HEB HET LEVEN LIEF

Mijn tranen zijn opgedroogd. En ik heb ook geen kippenvel meer. Mijn god, wat een fantastisch programma heeft de NOS verzorgd op de avond van 5 mei. Bevrijdingsdag. En een heel speciale, de vijfenzeventigste.

Normaal gesproken volg ik de documentaires in deze tijd, de ooggetuigenverslagen van de paar mensen die het nog kunnen navertellen. De familiegeschiedenis, de tragedie, de kampen. De allerhartelijkste ontvangst in Nederland, als die enkeling zijn of haar woning had teruggevonden. Ja, je komt altijd terug naar je (t)huis. Als je nog leeft. Als je nog kunt. Niet over praten, dat is de rode draad. Laat maar. Waarom ik, als de rest is vermoord? De eenzaamheid, de pijn. Daardoor ook bij de volgende generaties.

Speelfilms, ademloos kijken. Van Zwartboek (Paul Verhoeven) en Oorlogswinter (Martin Koolhoven) tot Süskind (Rudolf van den Berg) en Riphagen (Pieter Kuijpers). Maar een feestprogramma, met muziek en dans, dat sloeg ik doorgaans over. Teveel ‘Amsterdam’? Een overvloed aan witte wijn? Die massale uitbundigheid? Teveel gelul, zou ook kunnen.

Maar deze 5 mei was ik getriggerd door de aankondiging van het optreden van het Metropole Orkest, deels in de foyer van Carré en deels eerder opgenomen. Bijzondere tijden. Niet alleen het jaartal, ook voor het Metropole Orkest dat eveneens 75 jaar oud is, maar natuurlijk ook weer door dat virus. De anderhalvemetersamenleving. Ik ben een grote fan van dat orkest. Alles is goed. Alles klinkt goed. Top! Nu dus weer die combinatie van opnames en live uitvoering om aan die 1½ meter te kunnen voldoen. Geen probleem, ze doen het gewoon. Dat moest ik zien en vooral: horen.

Ik ben er goed voor gaan zitten. Niet alleen het Metropole Orkest, maar ook Simone Kleinsma en Roel van Velzen (the usual suspects), de amper negentien jaar oude violiste Noa Wildschut en mezzosopraan Maria Fiselier steelden de show. Met prachtige beelden van een schitterend verlicht, maar verlaten Amsterdam. Hoe mooi kunnen sommige combinaties in beeld en geluid worden samengebracht? En dan Simone Weimans, een presentator van het NOS Journaal. Dat is die dame die consequent de klemtonen verkeerd legt. Soms lachwekkend, altijd storend. Maar nu even niet. Ook zij was als jubileumpresentator in haar prachtige outfit in topvorm.

Alles klopte deze avond. Als een collectieve rise to the occasion. Met indrukwekkende hoogtepunten van eerdere jaren, zoals Claudia de Breij met ‘Mag ik dan bij jou’, maar ook zwart-witbeelden van Martin Luther King en de eerste Nederlandse Europacup van Feijenoord. Vijfenzeventig jaar, wat is er gebeurd? Niet alleen in ons land, maar wereldwijd. De tijdgeest en de verandering. Overal. Altijd. Ondersteund door de muziek van de tijd.

Niet alleen die songs rolden door de speakers, maar ook het kippenvel over mijn armen. En de tranen over mijn wangen, soms. Maar zeker bij Simone Kleinsma, die helemaal live ‘Heb het leven lief’ ten gehore bracht. Toepasselijker werd het die avond niet meer. Haar uitvoering is (nog) niet online beschikbaar, alleen als onderdeel van de integrale uitzending. Daarom laat ik het hier zingen door Liesbeth List, om uiteenlopende redenen ook heel speciaal.

Een avond om trots te zijn op Nederland. Om trots te zijn op onze kunstenaars, talenten en technici. Ja, wij kunnen dit allemaal. Het maakte die anderhalf uur extra gedenkwaardig voor mij, want mensen die mij ook maar een beetje kennen, zouden kunnen weten dat mijn hart niet overloopt van oranje, rood, wit en blauw. Maar deze avond, die 5de mei, wel. Het gutste eruit. Heb het leven lief.

Leef als een kind

Van de wind en van de liefde

En herken de open blik

In de ogen van een vreemde

Dans met de maan

Sla je armen om de sterren

Ga je dromen achterna

Op de maat van de seizoenen

Heb het leven lief

Als de stormwind gromt en als de lente komt

En verberg je niet