Het zoveelste jaar van Zomergasten. En alweer met Janine Abbring. Ik weet zeker dat er betere presentatoren, cq interviewers zijn, ik blijf de naam van Coen Verbraak roepen, maar – eerlijk is eerlijk – gisteren was het een heerlijke televisieavond. Als vanouds, alles en helemaal meekijken en meeluisteren. Fascinatie. Invoelen, de juiste fragmenten met een verhaal waar je wijzer van wordt. Dat is natuurlijk voor het grootste deel te danken aan John van den Heuvel, bekend geworden (en daarom uitgenodigd) als misdaadjournalist. Niks elitair, hoezo intellectueel? Een min of meer gewoon mensenmens. Bloed, zweet en tranen. Uit eigen persoonlijke ervaringen, maar ook dankzij zijn werk. Onder aan de streep blijft over dat we criminelen niet moeten romantiseren. Ze zijn gek en gevaarlijk. Om Willem Holleeder een podium te geven bij College Tour, met dank aan de inmiddels gevallen Twan Huys, is een gotspe. Aldus John van den Heuvel. En hij kan het weten.
Meer dan 600.000 mensen hebben gisteren dan ook naar Van den Heuvel zitten luisteren. Dat lijkt veel, zeker gezien de aantallen die Abbring in de twee vorige seizoenen gemiddeld wist te scoren. Een paar honderdduizend. Geen wonder, gezien gastenkeuze en interviewtechniek. Maar als ik lees dat Max Verstappen op diezelfde zondag met zijn winnende F1-race in Duitsland niets minder dan het dubbele aantal televisiekijkers heeft weten te trekken, zegt dat weer veel. Want alles is relatief. De mensen kijken liever, lekker onderuitgezakt, dan dat ze luisteren en misschien zelf(s) wel iets moeten vinden. Zo leer je niks, en blijf je hangen in je eigen middelmatigheid of erger. Van den Heuvel had daar nooit zin in. Hij wilde en wil nog altijd op onderzoek gaan. Leren en weten en verklaren hoe het zit. Op basis daarvan kun je een eigen mening vormen. Pas dan heb je recht van spreken.
Zo werd hij van politieagent journalist. En niet zomaar eentje, want hij laat bijvoorbeeld Peter R. de Vries steeds vaker zijn hielen zien. Van den Heuvel is top. Maar daar betaalt hij wel een hoge prijs voor. Zonder bewaking kan hij niet meer over straat. Ook in de studio waren de bewakingsmensen aanwezig. En dat is wat ik soms zo ergerlijk vind aan Abbring, ze begint dan als een bakvis op het schoolplein te stralen en wil er meer over weten, op diezelfde meisjesmanier. Spannend! Vertel! Ze raakt kennelijk opgewonden, blosjes op de wangen, met alle naïviteit van dien en heeft (dus) geen professionele afstand, laat staan enige expertise. Maar Van den Heuvel liet zich er niet door van de wijs brengen. Een gewone jongen in de goede betekenis.
Daarom kon hij ook uitleggen dat het helemaal niet zo raar is als je bij John Mieremet, hier net even over de grens in België, blijft mee-eten voordat je weer naar de Randstad rijdt. Hoor en wederhoor, zelfs bij levensgevaarlijke criminelen die net als iedereen toch ook net mensen zijn. Mag ik dat no nonsense noemen?
Een avond over drugs, geld, gevaar en de prijs die iedereen daarvoor betaalt. Aan welke kant je ook zit. Met een hele toepasselijke, net als de fragmenten deze avond, maar evenzeer prachtige speelfilm tot besluit: Traffic.
Maar hoe pikant is het om in deze context van de macht van drugs en verslaving te vernemen, dat vond ik juist wél weer sterk en dapper van Abbring, dat zij liefst 11 keer had genoteerd dat haar gast zijn telefoon had gecheckt. “Je zit de hele tijd op je telefoon te kijken!”, dus tussen die fragmenten door. Misschien, zo kwam het spontaan in me op, wilde hij wel weten wat al dan niet bepaalde mensen van hem vinden, deze avond, en is hij helemaal niet zo zelfzeker als dat het lijkt. Maar Van den Heuvel maakte het met een glimlach af als zijn eigen verslaving, en dat hij daarvoor misschien wel een therapeut moet bezoeken. Een kans voor open doel voor Abbring, de zoveelste in de loop van dertien uitzendingen. Complete afhankelijkheid, ook bij Van den Heuvel zelf. Wat is het verschil met die andere drugs? Waar leidt (ook) dit toe? Maar ze maakten het af met Barry White, en dat is in ieder geval ook één van mijn favorieten: Let the Music play.
Vooruit dan maar.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 