Maar waar Klaver dus niet mocht, weigerde Baudet. Hij kwam niet. Natuurlijk niet, bang om op z’n bek te gaan zo vlak voor de verkiezingen. Niet zeker van zijn zaak, anders beklim je 24/7 ieder podium.
Verdorie, zat ik er helemaal klaar voor en dan blijft dat debat uit. Ik had mijn trouwe lezers vorige keer nota bene aangeraden om er ook even voor te gaan zitten. Sorry. Zomaar, gecanceld. Nou, natuurlijk niet zomaar. Jort Kelder, zondag jl. de presentator van Buitenhof, had aangegeven er geen zin meer in te hebben. Een gesprek dat geen gesprek kan worden, want hij noemde zijn afgezegde gasten doofstommen. En een ontmoeting met dat soort gestoorde politici, in een toch keurig en intellectueel programma als Buitenhof, daar had hij geen zin in. Ik geef hem geen ongelijk, maar je zou ook kunnen zeggen dat je dat van tevoren toch wel had kunnen weten. Ik denk daarentegen dat het wat te maken had met de eerdere debatten vorige week, op andere zenders en bij andere omroepen. De sjeu was er inmiddels van af. Dan zeg je toch gewoon dat het om verkiezingen voor de Provinciale Staten gaat? Joh! En dan nodig je als alternatief aan paar provincialen uit aan je tafel. Reden voor mij om na vijf minuten de televisie uit te zetten. Zo blijkt eens te meer: het gaat om de poppetjes. Ik betrap mij zelf daar nu ook op.
Een toelichting op zijn beslissing had Jort Kelder deze zondag gesierd. Maar die bleef uit. Dus geen Jesse Klaver en geen Thierry Baudet. Ook een beetje gek: Baudet, toch één van die “doofstommen”, had wel alleen, solo noemen ze dat daar, mogen aanschuiven. Niet Klaver, want dat heeft onvoldoende niveau en onvoldoende verrassing. Maar waar Klaver dus niet mocht, weigerde Baudet. Hij kwam niet. Natuurlijk niet, bang om op z’n bek te gaan zo vlak voor de verkiezingen. Niet zeker van zijn zaak, anders beklim je 24/7 ieder podium. Wat een bevestiging krijgen we met z’n allen toch weer, een paar dagen voordat we ter stembus mogen gaan. Baudet is iemand die danst rond zijn geheel eigen vreugdevuur der ijdelheden, en liever heeft hij daar geen vreemden bij. Eng, al is het maar van welke kant je het bekijkt.
Toch zullen hij en de man die niet mocht de grote winnaars van de komende verkiezingen worden. Wat rest is een diep ravijn in het midden. Ook hier, opnieuw, alweer en nog steeds. Daarom ook vond ik het die kijk- en luistertip waard.
NIET STEMMEN
Niet stemmen, komende woensdag, is trouwens ook je mening geven. Dat geklets over ‘je stem verloren laten gaan’ is grote onzin. Als, stel, minder dan 40 of 50% naar het stemhokje gaat, zegt dat ook veel, zo niet alles, over gebrek aan (geloof in) kandidaten die een stem waard zijn. Het zegt ook van alles over de nationale staat van enthousiasme, sympathie en betrokkenheid. Teleurstelling, nadat voor de zoveelste keer niet is ‘geleverd’. Mensen voelen zich niet alleen niet gehoord, ze wórden domweg niet gehoord. Omdat ze voortdurend worden overschreeuwd. Harder, erger, luider.
Uit het hoofdredactionele commentaar van de NRC van 13 mei 2017:
In en rond de grote steden zijn woningen steeds moeilijker te betalen. De arbeidsmarkt trekt sterk aan. Zo ontstaat, na een relatieve rust tijdens de crisis, opnieuw een fileprobleem. De verbindende factor is krapte. De economie groeit naar verhouding sterk, de mobiliteit neemt eveneens toe. Nederland blijkt er onvoldoende op berekend. Er is niet voldoende gebouwd, of onvoldoende in de segmenten waar huizen nodig zijn. Schiphol heeft, al vóór de zomervakantie, een aantal horrorweekeinden achter de rug. Recordaantallen hebben geen gelijkte tred gehouden met de logistiek.
Op een abstracter niveau doet het fenomeen van krapte zich voor in de gehele economie. Dat probleem is één van de grote uitdagingen voor het kabinet dat deze weken wordt geformeerd. De productiviteit en capaciteit zullen omhoog moeten. De huidige krapte in Nederland is deels fysiek, maar vooral een beheersprobleem. Dat vraagt beleid: een acute en dringende opdracht voor de onderhandelaars over het nieuwe kabinet in Den Haag.
We zijn twee jaar verder. Wie? Wat? Waar? Wanneer?
ROUW ALS HYPE
Maar nu zijn we afgeleid door een vreselijke aanslag in Utrecht. Vorige week Christchurch. Toen gingen witte, christelijke mensen overal in de westerse wereld in rouw. Candles galore. Eén met de slachtoffers. Zou dat morgen dan omgekeerd ook in Jakarta gebeuren, in Istanboel of Islamabad? Vijftig daar, drie hier. Zou dat verschil maken? Zijn er getalsmatige grenzen aan rouw als hype? Maar hoe gaan we dan om met die duizend doden van nu in Mozambique? Dat is 20 keer Christchurch, maar geen aanslag. Is dat dan minder erg? Verdient dat minder steun, minder kaarsjes? Oftewel: symboolpolitiek, kuddegedrag en politieke correctheid. Zie ons. Next!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 