtgevers dat. Als je dan ook nog een setje correcte omgangsvormen in huis hebt én een beetje kan rekenen, dan ben je een topkandidaat. Goed voor een beloning van 30.000 tot 45.000 per jaar. Maar ze zijn amper te vinden. Wat zei ik hierboven? Inderdaad, ongelofelijk. Ondertussen lopen er zoveel goede, frisse en contactvaardige jonge mensen zich de blubber op de meest onmogelijke tijden en dagen in de horeca of binnen de retail. Tegen een flutsalaris. Maar dat zullen vaak wel studenten zijn.
Dus als zich dan iemand meldt zoals beschreven, dan maak ik graag tijd. Maar hij wist dus niet wat hij wilde. Eenmaal aan tafel probeerde ik hem wat op gang te helpen. Hij had – zowaar – een vraag op voorhand. Bij het invullen van een heel klein, nog overgebleven kandidatenformuliertje (want kandidaten anno 21ste eeuw hebben een bloedhekel aan welke invuloefening dan ook), was hij op een onoverkomelijk probleem gestuit. Hij zat er bedremmeld, bijna betrapt bij te kijken. “Wat is dagonderwijs?”, zo vroeg hij zich oprecht af. Ik heb het hem uitgelegd, natuurlijk.
Koffie en luisteren. Maar omdat hij verder weinig tot niets te zeggen en ook geen nieuwe vragen had, viel er weinig te doen. In ieder geval wordt ontvangen moeilijk als er niks verzonden wordt. Dus ja, hij wilde verkoper binnendienst worden. Hij had toch gericht gesolliciteerd? Ja. Waarom verkoper binnendienst, wil je niet liever naar buiten? Zo probeerde ik iets van een conversatie te starten. Hij wist het niet. Waarom verkopen? Zou marketing misschien iets voor je kunnen zijn? Hij wist het niet. Wat wist hij dan wel?? Nou, gewoon, dat hij een leuke baan wilde hebben. Maar vertel me, wat maakt iets tot een leuke baan? Dan komen de algemeenheden van collega’s en sfeer, in plaats van product, markt en bijvoorbeeld het groeiperspectief. Had hij dan misschien iets met de producten en diensten zoals ik die in de advertentie had benoemd? Hij wist zelfs niet eens wat voor producten en diensten dat precies waren. Hoezo?
Dit bleek na een kwartiertje aldus een zinloze exercitie. Stoppen met die hap.
Dat heb ik hem ook verteld. Vriendelijk, met aandacht en zeker niet belerend (want ik hoor u al denken). Dat wij op zoek waren naar iemand die tenminste enigszins wist wat hij wilde, en waarom. Dat dat belangrijk is om even over na te denken als je een sollicitatie doet, en liever nog daarvóór. Dan weet je op welke baan, bij wat voor soort bedrijf je het beste je pijlen kunt richten. Eh, sorry, dat laatste vinden ze onbegrijpelijk. Dus ik maakte er van: dan weet je welk bedrijf je het beste kunt benaderen, want de arbeidsmarkt is heel erg vragend. Er heerst overspannenheid. Jij kunt zelf alle keuzes maken, want in principe kun je overal aan de slag. Dan kun je maar het beste meteen een LEUKE baan vinden die past bij je belangstelling, en zo.
Maar eenmaal bij de deur, beneden in de gang, merkte ik dat hij zelf veel meer aandacht had voor de ‘oortjes’, die hij bezig was in zijn bol te proppen, dan voor ons ‘gesprek’.
Ton, je moet dit niet meer willen. Je moet dit ook niet meer doen. Bijvoorbeeld het zoeken van een ‘verkoper binnendienst’. Laat maar. Ik wens iedereen, organisaties en sollicitanten, oprecht het allerbeste met hun keuzes. Dat komt echter alleen maar goed als je blijft nadenken 😉.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 