BORIS AAN DE LIJN

Nee, dit had ik niet verwacht. Een telefoontje van Boris Johnson, rond de lunch. Hij had mijn blog van gisteren gelezen, met dank aan de vertaalknop van Google die ik een paar maanden geleden heb toegevoegd. Daarom kon hij ook kennisnemen van die twee andere stukjes die ik over de Brexit en de situatie in Ierland had geschreven.

Hij vond dat ik nogal stellig was, maar was anderzijds ook verheugd dat ik kennelijk wél vertrouwen in hem had om het nu eindelijk een keer op te lossen. Hij was ook blij met de gunfactor, want op beide eilanden is die ver te zoeken. “Dat staatsmanschap waar ik gisteren in Dublin over sprak, dat wil ik demonstreren. Maar ik weet niet precies hoe, dat zul je al wel hebben gemerkt. Ik zal je voor zijn, Ton, want anders is het dat weer. Maar zoals jij als geen ander weet, leidt de journalistiek tot alles, en nu zit ik toch maar mooi in 10 Downing Street.”

Ik vertelde hem op mijn beurt dat het mijn job niet zou zijn. Nee, ik ben gelukkig met mijn huidige situatie, natuurlijk los van het grote, persoonlijke verlies van twee maanden geleden. Maar daar wilde ik Boris niet mee storen. We kennen elkaar amper, en hij heeft zeker nu wel andere dingen aan zijn hoofd. Toch bijzonder dat hij mij belde, dus, met andere woorden: wat kan ik voor je doen?

Hij vertelde dat hij nu dan weliswaar in zijn gedroomde functie zit, maar geen verhaal heeft. De hele wereld verwacht van alles van hem, maar ondertussen wijst iedereen hem af en wordt hij op alle mogelijke gebieden klein gehouden. Terwijl hij juist de macht had gezocht. Dat viel hem tegen, maar opgeven, nee, zo ver was hij nog niet.

Maar waarom bel je mij daarover? Nou, je geeft niet alleen een analyse van wat er in de afgelopen drie jaar bij ons allemaal wel en niet is gebeurd, maar je schetst ook een oplossing die hout snijdt. Alleen, die is voor Ierland, en niet voor mij, in mijn huidige situatie. Kun je mij misschien daarbij helpen? Want iedereen vindt wel van alles, de verslaggeving is erg feitelijk en komt dus altijd op hetzelfde neer, maar een uitweg wordt niet geboden. De BBC, noch een krant als The Guardian geven iets van houvast. Het enige dat ze kunnen is me neersabelen. Wat zou jij doen, in mijn positie en situatie?

Ik vertelde dat ik me eerst en vooral niet zelf in zo’n situatie had gemanoeuvreerd.

Je roept het ook over jezelf af. Je begon met die vrijage met Trump, en kortgeleden nog het buitenspel zetten van het parlement. Daar maak je geen vrienden mee, en die heb je juist nu nodig. Niet slim, Boris. Geen wonder dat mensen, zelfs je eigen broer, zich daar niet mee willen identificeren. Maar goed, dat is als water onder de Tower Bridge.
Je hebt wel helemaal gelijk dat je onderhandelingspositie, straks in Brussel, naar de haaien is. Europa heeft zijn hakken al in het zand gezet en denkt achterover te kunnen leunen. Gebruik dat argument thuis, enerzijds dat de oppositie je heeft gedwongen onbewapend een oorlog in te gaan. Je kunt geen kant op. Maar ook dat Brussel dat natuurlijk zal gebruiken door niet te bewegen. Zo kun je hen allemaal de schuld geven, terwijl je intentie, zeg maar gerust je verkiezingsbelofte klip en klaar was en nog steeds is: een brexit per 31 oktober 2019. Jij houdt je daar aan, toen en nu. Maar je wordt in je eigen land vleugellam gemaakt, je mag niks doen. Geen onderhandelingsvrijheid betekent ook geen betere deal. En de ultieme dreiging van een no-deal, waar ook Brussel nachtmerries van heeft, maar dat weet je ook zelf heel goed, is je ook uit handen geslagen. Lekker bezig daar, in Westminster.
Dus gebruik dat allemaal, Boris. Je wilt het beste, je hebt je ideeën, maar je mag niks. Dus kun je de schuld bij inderdaad al die anderen leggen. Zoals je zelf al zei: het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid, maar waaruit blijkt dan die gezamenlijkheid? Als niemand iets doet? Als ze ook bij Labour, of die zogenaamde onafhankelijken, die mooiweerdromers, niet met ook maar iets van een uitweg komen? Dan zou ik er mee stoppen, nadat medio oktober blijkt dat er dus niets te halen valt. Je hebt een plan voor het VK, maar niet op de gedicteerde voorwaarden van dat gehate Brussel, toch? Dát moet je communiceren. En dus houdt het dan voor je op.
Heel simpel, je wilt wel maar je mag niks. Zó kun je niet regeren. Dus gedwongen uitstel, het enige wat rest en evident de schuld van iedereen behalve jou. Benoem het gerust, daar ben je echt goed in.
Je zegt dat je zo niet kunt regeren, en dus schrijf je nieuwe verkiezingen uit. Die win je, niet alleen omdat je de enige bent met een profiel, een gezicht dat het electoraat kent en lust, maar ook omdat je altijd hebt gestaan voor wat je hebt gezegd: het VK uit de EU halen. De wens van het volk. Democratischer wordt het niet. Het enige waar het altijd op heeft gehangen is de backstop, maar een belangrijke bijvangst van jouw overwinning straks is, dat je die vreselijke DUP niet meer nodig hebt.
Zo komt ook een oplossing voor de Ierse kwestie binnen handbereik. Jouw grote voorbeeld Winston Churchill heeft de oorlog in 1945 gewonnen. Maar jij wint er op die manier twee, anno 2020.