Wat is het toch fijn als er mensen naar je luisteren. Niet omdat je vindt wat je vindt, maar omdat je ergens verstand van hebt. En dat je dat wilt delen. Met je naaste omgeving, denk bijvoorbeeld aan je kinderen, of meer professioneel, je relaties. Je klanten, of in dit geval – want daar gaat dit over – Boris Johnson. Als je advies zo uitbetaalt, dan mag je daar even bij stilstaan.
Een eclatante overwinning voor Boris, zoals hier en hier al aangekondigd. Als je weet hoe zaken werken, hoe bepaalde processen verlopen en vooral hoe mensen in elkaar zitten, dan heb je recht van spreken. Vaak maakt het dan niet meer zoveel uit of het gaat om die nieuwe baan, of een andere relatie. Politiek, bedrijfsmatig, in de sportwereld en wat breder in maatschappelijk perspectief; sommige dingen liggen er voor hen die niet alleen kijken maar ook iets zien, duimendik bovenop. Datzelfde geldt voor horen, wat niet altijd ook luisteren betekent. Kun je zien en luisteren met elkaar verbinden, dan kom je ergens. En dan heb je de wereld wat te bieden. Denk aan Adjiedj Bakas.
Eén van de mensen die goed heeft geluisterd, is dus Boris. Hij vroeg mij onlangs nog om verder te gaan, samen. Hij is immers nog maar amper begonnen. Maar dat levert mij een conflict of interest op. Mijn hart ligt in Ierland, aan de rand van de Europese Unie. Het is de meest kwetsbare regio voor de grillen van Boris. Dus ik ben vanaf nu meer betrokken bij Leo Varadkar. We moeten op weg naar één Ierland. Dat heb ik hier trouwens al opgeschreven. Niks meer opdelen. De dagelijkse praktijk sinds het Goede Vrijdag-akkoord dient te worden geïnstitutionaliseerd. Die nog geen twee miljoen Noord-Ieren, zoals je hier Limburgers en Friezen hebt, stemmen straks gewoon mee voor hun volksvertegenwoordigers in Dublin, waarmee we hen democratisch dus niets tekort doen. Ik denk, en hoop, dat ik dat nog mag meemaken. Wordt vervolgd.
Nu we toch aan de andere kant van de Noordzee terecht zijn gekomen, kan ik mooi verdergaan met mijn Schotlandverhaal, want dat hadden we afgesproken. Dundee. Maar hoe relevant is dat, in het licht van bovenstaande? Want niet alleen Boris, maar ook de SNP, dat zijn de Schotse nationalisten, heeft met overmacht gewonnen. Nog sterker, ze hebben daar bijna alle stemmen binnengehaald. Dus Groot-Brittannië is over een paar jaar Klein-Brittannië: Engeland en mogelijk Wales. Wordt ook al vervolgd. Dat is de andere kant van die brexit-medaille. Meer dan zomaar interessant.
BOEKEN EN SYMPHONIEEN
Over de betoverende Schotse natuur kun je meters boeken schrijven, volledige symfonieën componeren en minimaal enkele dichtbundels publiceren. Maar “klaar” ben je dan niet. Ga het zelf beleven, buiten het seizoen. Breng er de kerstdagen door, ga in november of in januari, misschien ook nog februari.
Mijn reisje naar eerst Glasgow en aansluitend door de hooglanden zoals hierboven omschreven, heb ik afgesloten in die ‘andere stad’: Dundee. Ooit rijker dan Londen, en het middelpunt van de wereld. Ja, ik wist ook niet wat ik las en hoorde. Groot-Brittannië is groot geworden niet alleen dankzij het koloniale verleden, dat zo ongeveer de wereld omspande, maar in eigen huis vooral vanwege de industriële revolutie. Schepen, locomotieven en alle mogelijke andere machines. Made in GB. In Dundee had je de drie J’s, van jute, jam en journalistiek. Er is alleen nog een beetje “publishing” over. Kun je nagaan wat de impact van met name de jute-industrie was. Wat voor een enorme winsten hier werden geboekt, in het centrum van de wereldhandel.
De Verdant Works is nu een museum waar je gerust, net als in de Kelvingrove Art Gallery in Glasgow een dag vol kunt maken. Over industrieel erfgoed gesproken. Ik heb zelden eerder zo kunnen genieten van zoveel industriële geschiedenis, op zo’n goede manier gebracht in de originele gebouwen en met alles er op en er aan. Behalve de mensen, dus in alle rust. De enige bezoeker. In het topmuseum van Dundee, dat ook al te kampen heeft met drugs, armoede en bijtende werkeloosheid. Hoe noemde Charlie Chaplin dat ook alweer? Modern Times, het najagen van geluk dat anderen je voorschrijven.
Het wordt te filosofisch, zo vlak voor het weekeinde. Daarom als afsluiter het stadje dat tegen Dundee aanhangt, in de vorm van Broughty Ferry. Daar heb ik een paar nachten doorgebracht, en ik zou er zomaar kunnen wonen. Dat zegt nogal wat. Maar het heeft nog veel van die rijke historie, de jutebaronnen trokken er naar toe om even van die grauwe stad verlost te zijn, daar met de zee voor de deur en een prachtig park in je achtertuin. De tijd lijkt er sinds hun definitieve vertrek stil te staan. En hoe rustgevend is dat?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 