In de afgelopen paar dagen drie telefoontjes. Dat is voor mij heel bijzonder, als we “Microsoft” niet meerekenen. Want wie belt er nog? Dat zou ook het onderwerp van deze kerstblog worden, waarbij ik deels in herhaling was gevallen, want lees deze KERSTWENSEN er maar eens op na, als u wilt.
Maar ik had me dat voor even gegund, in herhaling vallen. Want het is voor mij toch wel een heel apart en vooral verdrietig jaar geweest. Op 5 juli is mijn vrouw – grote liefde, steun, toeverlaat, partner en collega – Milia overleden. Dat mag als trouwe lezer van deze blog geen nieuws zijn. The love of my life. Dan komt er veel op je af, is zo’n cliché. “Je moet het een plekje geven”, zeggen mensen dan. Oh ja, dat helpt. “Goh, heftig”, dat is er ook zo eentje… En zoveel mensen, niet alleen privé maar ook uit je zakelijke omgeving, zeggen dan dat ze je gaan bellen. Over een tijdje, als het wat rustiger is. Of zo. Maar wanneer is het na zo’n afscheid rustig? Wanneer is het goede moment? Ik zal u helpen: altijd. Iedere dag. Ieder moment.
Weet u wat het nog verdrietiger maakt, als je in zo’n rouwproces zit? Dat al die mensen die zeggen je te gaan bellen, gewoon niet bellen. Ze-Doen-Het-Niet. Ik heb hier opgeschreven hoe alleen alleen zijn kan zijn. Dat helpt. Er waren ook mensen bij die me destijds in juli uitnodigden om een hapje te gaan eten. “Maar dat komt nog wel. Ik maak een notitie en dan zend ik je een berichtje. Of ik bel je dan even op.” Bedenk zelf gerust nog enkele varianten op die betekenisloze onzin. Niks meer gehoord. Natuurlijk niet.
Nee, ik zit niet op een etentje te wachten. En ook niet op een telefoontje. Echt niet. Milia heeft me in haar laatste uren veel (extra) vertrouwen gegeven met de opmerking dat ik “het zeker goed zou gaan doen”. Ja schat, ik ga het goed doen. Al was het alleen maar om jou niet teleur te stellen. Maar waar het mij om gaat, zeker in deze kersttijd, is dat mensen, ook in je naaste omgeving, zoveel zeggen maar niet doen. De fascinatie over de manier waarop ‘we’ met elkaar omgaan, zeker in mijn omstandigheden, wint het van de teleurstelling. Oftewel: ik sta versteld!
Maar toch. Drie telefoontjes. Allereerst van één van de oude medewerkers van No Nonsense Consultancy, sinds jaar en dag. Hij vertelde mij dat hij over de kerstkaarten zat gebogen en dat mijn adres voorbij kwam. En hij vertelde ook dat hij mij natuurlijk niet zo’n lullig kaartje zou sturen, dat dat waarschijnlijk toch niet zou aankomen, in figuurlijke zin. Hij had helemaal gelijk. Dus nam hij de telefoon om – jawel – te vragen hoe het met me ging. Leuk! Bijzonder! Onderscheidend! Uiteindelijk bleek het gesprek van langer dan een uur niet alleen over mijn ervaringen en gevoelens te gaan, maar zeker ook over de zijne. Want wat kan er toch allemaal aan de hand zijn… Luisteren en praten, in die volgorde. Het werd ‘out of the blue’ een buitengewoon waardevol gesprek. Voor ons beiden, zoals het hoort.
Toen kwam er een telefoontje uit Ierland. Van mijn voormalige buurman daar, die al enkele jaren geleden naar zijn geboortegrond lager op het eiland is verhuisd maar met wie nog een regelmatig contact is (…). Hij vertelde dat ik veel in zijn gedachten was, in de tweede helft van dit bijna afgelopen jaar. En zo vlak voor kerst wilde hij me dat even persoonlijk melden.
Ierland. Ik doe niet aan kerstkaarten. Milia had dat altijd voor haar rekening genomen, en ik neem veel van haar over, maar dat niet. Ik heb er tot en met vandaag zelf ook nog maar twee ontvangen, begrijpt u wel. Maar ik heb er vorige week toch vijf de deur uitgedaan, waaronder vier naar het groene eiland. Daar zijn ze om goede redenen niet alleen wat traditioneler van aard, maar zeker ook warmer, gevoeliger en dus meer geïnteresseerd.
Als u dit leest en denkt “ja, maar ik dan?”, dan zou ik zeggen: iedereen trekt de schoen aan die hem past. Dat doe ik ook, en daarmee loop ik benieuwd en vol vertrouwen het nieuwe jaar in. Op mijn manier.
Oh ja, de vrouw uit de blog KERSTWENSEN was Milia. Precies zeven jaar geleden. Was het maar eens, voor één keertje maar, geen 7 geweest, maar 28. Dat is net zoiets als dat ik nu op mijn favoriete Sinatra-radiostation afstem, en begin met That’s life. Nou ja.
Een empathisch en gelukkig en gezond en succesvol 2020. Ik wens het u allemaal toe.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 