ZIEKEN EN VERZIEKEN

“Op een gegeven moment is het klaar. Dan kan de zekerheid van een verslechtering beter zijn dan de continue onzekerheid zonder nieuw perspectief”.

Er is eigenlijk al veel te veel geschreven over de Brexit. Ik durf de stelling wel aan, dat wanneer je in al die jaren de complete verslaggeving over Brexit hebt gevolgd, en al die stumpers die daar politiek mee bezig zijn (geweest), plus de valse en de echte kenners die dag-in dag-uit 24/7 hun mening hebben gegeven in en op alle mogelijke media, je in dezelfde tijd en met minder energie die je dat allemaal heeft gekost, zou kunnen zijn afgestudeerd aan de Open Universiteit. Dan had je nu een (tweede) academische titel op zak, in plaats van alle kennis over een dossier dat het toch niet gaat redden. Want er verandert niets.

Deels heb heb ik er zelf ook aan meegedaan, hoor. Zo heb ik al van het begin af aan hardop gedacht dat niet alleen de kennis, verbeelding en creativiteit, maar ook de flexibiliteit en het empathisch vermogen bij de dames en heren ontbreekt, aan welke kant van de grens dan ook, om dit politiek, economisch en maatschappelijk tot een goed einde einde te brengen. Als ik even mag, zomaar twee voorbeelden op deze blogsite:

12 januari 2016  Empathie voor kille macht

4 december 2017  De tragiek van Ierland (II)

En kijk waar we vandaag staan: werkelijk iedere democratische mogelijkheid wordt letterlijk misbruikt om de tegenstander de voet dwars te zetten. Er wordt door niemand gesproken over oplossingen. Zoiets als: we gaan door tot we ‘eruit’ zijn, we geven niet eerder op. Nee, terwijl het Britse koninkrijk zich werkelijk in een existentiële crisis bevindt, gaan ze gewoon een paar maanden op vakantie. Letterlijk in de laatste paar dagen die vanwege de vele chicanes, over en weer, dan nog resteren, bombarderen ze elkaar met juridische trucs ten gunste van het eigen gelijk, dat er niet is. Geven en nemen is ingeruild voor – inderdaad – zieken en verzieken. Zo kom je nergens, en dat is precies wat we vandaag kunnen zien.

Meer dan zeventig miljoen mensen worden in het Verenigd Koninkrijk en in Ierland direct getroffen, met binnen de EU indirect nog een dikke vierhonderd miljoen burgers. Noem het maar niks. De overgrote meerderheid van al die miljoenen vindt inmiddels dat het maar gewoon moet worden afgedaan, over en (er)uit, koste wat kost. Dan zijn we eindelijk klaar. Pff. Zoals Sigrid Kaag terecht opmerkt, vandaag in een interview met het FD: “Op een gegeven moment is het klaar. Dan kan de zekerheid van een verslechtering beter zijn dan de continue onzekerheid zonder nieuw perspectief”. Die zit. Trouwens, maar dat terzijde, in datzelfde interview solliciteert Kaag meteen maar naar de positie van minister-president. Grappig.

Terug naar het Verenigd Koninkrijk, dat nog nooit in de geschiedenis zó onverenigd is geweest. Boris Johnson is vastbesloten om die Brexit op zijn naam te schrijven. Vandaag heeft hij in Dublin tegen zijn Ierse collega Leo Varadkar wat mij betreft voor de eerste keer als PM iets behartigenswaardigs gezegd:

“Like you I’ve looked carefully at no-deal, I’ve assessed its consequences both for our country and yours. And yes, of course, we could do it, the UK could certainly get through it but be in no doubt that outcome would be a failure of statecraft for which we would all be responsible. So for the sake of business, for farmers, and millions of ordinary people who are counting on us to use our imagination and creativity to get this done, I want you to know I would overwhelmingly prefer to find an agreement”.

Pak dat op, en geef, nee gun Boris die kans, wat je verder ook van hem mag vinden. Maar zet die eigen mening nu eens, voor één (maar wel een heel belangrijk) keertje maar, aan de kant. Verdorie! Iedereen wil een oplossing, linksom of rechtsom. Iedereen is dat voortdurende gesteggel hartstikke beu. Maar wat denken ze in Londen? Hoe kunnen we zonder zelf kleerscheuren op te lopen, of verder ook maar enig ander risico te lopen, Boris vermorzelen. En wat zeggen ze in Brussel? We gaan niet verder onderhandelen.

Nog maar een keertje dan? Zieken en verzieken. Momentopname van de wereld op 9 september 2019. En morgen weer een dag.