“Zal ik het nou gaan doen, of toch maar niet? Wat vind jij? Er is natuurlijk een gigantisch afbreukrisico. Ik ben natuurlijk al 76! Moet je nagaan. Alsof ik dat er allemaal nog voor over moet hebben, op mijn leeftijd. Ik weet het, jij zegt altijd dat je zo oud bent als je je voelt en geloof me, ik voel me nog een jonge god.
Aan de andere kant ben ik, áls ik al gekozen word, straks 78 en het uitdienen van een termijn, of zoals ik er nu tegenaan kijk liefst twee, brengt me op 86 jaar. Vind je dat niet een beetje zielig, pathetisch is misschien een beter woord. Nee, ik ben zo ontzettend aan het twijfelen geslagen…
En dan komen ook die beschuldigingen er nog bovenop. Alsof dat, met Trump als opponent, überhaupt nog een punt van discussie kan zijn. Potverdorie! Ík heb niet aan hun pussy gezeten, alleen maar aan hun haar geroken. Die parfum, de vrouwelijkheid. Ik ben er nog altijd gevoelig voor, en daarom voel ik me ook nog altijd niet oud, begrijp je wel? Het heeft helemaal niets met seks of aandacht te maken, het is volledig platonisch. Mooie kleren en mooie kleuren, vergelijk het daar maar mee. Attractiviteit, ‘stylish’ in een brede betekenis. De mode, trends, niveau. Dat is het hele verhaal. Ik ben daar, ja, dat mogen de mensen wel zeggen, gevoelig voor. Dan wil je dat aanraken, er deel van uitmaken en op een goede manier van genieten. Goede manier, Ton, niks fysieks. Maar dat maakt me kennelijk kwetsbaar.
Het is die Lucy Floris. Weet je nog, toen in Nevada? Het was in 2014 of zo. En dat komt nu ineens naar boven, haalt de wereldpers. Geloof jij dat dat spontaan is? Toevallig? Enerzijds maakt me dat bang, want ik ben niet alleen de vorige Vice President van de United States, maar ook gewoon een mens. Ik voel het als een aanval. Maar zo werkt het. Misschien weet ik dat wel als geen ander. Maar als je zelf zo helemaal niet in elkaar zit, dan doet het toch pijn. En dat wil ik niet, ook niet voor mijn familie. Anderzijds, Ton, geeft me dat, zo heb ik in de afgelopen weken gemerkt, juist heel veel kracht en vertrouwen. Ik weet waar ik ook in dit geval voor sta en kan me verdedigen. En dat ze Lucy hebben weten over te halen om dat juist op dit moment naar buiten te brengen, geeft ook aan dat niet ik bang hoef te zijn, maar zij. Die verdomde Republikeinen, die de hele USA kapot willen maken. Wie ben ik, afgezet tegen die wereldnatie? Die het ooit was, als Trump nóg een termijn gaat volmaken.
Ik ben maar een klein radertje in dat grote verhaal. Toch weet je dat het een vuile campagne gaat worden. Wil ik dat wel? Kan ik het Jill aan doen? Maar je kent haar, ze staat achter me. Als ik het wil doen, dan gáát ze er ook voor. En dat is nou juist het verhaal, hè. Iedereen bij ons, en dan heb ik het over de Partij, wil dat ik instap. Bijna iedereen dan, want Elizabeth heeft me al een oude man genoemd. Maar daar prikken jij en ik wel doorheen, toch? Ha ha…
Maar het is ook die druk die ik voel. Iemand moet het doen. En als je dan naar die polls kijkt, daar schrik ik een beetje van. Nou, zeg maar gerust een beetje veel. Het is Joe Biden voor, en Joe Biden na. Niemand kan Trump de wind uit de zeilen nemen, alleen Joe Biden. Dat las ik laatst ergens. Dan ga je weer nadenken, nadenken, filosoferen. Ik slaap er slecht van. En ik denk dat ik me veel ouder ga voelen door geen beslissing te nemen en te blijven twijfelen, dan vandaag die knoop maar gewoon door te hakken. Dat is het beste voor mij, omdat je later veel meer spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan, dan die je wél hebt aangedurfd, begrijp je wel?
Trouwens, dan mag ik niks meer zeggen, als ik het niet zou doen. Want nóg vier jaren Trump betekent een Amerika waarin ik niet oud wil worden. Maar ik wil oppassen dat ik me niet ga gedragen als iemand die zich opoffert voor zijn land. Geen sprake van! Het gaat om Trump verslaan, op de inhoud en niet op de vorm. Amerika teruggeven aan de Amerikanen. Alle Amerikanen. Je kunt niet alleen de president zijn voor hedge fund managers.”
En zo ging het nog even door. De twijfels van een man die zich sterk wil maken voor zijn land. Omdat hij weet en ziet en hoort dat het naar de bliksem gaat. Met het land de mensen, ook buiten de grenzen. De wereld staat onder immense druk. Niet alleen financieel, maar milieutechnisch, de uitputting van grondstoffen. Het verschuiven van alle aandacht naar de financiële navel op Wall Street, in plaats van mensen en hun levens. Klimaat, van schoon water tot mondiale ziektebestrijding. Voedsel en veiligheid. Al die omstandigheden. Sociaal, politiek, goed en slecht. Voorbeeldgedrag en -beleid. Zoiets als ethisch leiderschap, juist tegenover lieden als Poetin en Xi. Dáár liggen zoveel kansen, maar wel voor iemand met kennis, uitstraling en dus ook gezag.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 