Eigenlijk wil ik een stukje schrijven over Feyenoord. Ondanks alles herboren. Chapeau voor Dick Advocaat. Omdat het zo eenvoudig is. Voor vakmensen. Aan de andere kant ben ik iedere week (ook) getroffen door Geert Mak. In Europa: De geschiedenis op heterdaad betrapt. Zijn vorige serie ‘In Europa’ heeft een grote invloed op mijn denken en doen gehad. Mede daaruit zijn onder meer zes rafelige randen-reizen en dus ook een investering in een buscampertje voortgekomen. Maar Dick en Geert zijn onvergelijkbare grootheden. Moet je niet met elkaar en tegelijk in één blog willen proppen, Ton. Dus ik schuif Dickie even op.
Het klimaat is belangrijker dan voetbal. De situatie van de Mont Blanc is veel en veel zorgwekkender dan het mogelijke verdwijnen van die iconische voetbaltempel die De Kuip wordt genoemd. Want het ging bij Geert Mak afgelopen zondag over het smelten van sneeuw en ijs. Laat dat nou prima aansluiten bij de afsluiting van mijn eigen reisje naar Venetië en Genua.
Zorgvuldig, zeg maar gerust semi-wetenschappelijk onderzoek heeft mij enkele weken geleden naar een door toeristen zo goed als verlaten Venetië gebracht. Yes!, dat onderzoekje, het wikken en het wegen van weken, seizoenen, festiviteiten en ook nog eens de angst voor natte voeten (!), heeft mij een voor buitenstaanders ongezien Venetië opgeleverd. Dan is het niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een droomstad. Ik heb er een kleine studiereis van gemaakt, de diepte in van de geschiedenis, musea en vroegere bewoners. Een topervaring, waarover later misschien meer.
Ik was er eerder al tweemaal relatief kort geweest. De laatste keer (2016) moesten we letterlijk vluchten omdat de Rialtobrug dreigde in te storten vanwege de kortgebroekte hordes-op-teenslippers. Zo komen we vanzelf in Genua terecht, op een soort bedevaart op zoek naar de omgeving en inspiratie van mijn jongste held, Ilja Leonard Pfeijffer. Daarover later zeker meer.
Want beide steden, zo tot aan de rand toe gevuld met een veelbetekenend verleden, cultuur en in dit geval eigen onderzoek, dacht ik in alle rust af te sluiten in een decadent resort in de omgeving van Courmayeur, dus aan de voet van de Mont Blanc. Twee dagen even niets, een beetje badderen in de thermen, wat saunabezoek en ’s avonds op een culinaire ontdekkingstocht. Dat laatste is zeker goed gelukt, maar waar eerst de oude Romeinen baadden, daar zwermen nu de jonge Europeanen rond. Vooral locals, trouwens. Dus Italianen. Maar ik denk niet dat het veel uitmaakt of het Italianen, Fransen, Zwitsers of een stukje verderop Nederlanders zijn. Het zijn jonge mensen, en dus houden zij zich aan geen enkele regel. Fatsoen en ethiek zijn onbekende fenomenen, het gaat om genieten.
Daarbij zijn ze 24/7 volledig afhankelijk van hun smartphone. Die wordt dus meegenomen in het Turks stoombad en de sauna, waar je breedsprakig en op vol volume je “vrienden” gaat zitten en liggen bellen. En je neemt dat ding natuurlijk ook mee in het warme bubbelbad, want dat is zo leuk voor het maken van een filmpje met als decor die levensechte Mont Blanc. Dat stuur je onmiddellijk door, waarna je je de rest van de tijd bezighoudt met het bekijken van en het reageren op de vele reacties van diezelfde “vrienden”. Instant bevrediging. Niet eens, niet enkelen, maar overal, altijd en iedereen. Hé, het is een sauna. Voor rust en ontspanning. Misschien iets van reflectie en bezinning, inspiratie, hergeboorte of vernieuwing.
Als je daarom vervolgens een rustruimte opzoekt, dan kom je ze opnieuw tegen. Jonge mensen. Daar liggen ze elkaar op te geilen voor als ze straks naar huis gaan. Geheel passend in de generatietrend – een grote preutsheid en schaamte – gebruiken ze daar juist niet de smartphone bij. Evenmin gaan waar dan ook de badkleren uit. Dus je zit in de sauna met je badpak en je zwembroek aan, je dompelt je onder in je nauwsluitende lichaamstextiel. Een gotspe. Geen verstand.
En zo komen we weer bij Geert Mak en zijn uitzending van een paar dagen geleden. Want die Mont Blanc is helemaal niet meer zo wit. Ja, een klein beetje, helemaal bovenaan en in hartje winter. Maar het lijkt niemand iets uit te maken. We gaan gewoon verder met vooral onszelf. Doen alsof er niets aan de hand is (of slaan volledig door naar de andere kant). We willen ons genot niet laten bederven; we zoeken het op en zwelgen erin. Zonder aanzien des persoons. Ondertussen kijkt diezelfde Mont Blanc, onbegrijpend, in verwarring, op ons neer, terwijl ze de laatste restjes water afstaat. Ook zonder aanzien des persoons, en op heterdaad betrapt.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 