Brexit. Tot op heden loopt het zoals met Boris besproken. Hij heeft baat bij het door hem gezochte overleg, en dat is er de reden van dat hij dit weekeinde opnieuw even heeft gebeld. Want hij, nee we staan voor een cruciale week. Nou, dat hele cruciale heb ik er snel uit proberen te halen, want er gaat niets gebeuren. Punt. Er wordt opnieuw uitstel gevraagd en gekregen. Boris heeft daar al de papieren voor ingevuld.
Terwijl ik de vorige keer moest beginnen met een verwijt – want wie jaagt er nou de hele volksvertegenwoordiging tegen zich in het harnas, juist op het moment dat ieder stemmetje telt – was dit keer een groot compliment op zijn plaats. Boris, dat heb je briljant gedaan! Je hebt een uitzichtloze onderhandelingspositie in Brussel omgebogen tot iets dat lijkt op de ‘driver’s seat’. Door tussen neus en lippen alleen maar simpel te verklaren dat als het nu niet lukt, je straks zal terugkomen als een winnaar met een bijbehorend eisenpakket. Dan zijn de uitgangspunten geheel anders, en dankzij de polls in jouw land hadden ze dat op het vasteland ook al snel door. Beter nu een deal, onder zo ongeveer onze voorwaarden, dan straks te moeten luisteren naar Boris. En dat betekent helemaal geen deal.
Dus veren ze plotseling (plotseling?) een beetje mee. Natuurlijk trap je daar niet in, maar je doet alsof dat het beste is dat je binnen kunt slepen. Met een stalen gezicht. Bijna trots ga je daarmee terug naar Westminster, “kijk ‘ns wat ik voor elkaar heb gekregen!” Na zoveel jaren onderhandelen heb ik toch de bakens weten te verzetten, in relatief heel korte tijd. Daar kun je letterlijk en figuurlijk mee thuis komen.
Maar jij en ik weten dat dat alleen maar voor de bühne is, zoals zo ongeveer de complete wereldpolitiek alleen maar voor de bühne is. Want “thuis” word je met de huidige zetelverdeling helemaal weggestemd, inclusief die brexitdeal van jou. Binnen ja en nee wordt er haggis van je gemaakt. Dus ga nog even terug naar ons vorige contact, waarin ik heb aangegeven wat een goed moment is om de handdoek te gooien. Immers, zo kun je niet regeren. Je sleept met gevaar voor eigen leven een resultaat binnen, wilde je niet liever dood in de greppel worden gevonden in plaats van opnieuw om uitstel te vragen?, je hebt er alles aan gedaan met oog voor volk en vaderland, en nu stemmen ze je weg? Arme ik! “Ik moet dus wel stoppen, als ik geen mandaat meer heb. Laat het dan maar aan het volk over wat ze willen: we gaan ter stembus.” Dit is natuurlijk demagogie van de buitencategorie, maar je moet je sterke punten altijd en overal inzetten, toch? Trouwens, noem mij één voorbeeld van een politicus met een internationaal profiel die het volk niet grotesk in de maling neemt. Nou dan. Je moet wel meedoen, anders ben je nergens.
Uitstellen die hap, want er is geen regering meer, er komen verkiezingen en die win je. Ruim. Zie de polls, maar ook met dank aan Brussel dat plotseling een beetje bang werd en ging schuiven. De dommeriken. Daarna is het weg met de DUP en weg met de Europese regels. Jij regelt je zaken vervolgens zelf, intern in Londen en extern in Brussel. Je zit dan voor jaren gebeiteld in het centrum van iedere macht. Maar had ik dat de vorige keer ook al niet tegen je gezegd?
Jij ontpopt je als een veelkleurige rat, maar is dat niet veel beter dan al die grijze muizen in Europa? Eerlijk gezegd ben ik daar nog niet uit, maar als je mijn advies vraagt, en dat doe je, dan heb je het bij deze gekregen. En – als we nog even bij de animale metafoor blijven – zolang zich geen paradijsvogels willen nestelen in het centrum van Europa, noch in het Verenigd Koninkrijk, dan wordt iemand als jij vanzelf wel in die rattenrol gedwongen.
Boris, je bent een excellente pupil!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 