Een week geleden. Toen werd een pandemie een pandemonium. Is er nu nog ergens anders iets over te schrijven? Gewoon doen alsof er niet zoveel aan de hand is? De ontkenningsfase. Eigenlijk zou ik het wel willen. Bijvoorbeeld over het programma van Cornald Maas, ‘Volle Zalen’. Vorige week zaterdag was Herman van Veen aan de beurt. Ik ging er eens goed voor zitten, even wat anders. Alsjeblieft.
Als ik aan Cornald Maas denk, dan krijg ik niet onmiddellijk het goede gevoel. Een beetje een zeur, te soft, niet echt boeiend. Maar dit keer was anders. Hij liet Van Veen veel ruimte, en daardoor kon je juist je ideeën over deze kunstenaar weer eens toetsen. Ik vond het fascinerend. Weet niet of Van Veen helemaal zuiver op de graat is. Met mogelijk een beetje dubieuze agenda, maar ik geef het onmiddellijk toe: het is ‘slechts’ een gevoel. Intuïtie, voor wat het waard is.
Waar niet over valt te discussiëren, is het volledig gebrek aan kleur van zijn omgeving. Ik bedoel mensen. Wel allemaal figuren die vooral zichzelf heel erg kleurrijk vinden, en leuk, artistiek en vooral ook ‘zeer geïnteresseerd’ in het leven staan, maar ze zijn zo wit als melk. Opvallend, geen enkel tintje anders. Niemand. In de hele uitzending, dus ook niet onder zijn publiek bij korte opnamen van zijn optredens, geen enkel ‘exemplaar van de gekleurde medemens’, zoals Wim Sonneveld, en dat moet een inspirator van Van Veen zijn geweest, dat pleegde te noemen. En dan dat salsadansen van Van Veen met zijn gasten, en/of vooral vrouwelijke medewerkers. Allemaal jonger ook, veel jonger. Terwijl Van Veen 75 jaar vierde.
Volop in het leven staan. Dat is wel een mooie. Niet alleen Van Veen draait volop mee, waarvoor serieuze hulde. Amerika krijgt sowieso (ook) de komende vier jaar een bejaarde president. Dick Advocaat brengt met zijn 72 jaar Feyenoord terug naar de plek waar die club thuishoort. Voor mij, met 65 jaar relatief een groentje, zijn dat hoe dan ook – zij het niet altijd qua gedrag – rolmodellen. Yes, we can. Ik zal wel wat zijn doorgeslagen, een beroepsdeformatie. Omdat ik dertig jaar lang bijna iedere dag professioneel de leeftijdsdiscussie heb moeten voeren. Veertig plus was al te oud, laat staan vijftig en meer. Afgeschreven voor de arbeidsmarkt. Andere tijden? Ik denk eerder dommigheid, kuddegedrag. Dat wordt niet beter, het is massaal menselijk.
Zo komen we weer uit op vrijdag 20 maart. Een tijd waarin angst zich honderd keer sneller verspreidt dan COVID-19. Over de gevolgen hebben we het vorige keer al gehad. Ze zijn verwoestend, ontwrichtend en ontluisterend. Eufemismen passen niet bij de ernst van de situatie. We doen het onszelf aan. Wisten en weten nog steeds te weinig over wat te doen en te laten. De twijfel regeert. En het beleid is misschien nog wel het beste gepersonifieerd door Bruno Bruins, die ter plekke in de Tweede Kamer in elkaar zakt. Ik heb met hem te doen, eerlijk waar. Omdat de jongens en de meisjes in de Kamer hem urenlang het vuur na aan de schenen leggen. Ze willen allemaal hun nummertje maken, voor de bühne. Kijk en zie mij. Koste wat kost, en zonder aanzien des persoons, in dit geval Bruins met achter hem het halve kabinet dat ik hier ook niets wil verwijten. Hebben ze werkelijk niks beters te doen? Al die open deuren, al die geveinsde zorg en onrust, in het parlement. Voor een paar zetels meer.
HET GOEDE NIEUWS
Maar dan het goede nieuws. Omdat iedere medaille twee kanten heeft. Zo komen we plotseling tot de ontdekking dat je thuis ook heel goed je werk kunt doen. Scheelt heel veel CO2, kinderen weten ineens weer wie en waar hun ouders zijn, het fileprobleem is in één keer helemaal opgelost en vooral: mensen zijn vriendelijker en meer behulpzaam dan je altijd hebt gedacht. Initiatieven bloeien op. Vaak ook commercieel, maar wat is daar mis mee? Gebruik je inventiviteit en creativiteit, en er ontstaat eensklaps iets moois. We leren. We ontdekken. We vernieuwen.
Hugo de Jonge krijgt een fantastisch podium om straks de verkiezingsstrijd aan te gaan met Mark Rutte. En Joe Biden wordt in crisissferen aan de andere kant van de oceaan toch meer vertrouwen gegund dan de impulsieve Donald Trump. Zo worden bedreigingen kansen. Voor iedereen. Voordat ik u een heel goed weekeinde toewens, kan ik het niet laten hier het eerste couplet van een gedicht van Miguel Santos, “Echt Rotterdams Erfgoed”, met u te delen:
verhalen beginnen bij de ander
die vertel je aan elkaar
en zo ontstaat er een ontmoeting
die de deur opent naar een samenwerking
samen, kom je zo niet verder?
word je daar niet beter van?
(wij allemaal, wat dacht je daar van)
samen is tenslotte ook samen leven
samen met die ander, helder toch, niet dan?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 